Na 19 jaar ons vriendje te zijn geweest is onze lieve Silver overleden.
Als klein 3 maanden oud vlooieballetje gehaald uit het assiel. Hij was achter gelaten in een doos met zijn broertjes en zusjes en hij was de enige die het had overleefd. Dus voordat hij in het asiel kwam had hij al een flink trauma achter de rug. Ik was opslag verliefd op hem toen ik hem zag in het asiel. Chey was direct fan van Flower, een lief zwart zachtaardig poesje, dus met 2 kleine hummetjes gingen we naar huis ipv 1 wat we van te voren dachten.
We woonden toen nog in de Velserbroek maar een paar maanden later gingen we verhuizen naar de Broekpolder. Deze nieuwbouw wijk was een paradijs voor onze katjes, vanwege de bouw van de andere woningen werden de muizen opgeschrikt en was de vangst enorm voor de twee kleine snuitertjes. In het begin lagen ze nog lief tegen elkaar aan te slapen maar later werd Silver de baas, Flower moest het onderspit delven.
Silver was een eigenzinnige kat. Het moest gaan zoals hij wilde, hij had zowel een lieve kant als een gemene kant, want oh jee als hij er geen zin in had kon je zonder een waarschuwing een flinke krab of een beet krijgen. Hij heeft een keer in mijn neus gebeten omdat hij vond dat ik te dicht bij zat en daar had meneer op dat moment geen zin in. Maar hij was aan de ander kant ook een enorme knuffel, hij vond het heerlijk om bij ons te liggen en geaaid te worden. Het hield van ons gezelschap, je kon altijd merken dat hij blij was als je er was.
Op zijn best woog hij 7 kilo. Een stoere vent waar rekening mee gehouden moest worden. Maar gelukkig wel tolerant genoeg om andere katten in huis te dulden want we kregen Yci en Yana er ook nog bij als huisgenoten. Zolang hij maar de baas was was het goed voor hem. Ook toen de Spaanse katjes Nero en Frodo erbij kwamen voor een paar maandjes was hij niet van zijn stuk te brengen. Zelfs toen pluizebol Lizzy van Jairo en Daisy 3 maanden bij ons kwam wonen vond hij het allemaal prima. De Spaanse vrienden gingen met Chey mee naar haar eigen huis. Maar toen we ons huis verkocht hadden na er 15 jaar gewoond te hebben en 5 maanden bij Cheyenne gingen wonen vond Silver het ook prima om weer bij zijn oude Spaanse vrienden in hun huis te wonen.
Toen wij later naar ons eigen nieuwe huis verhuisde met onze 4 katten, paste hij zich ook weer aan. Katten hechten zich aan hun huis zeggen ze altijd, maar Sil vond ons nieuwe huis gelijk een groot avontuur en ging direct op onderzoek uit, terwijl de andere katjes bang in een hoekje zaten de eerste 3 dagen.
Toen Chey op wereld reis ging en de Spaanse katten weer een paar maanden bij ons kwamen was het ook allemaal goed.
Maar je zag hem wel steeds ouder worden, hij werd wat dunner, zijn haardjes gingen omhoog staan en hij verloor wat grilligheid. Het was een schok voor ons dat 2 jaar geleden de jongste van het stel Yana dood ging, zij was maar 11 jaar daarna werd Yci steeds zieker en hij werd maar 15 jaar en een paar maanden geleden verloren we ook Flower op haar 18e.
Silver werd steeds milder je kon hem nu wel op zijn buikje aaien en zelfs aan de kussentjes van zijn voetjes komen, dat was vroeger echt niet mogelijk.
Ineens merkte we op dat hij vieze pootjes begon te krijgen, hij kon zich niet zo goed meer wassen. Het eten ging moeilijker ondanks dat hij wel veel wilde eten. Brokjes ging niet meer en hij kreeg 3 zakjes Felix senior per dag. Hij werd steeds viezer, zo vies dat het niet was aan te zien en hem in een badje biotex moesten gaan wassen. We gingen naar de dierenarts om te kijken wat er nu aan de hand was. Je weet dat ouderdom met gebreken komt en dat katten naar mate ze ouder worden dunner worden. Vaak door schildklier probleempjes of nier problemen. Maar dat bekkie zat ons niet lekker, hij kwijlde veel en dronk veel. Hij bleek een tumor te hebben in zijn mondje. Niks meer aan te doen. Hij kreeg prednison. Hij is op het randje zei de dierenarts een paar weken geleden, hij woog minder dan 3 kilo.
Ja hoe lang moet je zo’n beestje dan nog bij je hebben. Wij vonden hem nog te goed om toen al afscheid van hem te nemen. Hij kwam elke ochtend ons nog halen van boven en kwam heel graag nog bij ons zitten, dat thuiswerken van ons vond hij geweldig, hij kreeg de aandacht die hij wilde. Verder lag hij wel na het eten de hele dag te slapen.
Als we merken dat hij pijn heeft dan is het klaar hadden we gezegd. We willen hem niet kwijt maar hij moet wel een waardig poezeleven houden. Toen hij van de week ineens uit zijn mondje ging bloeden wisten we dat dit het moment was om afscheid te nemen. Zo zielig, er was een vaatje geknapt, met pijn in ons hart spoeden we naar de dierenarts. Ja nu is het moment zei ze. Het vaatje stopt wel weer maar daarna is er weer een ander vaatje en het wordt alleen maar slechter. We zullen onze vriend enorm gaan missen. Wat zal het leeg zijn zo zonder hem. We hebben nu geen katjes meer in huis.
Silver was echt een onderdeel van ons leven, onze witte jongen, ons kereltje, Sil, Pillie en op het laatst jochie en Stinkie.
Ons ticket heeft een aankomsttijd in Malaga van 22.30, na de landing moeten we de auto nog ophalen en daarna naar ons huis rijden. Met de waarschijnlijk strenge controles op de weg durven we het niet aan om zo laat te gaan rijden, ook al heb je een bewijs dat je net pas bent aangekomen, je bent afhankelijk van de dienst doende agent. Daarom hebben we voor de zekerheid ons ticket maar een dagje verplaatst naar een overdag ticket want we hebben geen zin in discussies of een boete. Nu maar hopen dat we de komende weken geen reisverbod opgelegd krijgen vanuit Nederland zodat we in November gewoon heen kunnen gaan om te klussen. 
