4 november 2018

Chey haar 26 ste verjaardag hier vieren was een super goed idee, we waren aan het genieten en het weer was top. We begonnen deze dag met een stevig ontbijt bij O’Neills Pub&Kitchen tegenover het standbeeld van de vaak bezongen Molly Malone.

Met zeer volle buikjes begonnen we nu onze tocht bij de Ha’Penny Bridge, deze beroemde voetgangers brug is in 1816 gebouwd om de veerboten te vervangen en het koste vroeger een halve penny om over te steken, nu is het gratis hoor. We liepen over de boardwalk van de Liffey. Ik denk zo’n twee kilometer en daar zagen we de Famine Sculptures, op de oever staan het zijn standbeelden van magere inwoners die tijdens de mislukte aardappeloogst tussen 1845-1850 hoopte mee te kunnen met de boot naar Amerika, om daar een beter leven te hebben, meer dan een miljoen Ieren stierven toen van de honger. Kippevel.

We liepen nu weer terug richting de Spire of Dublin, dit is een 120 meter hoge sculptuur en werd gebouwd ter gelegenheid van de millenium wisseling. We liepen langs het General Post Office daar werd op paaszondag 1916 de onafhankelijkheids verklaring voorgelezen, dat leidde tot een massale opstand van de Ieren tegen de Britse overheersers.

Precies 50 jaar na die paasopstand werd de Garden of Remembrance geopend, ter nagedachtenis aan iedereen die stierf voor de Ierse vrijheid.

Met het Parnell monument eren de Ieren de ongekroonde koning van Ierland: Charles Stewart Parnell 1846-1891.

Heftige stuff allemaal daarom tijd voor een lunch bij Wuff en dat lag in een rustige arbeiderswijk. Maar daar was het niet rustig, het restaurant is ontzettend populair, we moesten 20 minuten buiten wachten tot we aan de beurt waren. Maar het was het wachten waard want de salade en het noga taartje waren zalig. Taart hoort er toch bij op een verjaardag.Daarna door naar de Jamseon Wiskey Distillery. Wat een leuke rondleiding en wat een mooie locatie met een super hippe bar.Ik heb echt wat geleerd van de proeverij. We hebben Schotse, Amerikaanse en Ierse wiskey geproefd. Er was duidelijk verschil te merken. De Amerikaanse Jack Daniels is een stuk zoeter.

Natuurlijk even gelachen om opa/papa die voordat hij bij de Jack Daniels distillery in Tenessee was geweest dat zoete troep noemde, maar hij werd na dat bezoek een groot fan en hij heeft een hele collectie van Jack Daniels. Maar vroeger kocht ik altijd Jamseon voor hem. Nou hier kun je je lol ook op als verzamelaar want er zijn ook heel veel verschillende soorten Jamseon. Nieuwe hobby misschien opa/papa?

Na de proeverij kregen we nog een cocktail van Gingerale met Jamseon met limoen, direct Elvira haar favo drankje geworden.

S’avonds hebben we bij de beroemde pub Templebar een Guiness gedronken, deze pub is genoemd naar het district en ik vind hem echt ook de leukste van het district. Wat een supersfeertje.Alles was al in de kerstsfeer versierd en er was live muziek, verschillende bands spelen opvolgend de hele dag door daar. Om te eten is daar te druk voor daarom zijn we aan de overkant bij The Shack gaan eten.

Ik had lekkere Ierse Mossels net even anders klaargemaakt dan onze Zeeuwse. Daarna weer terug naar Tempelbar en tot het einde van Chey haar verjaardag doorgedanst, heerlijk!

Het leukste cadeautje wat we aan Chey kunnen geven is een tripje buitenland. Ze lijkt op haar moeder wat dat betreft. Daarom had ik bedacht dat we haar 26ste verjaardag in Dublin gingen vieren met elkaar. Waarom daar, nou omdat Chey altijd graag een keer naar Ierland wilde gaan en omdat er in Dublin een aantal leuke dingen te doen zijn, perfect voor een weekend trip.

