Wanneer je toch al in het hartje van Andalusië zit is het makkelijk om daarvanuit de  steden te bezoeken waar Zuid Spanje zo beroemd om is. De koningssteden. Maarja welke kies je dan als je maar 1 dag te tijd nog hebt. We besloten om met Marianne en Djinder naar Sevilla te gaan. Net geen 2 uurtjes rijden van ons huis.

Als je in 1 dagje de highlights wil zien is het wel handig als je de stad al een beetje kent. Gelukkig zijn wij er al diverse keren geweest en beschik ik ook over een goed richtingsgevoel. Dus deze dag was ik de gids. We begonnen bij Plaza de España mijn favoriete plein in Sevilla, de gebouwen die rondom het halfronde plein liggen worden nog steeds gebruikt door de overheid.

Onlangs was dit plein ook nog op tv bij het programma brieven aan Andalusië te zien. Een prachtig programma vind ik, zeker gaan (terug) kijken raad ik aan.

Het plein ligt net even buiten het historische centrum maar prima te lopen. Het was eind september maar nog steeds bloedje heet. Onderaan de gebouwen staan tegelmozaïeken waarop alle Spaanse provincies zijn afgebeeld. Ik vind het zo leuk dat ons piep kleine dorpje Villanueva de Tapia daar ook op afgebeeld staat. Helemaal rechts in de bovenhoek van Malaga.

Onze vrienden zochten natuurlijk het tegel plateau op van de provincie waar hun huis in ligt.

Daarna liepen we door het prachtige park Maria de Louisa, langs de universiteit (wat een oude tabaksfabriek ooit geweest was) zo  naar de binnenstad. Alles ziet er zo verzorgd uit in Sevilla en er komen steeds meer leuke hippe restaurantjes bij. Maar de prijzen zijn nog steeds prettig op het terras. Niet zoals Marbella waar je 2 a 3x zoveel voor een wijntje betaald.

Bij Real Alcazar (het koninklijk paleis) stond een belachelijke lange rij, dus een bezoek daaraan hadden we maar overgeslagen. Rondom de kathedraal van Sevilla met de Giralda toren was het erg druk daarom togen we naar de Joodse wijk Santa Cruz. Gezellig die kleine straatje door struinen. We waren wel weer toe aan een drankje.

Na lekker nog wat rondgelopen te hebben in het oude en nieuwe gedeelte van de stad sloten we deze heerlijke zonnige dag af bij de moderne paddenstoelen van Sevilla die een houten constructie hebben, heel bijzonder. Het was wederom een heerlijke dag en super gezellig zo samen.

Als je aan Iznajar denkt denk je aan twee dingen. Het dorpje op de rots en het dorpje aan het azuurblauwe meer. Na 10 minuten rijden vanaf ons huis door de olijfboomgaarden waar je van de provincie Malaga zo rijdt in de provincie Cordoba wordt je blik direct gericht op het prachtige dorpje.Het meest mooie vind ik dat het nog zo puur is, totaal niet overspoelt door het toerisme. Je vind er ook geen winkeltjes die souvenirs verkopen voor de buitenlanders.

Gewoon hier een rondje lopen en zien hoe de mensen in Andalusië leven geeft je een weerspiegeling van de werkelijkheid van Zuid Spanje. De witte huisjes met rejas voor de ramen, aandacht voor mooie bloempjes voor het huis, de typisch Spaanse gordijntjes voor de deur. De rust in het dorp door de vergrijzing maar ook het vaste ritueel van het sluiten van de winkels tussen 2 en 4. De vele banken in het dorp, minimaal één apotheek en de vele kleine barretjes waar altijd een gezellig gebabbel uit weerklinkt. Je hoort alleen maar Spaans en je ziet af en toe een verdwaalde Engelsman. Want Engelse zijn ook dol op deze kant van Andalusië.

Het is hier zo anders dan Nederland, maar ook zo anders dan de drukke toeristische plaatjes aan de kust, wij genieten hier intens en vinden het ontzettend leuk om deze kant van Spanje ook te laten zien aan onze vrienden.

Het grootste stuwmeer van Andalusië is ook een trekpleister voor ons. Er zitten een paar restaurantjes en barretjes waar je kunt eten met uitzicht op het meer en strandje. Maar sinds vorig jaar kun je ook een boottochtje maken op het meer.

Super leuk om te doen. Zodra Djinder de boot op stapte deed het water zijn relaxte werking.

Anderhalf uur lang voeren we op het meer en al onze zorgen verdwenen.

Ons huis Hacienda la Suerte staat midden tussen de olijfboomgaarden. Dus hoe leuk is het om een uitje te doen met onze vrienden naar de olijven boerderij Molino Jabonero die zijn eigen olijfolie heeft en deze 100 Caños genoemd heeft, naar het water uit de bergen die via de 100 pijpjes uitmondt in de bron van de rivier de Guadalhorse.

Zelf hebben we ook 50 olijfbomen op ons land, wanneer we deze zouden plukken kunnen we deze brengen bij een fabriek en daar persen ze onze olijven dan samen met de andere olijven die gebracht worden door de mensen uit het dorp, met als resultaat een streek olijfolie. Helaas hebben wij geen tijd omdit te doen, omdat we niet in Spanje wonen en het teveel werk is voor ons op dit moment. Maar ik zou het graag een keertje willen doen maar dan moeten we daar echt de tijd voor nemen en we moeten de bomen ook beter onderhouden. De onderste takken eraf en het onkruid rondom weghalen.

Maar German van Molino Jabonero heeft wel tijd om zijn 5000 bomen te onderhouden samen met zijn personeel. Hij runt hun familiebedrijf dat al meerdere generaties goede kwaliteits olijfolie maakt. Zij selecteren de beste olijven voor hun eigen merk, de rest gaat naar de coöperatie Dcoop die wereldleider is van tafelolijfolie. De olijven die gebruikt worden zijn Hojiblanca. We kregen het hele proces uitgelegd van aan de boom tot in de fles. Op het erf staan nog oude onderdelen uit de tijd dat zijn opa het persen deed voor de olijfboeren uit de omgeving. Hij vertelde dat ze dat weer werkend proberen te krijgen met behulp van het water uit de rivier maar dat ze daar nog toestemming voor moeten krijgen van de Junta. (om het water te gebruiken). De stuwkracht van het water zorgt ervoor dat de machines gaan werken.

Nu we allemaal het verhaal achter de olijfolie wisten gingen we het vloeibare goud proeven, natuurlijk werd er ook verteld hoe gezond olijfolie is en hoe lekker je de gerechten ermee kan maken of aanvullen.

Ter afsluiting gingen we nog naar la Fuente de los Cien Caños. De 100 pijpjes uit de bergen.Normaal komt daar allemaal water uit maar tot onze grote schrik dit keer helemaal niks, zo droog was het geweest. Ik vind het altijd een geweldige plek om met onze gasten naar toe te gaan want het uitzicht is werkelijk schitterend hier.

We kochten in 2012 ons Spaanse huis en inmiddels zijn al onze goede vrienden geweest. Het duurde even voordat Lesley zijn vriend Djinder, die hij al kent sinds zijn 16e jaar, kon komen, hij heeft namelijk een hele drukke baan en daardoor is hij vaak van huis. Maar eindelijk konden we trots ons paradijsje ook aan hem en zijn vrouw Marianne laten zien.

Ze hebben zelf ook een huis in Spanje, al 20 jaar, maar hun huis ligt in Rojales nabij Allicante, dus dit keer gingen ze in hun vakantie vanuit hun huis naar ons toe, eigenlijk viel het wel met de afstand in ongeveer 4 uurtjes waren ze bij ons.