We hadden een vroege vlucht op zaterdag 3 november. Het ticket was spotgoedkoop slechts €43 voor een retour maar wel met Ryan-Air en dat was even spannend hoe ze met het nieuw ingevoerde bagage beleid zouden omgaan, we besloten geen risico te lopen en licht te reizen met enkel een klein rugzakje. Het was een onrustig vluchtje, veel wind en we konden niet landen en moesten daardoor een half uur lang rondjes blijven cirkelen boven de luchthaven.Ik had een appartement midden in het hart van Tempel Bar geboekt met 2 slaapkamers en 2 badkamers bij The Oliver St John Gogarty. We waren met z’n viertjes, mijn schoonzusje was ook mee. Als je dan toch in het feestgedruis zit wil ik niet s ‘avonds nog eens terug met de taxi, maar ik wil dan na een biertje of wat zo mijn bed in kunnen rollen. Het appartement was wat gedateerd maar verder wel ok, de bedden waren goed.Het restaurant wat erbij hoorde was top en we voelden gelijk de Ierse sfeer, hier was alles nog in Haloweenstyle versierd, we bestelden natuurlijk typisch Iers eten: een stew, stoofvlees gegaard in Guiness bier met wortel, ui en champignons, wat een lekker stoofpotje was dat zeg, dit gaan we zeker namaken in Nederland.

Daarna gingen we de veelzijdige wandeling volgen van het boekje Time to Momo Dublin (voorheen 100%). Je komt zo op plekjes waar je misschien zelf niet aan denkt. Ierland is nog steeds tweetalig, behalve Engels wordt er ook Gaelic gesproken. Ze rijden links, dus goed opletten met oversteken. De Keltische harp is het nationaal symbool van Ierland en kom je overal tegen. Zie ook op de vleugel van Ryan-Air, grappig dat was me nooit eerder opgevallen. Een ander bekend (onofficieel)symbool is de Shamrock(klavertje).We begonnen bij Trinity College, de oudste universiteit van Ierland. We wandelden daarna langs de rivier de Liffey naar de wijk The Silicon Docks waar veel Amerikaanse techbedrijven zijn gevestigd, zoals Google, Facebook, Linkedin en Airbnb. De buurt is hip met veel nieuwe winkels en leuke restaurantjes. Bij de hotspot Charlotte Quay dronken we een drankje. We wandelden ook door een buurt met parlements gebouwen, duidelijk de sjieke buurt, bij Merrion square zagen we een het standbeeld van de schrijver/dichter van Ierse komaf Oscar Wilde daarna liepen we weer terug naar Temple bar district waar het feestgedruis reeds vroeg begonnen was, het was namelijk zaterdag en dan is er topdrukte, ook veel fans van U2 want zij speelden net na dit weekend een thuiswedstrijd in Dublin. (Had ik dat maar van te voren geweten)

We hadden inmiddels 22000 stappen gezet en waren bekaf. Omdat het druk in de stad was was het niet makkelijk een restaurant te vinden wat nog plek had. We besloten eerst een bierproeverij te doen bij Porterhouse, de oudste brouwerij van Dublin, we bestelden de proeverij en kregen 24 verschillende biertjes van hun huislabel. Ieder kozen we 3 biertje die we het lekkerst vonden. Ook hier was het druk, beneden is het pub gedeelte en boven het restaurant, dat zie je veel hier. Overal in het centrum was het volle bak, gelukkig vonden we nog een vrij tafeltje boven bij het restaurant gedeelte van een andere leuke pub The Norseman. We waren best moe van deze drukke dag en gingen daarom redelijk vroeg naar bed. Helaas voor Chey maarja ze is nu eenmaal met 50 plussers op stap. Maar morgen maken we het goed met haar.

Van te voren dachten we dat we wel wat zouden gaan klussen, maar eenmaal aangekomen hadden we daar totaal geen zin meer in. Dat geeft ook helemaal niet het moet namelijk geen moeten zijn. Het komt in het voorjaar wel weer dachten we. We zijn er immers maar 6 dagen en dit was ook maar de tweede keer van dit jaar en dan moet je ook gewoon onbezorgd kunnen genieten.

Ik vind oktober een zalige maand om te gaan, de natuur is nog mooi en het is niet te warm en niet te koud. Helaas vind ik 6 dagen wel veel te kort om hier te zijn, maar we zullen het er mee moeten doen.

Het was nog te warm om het zwembad af te dekken dat doet mijn vader wel in december hij heeft daar namelijk weken de tijd voor, mijn ouders blijven tot half januari.

Nu zijn Jairo en Daisy nog lekker een weekje. Zo is ons familie huis weer lekker bezet. Ik ga pas in januari weer, samen met mijn broer, hij vliegt dan rechtstreeks uit Denemarken dan gaan we daar mijn vaders verjaardag vieren. Oude gezinnetje lekker bij elkaar.