Ze waren aangenaam verrast en Djinder zei dat ons huis hem deed denken aan zijn jeugd in Suriname. De geur, de vrijheid, de geluiden, de natuur, alles zo puur. Een mooi compliment. Hij kwam gelijk in de relax modus.

We vonden het leuk een uitgebreide rondleiding te geven in huis, rondom ons huis en in de omgeving. We hadden ze de kamer gegeven met het mooiste uitzicht.

Natuurlijk kon een bezoekje die avond, aan ons favoriete restaurant Manolo niet ontbreken. We maakten alvast plannen wat we de volgende dag zouden gaan doen.

Na ons fantastische weekend in Ameland moest ik nog slechts 1 dagje werken, daarna had ik 2.5 week vakantie. Gelukkig is het op mijn werk mogelijk om 4 weken vakantie bij te kopen per jaar, daarom kan ik 8 weken per jaar vrij zijn. Perfect voor mij om zo elk kwartaal een bezoek te brengen aan ons prachtige huis in Spanje.

Gewoon even helemaal niks doen de komende dagen, geen werkweek van 36 uur en 8 uur reizen. Het enige waar ik zin in had was blaadjes vegen en onkruid uit de tuin halen. Het weer was nog steeds fantastisch, 28 graden, terwijl in Nederland de herfst zich al aankondigde.

Helaas zijn er een aantal leuke restaurantjes gestopt de afgelopen tijd maar er zijn ook gelukkig een paar nieuwe bij gekomen. Dat was ook deze vakantie onze missie om deze uit te proberen. Wat een leven!

In Iznajar is Casa Tinajas nieuw en wat zijn we blij met dit nieuwe leuke plekje. Het is leuk binnentuintje met slechts een aantal tafeltjes. De kaart is wel wat klein. Het is klein van formaat, het zit namelijk in een glazen kaarsenhouder met daarop ook nog eens hele kleine lettertjes, niet echt handig. Tevens staan er niet veel gerechtjes op. Maar wat je kan bestellen is echt heel lekker. Hier gaan we zeker terug komen.

We hadden ook een tip gekregen om naar een Gastrobar te gaan in Algarinejo, dit fenomeen is helemaal hip in Spanje. Bij La Huella vind je een verborgen pareltje, wat hebben we daar heerlijk gegeten zeg, in tijde niet zo’n lekkere salade gegeten. Maar het hoofdgerecht was ook top. We willen zeker meer van de kaart gaan uitproberen, alles is met zorg bereid.

Niet nieuw maar wel weer eens een keer bezocht, het restaurant wat het dichtst bij ons huis ligt. La Paloma

We gaan daar niet heel vaak eten misschien maar 1x per jaar want het is iets duurder dan onze favoriet maar we hebben weer genoten en het zat helemaal vol aan einde van de avond, de meeste Spanjaarden komen namelijk pas rond half 10 eten.

Maar Casa Manolo blijft onze favoriet en daar zijn we deze vakantie diverse keren wezen eten. Zo ook met onze vrienden om Ibolja haar verjaardag te vieren. Proost!

Wat genieten we weer van ons huis en de omgeving. Stiekem droom ik ervan om hier toch wat vaker naar toe te gaan, maar dan een paar maanden achter elkaar. Wie weet neem ik een keer een sabbatical. Ik moet dan wel wat vaker thuis gaan koken en nog harder werken in de tuin anders groei ik dicht hier. Alles is hier zo lekker en zo betaalbaar.

Je kan je vakantie niet goed afsluiten als je geen paella gegeten hebt, vind je niet? Verleden vakantie was dat niet gelukt daarom stonden we erop dat het deze vakantie zeker moest gebeuren. Bij Manolo bestelden we een lekkere pan voor z’n drieën en wat hebben we er weer van gesmuld. Natuurlijk met het beroemde bananen toetje toe.