We brengen eigenlijk altijd wel een bezoekje tijdens ons verblijf aan het meer van Iznajar. De weg er naar toe alleen al is een belevenis. Overval om je heen zie je olijfbomen. Warme droge zomers en milde winters daar gedeien deze altijd groen blijvende bomen heel goed in. De oogst vind in het najaar plaats en je ziet de vruchtjes met de dag groter worden.

Wanneer je vanaf ons huis langs de grootste  olijfboomgaarden van Europa rijdt zie je ineens achter de heuvels een prachtig blauw meer opduiken met daarachter bovenop de berg het schattige nog niet door toeristen bedorven dorpje Iznajar liggen.

Aan de rand van het water zie je bij het zand kleur verschil daaraan zie je dat het water nog steeds niet zo hoog staat. We rijden door naar het brede strandje. De Spanjaarden zelf rijden graag het strand op met de auto helmaal totaan het water. Ze laden daar hun partytent, klapstoeltjes en koelbox uit. Ze zetten de muziek aan en zitten zo de hele dag te chillen met famillie en vrienden.

Ik zag iets nieuws dit keer, er was een mooie steiger gebouwd. Dit is natuurlijk voor de nieuwe tourboot waarmee je een rondvaart kan maken over het ruim 30 km lange meer. De chiringito’s aan het strand zijn door de weeks dicht, logisch in de maand oktober komt hier ook geen kip. Daarom reden we naar een klein tapastentje in de buurt. De serveerster kon de druk niet aan en we kregen pas onze tapas toen de laatste mensen weg waren. Ach we moeten maar geduld hebben hier op het platteland in Spanje, don’t hurry be happy.

Nadat we mijn schoonzusje naar de luchthaven gebracht hadden zijn we doorgereden naar Salinas en daar hebben we lekker bij het leuke restaurantje Estacion de Salinas, een visje en een vleesje gegeten. De altijd goedlachse eigenaar verwende ons weer goed en natuurlijk namen we het inmiddels bij onze famillie favoriete huisgemaakte bananentoetje weer.

We zijn in totaal maar 6 nachtjes in Spanje daarom hadden we besloten om alleen thuis te ontbijten en de lunch en diner buiten de deur te doen voor die paar dagen, ik kan daar wel aan wennen.

Maar ik heb mezelf wel voorgenomen dat als ik weer thuis ben het Pioppi dieet te gaan volgen 3 weken lang. Dus een paar weekjes bye, bye voor het brood, de aardappelen, de rijst, pasta en de mie.

Maar nu nog de milde variant van dit mediterrane dieet. Wel veel olijfolie, salades en vlees, vis en rode wijn maar lekker ook nog wat frietjes, brood en toe een een lekker anijslikeurtje. In Archidona zit een heerlijk restaurant, Arxiduna, en daar hebben ze gerechten die eruit zien als een schilderijtje, een streling voor het oog en de mond.

Vorig jaar hadden Les en ik een keer een melig filmpje gemaakt toen we aan het wandelen waren op de boulevard in Rincon de la Victoria. Een gezellige boel was het toen, de zon scheen en het was zondag, dat is bij uitstek een familiedag in Spanje. Iedere familie spreekt af om elkaar te zien dus het was een drukte van jewelste.

Elvira had dat filmpje onthouden en vond het er toen zo gezellig uit zien dat ze daardoor graag naar Rincon wilde gaan. Ik had haar gewaarschuwd, het is niet zo bijzonder hoor het is slechts een boulevard met een paar locale restaurants en barretjes, maar toch wilde ze het graag zien.

Aan de kust was de regen nog steeds niet verdwenen en het was een sombere boel. Er liep geen kip op de uitgestrekte boulevard en in de restaurantjes zat ook niemand. Daarom toch maar verder gereden.

Er zit een bijzonder plekje aan het einde van Malaga Stad en het begin van de oude vissersdorpjes El Palo en Pedregalejo. Het is een hele aparte strandtent, ooit zal dit een chique gebeuren geweest zijn, nu was het meer vergane glorie. Het heet Baños del Carmen, met flink wat eurootjes zou je deze plek weer helemaal kunnen op pimpen, maar zo in deze staat heeft het ook wel wat. Oud en versleten is immers ook weer helemaal hip, s’avonds worden hier toffe party’s gehouden met DJ’s en al.

De zon brak ineens door en zo zaten we heerlijk buiten rijstsoep te eten, een soort paella maar toch anders.