Ik wil wel echt blijven genieten van alles hier in Spanje, een slanke den is op deze leeftijd voor mij toch niet meer weggelegd. Thuis gooi ik er maar weer een paar weken gezonde salades tegenaan. (Als dat lukt)

Ik ga ons mooie Spaanse huis weer missen maar gelukkig nooit voor lang want 1x per kwartaal komen we hier weer terug en dan kunnen we weer verder genieten van ons paradijsje.

Elke keer wanneer Elvira in Spanje is proberen we iets te gaan doen wat ze nog niet eerder in Spanje heeft gedaan. Soms is dat voor ons ook een nieuwe belevenis maar soms hebben wij het al eerder beleefd. Dit keer besloten we naar het wolvenpark te gaan. Ik was daar 1x eerder overdag geweest, Lesley was er echter 1x overdag maar ook 1x s ‘avonds geweest bij de howling night. De eigenaar van het park gaat dan meehuilen met de wolven. Wat moeten we daar nu bij voorstellen dacht ik.

Om 7 uur moesten we in Antequera bij het Lobo park aanwezig zijn want we kregen eerst wat kleine hapjes te eten, dat was best goed verzorgd.

Het was een redelijk grote groep met voornamelijk Spanjaarden en een klein groepje anders sprekende. Daar werden wij bij geplaats en kregen de uitleg in het Engels.

Het park is kleinschalig en heeft behalve 60 wolven ook een paar andere dieren die er opgevangen worden.

Er zijn 5 wolvenroedels, verschillende soorten, 2 witte Alaska wolven en een aantal Europese en Iberische. Iedere roedel heeft zijn eigen stuk afgesloten grond, de dieren leven daar zoveel mogelijk zoals ze dat in het wild ook zouden doen. Ze zijn wel gesocialiseerd en niet zo schuw als in de vrije natuur, ze worden hier bestudeerd om de wolven beter te kunnen begrijpen.

Het is prachtig om te zien dat de wolven je al van veraf aan zien komen, ze staan je alvast te observeren als je stil staat bij de andere roedel. Er waren 2 roedels met jonge wolfjes, zo schattig. Je mag alleen op speciaal daarvoor aangewezen plekken stilstaan, dan weten de wolven dat ook, dat ze alleen daar mensen kunnen verwachten, dit is om hun natuurlijke gedrag zo min mogelijk te verstoren. Het eten wat ze krijgen tijdens de zeer informatieve tour is een klein snackje, want het echte eten gebeurd in alle rust. Het park maakt ook expres wat gaatjes onderin de hekken zodat de konijntjes daar zelf onderdoor kunnen lopen zodat de wolven ze zelf kunnen vangen want levend voer voeren mogen de begeleiders van het park niet, dat is verboden. De eigenaar van het park is heel vertrouwd met de wolven en alleen hij mag zich mengen met de roedel. Toen hij begon te huilen gingen de wolven meehuilen, ook de wolven van de andere roedels deden mee en dat was super bijzonder zo in het donker. Wat er allemaal verteld is over de wolven is teveel om hier te beschrijven maar het is super interessant. Ik raad iedereen aan hier een keer naar toe te gaan en je steunt het park ermee, ze doen goed werk, ze moeten toch al het vlees kopen wat de wolven eten en dat is behoorlijk wat kilo per wolf. Je kan ook een wolf financieel adopteren en je kan in de cadeau shop wat kopen om ze zo te ondersteunen. Lesley kreeg een mooi wolven t-shirt van zijn zus.

De verjaardag van Lesley was nog niet over, we hadden de avond nog.

Op een groot landgoed, in het hart van Andalusië, ligt hotel La Bobadilla, de entree van dit hotel ligt slechts op 3 km afstand van onze Haciënda la Suerte. Klein verschilletje in overnachting prijs, je betaald daar per nacht met z’n twee net zoveel als je bij ons per nacht met z’n twaalven betaald en dan hebben we het nog over de goedkoopste kamer want je vindt er ook kamers oplopend tot €600 per nacht.

Alles is daar poepie chique. Je hebt diverse restaurants op het complex maar als niet hotel gast mag je er maar bij 1 eten voor het diner: La Finca en dan nog gaat dat niet zomaar, je moet reserveren. Aangezien het hotel ook vaak gebruikt wordt voor bruiloftsfeesten is er niet altijd plek. Ons is ook verteld dat de koning van Spanje het hele complex soms af huurt daarom noemen wij het hotel van de koning. Ik vind het er geweldig en we hebben hier al 2x eerder gedineerd, in de winter zaten we binnen en in de zomer buiten voor het restaurant en dit keer liepen we door het restaurant heen naar de achtertuin. Wat een geweldige plek, voorheen mocht je alleen op deze plek eten als je ook een kamer hebt geboekt. Echter nu hebben ze het terras in tweeën gedeeld. Boven mogen ook niet gasten eten en op een lager gedeelte, vol privacy mag je alleen eten als gast. Het uitzicht is werkelijk schitterend.

Ik had van te voren aangegeven dat het om een verjaardag diner ging van mijn man, dus we werden verwelkomt met een glas cava van het huis. De bediening was keurig, we hadden gekozen voor het menu van €60. Voor Spaanse begrippen duur maar het was het helemaal waard, alles was exclusief en speciaal en met zorg bereid.

Heel toevallig heette de wijn die we dronken ook Elvira en kwam uit deze streek. We hadden een geweldige avond en voelde ons zo rijk, je zag ook dat de gasten die er zaten centjes hadden iedereen zag er keurig uit en daardoor voelde wij ons helemaal heel erg bevoorrecht dat we hier ook konden eten. Eten in zo’n restaurant doe je niet zomaar maar alleen met speciale gelegenheden en je moet er even voor sparen. Schijnbaar gaat het goed met de economie want later op de avond zagen we dat alle tafels allemaal bezet waren.

Zelf houd ik altijd erg van verrassingen, ik vind het leuk als iemand moeite voor je doet om er iets speciaals van te maken. Wie goed doet wie goed ontmoet zeggen ze altijd. Maar het belangrijkste is dat ik het ook leuk vind iemand blij te maken met iets leuks.

Voor Lesley zijn 53ste verjaardag had ik een boottocht geregeld. https://www.andalucianlaketours.com/nl/

Om 1 uur vertrokken we vanaf de steiger van het meer van Iznajar. Ik was eerst bang dat dit tijdstip te warm zou zijn, maar het was juist heerlijk, er stond een klein windje op het meer en de boot was overdekt.Onze vrienden Rob en Ibolja gingen ook met ons drieën mee. De eigenaar van de boot is een Nederlander en woont al een geruime tijd hier in Spanje. Hij heeft als enige een vergunning om met een motorboot op het meer te varen. Hij heeft diverse tourmogelijkheden, ik had voor nu de tour van 2.5 uur gekozen incl drankjes en tapas. Je kan zeker met 12 personen op de boot zitten. Dus met z’n vijven hadden we alle ruimte. We kregen eerst een lekkere cava. Proost lieverd op je verjaardag. We voeren naar de dam toe en gingen wat lagunes in. Omdat het het grooste stuwmeer is van Andalusie kun je nog al wat kanten op. We voeren nu onder de toegangsbrug naar Iznajar door, vorig jaar was hier een ernstig ongeluk gebeurd. Een ervaren piloot wilde stunten en vloog onder de brug door in zijn gyrocopter, door de laaghangende zon had hij niet gezien dat er achter de brug een elektriciteit kabel over het water gespannen was en vloog daar tegen aan, je kan wel indenken wat er toen gebeurde, vreselijk. De twee man die erin zaten overleefde het ongeluk niet. We voeren ook nog naar de oude brug toe, soms staat deze helemaal onder water maar vanwege de droogte de afgelopen jaren is deze nu mooi te zien. Kan je nagaan hoe laag het water staat nu. Wat een heerlijke dag, het was zo ontspannen en we genoten van de prachtige natuur, de warmte, het briesje en van de gezelligheid.