De obers deden druk hun best om alle tafeltjes droog te maken, want er was wat regen gevallen de laatste dagen hier aan de kust. Zo verliepen de laatste uurtjes van Elvira in Spanje van deze korte trip, relaxen in de zon en uitkijkend over de zee richting Malaga-Stad. Heerlijk!

Gelukkig nog steeds mooi weer hier in Tapia, we hoorden de verhalen en zagen de filmpjes van de straten die overstroomd waren bij een aantal plaatsjes aan de kust. Afschuwelijk gewoon, we weten hoe het is, hier was het immers 6 jaar geleden in September raak, we moesten met laarzen een kruiwagen door het water om boodschappen te kunnen doen.

Nu lachen we erom maar het was toen erg vervelend, we konden pas weg met de auto toen het water wat gezakt was.

We besloten op deze mooie dag een uitstapje te maken naar El Torcal in Antequera, mijn schoonzusje was daar immers nog nooit geweest. Elvira was nu al voor de 6e keer in Spanje en elke keer gaan we eropuit om haar iets nieuws te laten zien. Voor ons was het ook alweer een tijdje geleden dat we hier waren en het is zo’n prachtig landschap dat het elke keer de moeite waard is. Hoe hoger we reden hoe meer nevel er was.

Toen we aankwamen op 1300 meter hoogte had de mist het hele gebied omarmd. Spookachtige gewoon maar daardoor ook heel erg mooi. We besloten de kleine wandeling te maken heel voorzichtige stapje voor stapje. Mysterieus gewoon, de rust, de kalmte, alle last valt zo van je af, je bent alleen maar bezig met het hier en nu.

Het laatste stukje begon het hard te regenen, we konden er wel om lachen, als verzopen katjes liepen we naar de auto terug. Een bijzondere ervaring met veel natuurschoon en wilde dieren.

Toen we terug naar beneden reden klaarde de lucht steeds meer op en in het centrum aangekomen zaten we ineens weer in het zonnetje wat te drinken. We hebben ook nog heerlijke tapas gegeten bij Arte de Tapas in het centrum, een moderne hippe tent, aanradertje. Daarna nog even naar boven naar het fort gelopen om een prachtig uitzicht te hebben over de stad.

Die avond hebben we in een andere favoriet van ons gegeten bar/restaurante Pajaritos. De eigenaar Antiono was blij ons weer te zien en kuste ons uitbundig, toch leuk die herkenning en geeft ons helemaal het gevoel dat we hier ook thuis zijn.

Heerlijk was dat om begin oktober nog een paar daagjes te genieten in Spanje. Wat een heerlijk land is het toch. Vind ik van Nederland ook hoor, maar wonen in de randstad brengt toch wel wat drukte met zich mee daarom voor ons ideaal om te ontspannen op het platteland van Zuid Spanje.

We hadden een avondvlucht. Elvira die ook een paar daagjes wilde komen had later een vlucht geboekt en dat was met een andere maatschappij die eerder vertrok, ze moest even wachten tot wij aankwamen op de luchthaven van Malaga maar helaas werd dat bijna 3 uur vanwege onze vertraging. Wat een pech. Maar toen we om 2 uur in de nacht bij ons huis aankwamen was het nog zo lekker buiten dat we tot 4 uur heerlijk in de tuin nog een drankje hadden gedaan. Het voelde direct goed en zo vertrouwd om weer bij Hacienda la Suerte te zijn.

Dat het de volgende dag een latertje werd kan je wel raden. Na 10 uur werden we pas wakker en we reden direct naar Tapia om ontbijt te halen. Denk nu niet dat je een schattig leuk ingericht winkeltje ziet, nee het is een soort markthalletje, het ziet er niet uit en je loopt er bijna voorbij, zo verborgen zit het. Maar je hebt er alles wat je nodig hebt, een bakker, slager, groenteboer en visboer. Als je het daar niet kan vinden dan loopt je iets door naar de Tabacos, ook al een aparte buitenkant maar het is een soort buurt supermarktje dat verwacht je niet bij die naam en daar verkopen ze ook vers brood. Kortom je hoeft niet ver om lekker te kunnen eten.

Wat voelde dat weer heerlijk om zo de hele dag buiten te leven, het weer was fantastisch, rond de 26 graden. We hoorden dat het aan de kust vreselijk weer was storm en regen maar bij ons niks aan het handje, wat een geluk hebben wij weer.

De belletjes hoorden we van de geitjes die voor op het land liepen, het prachtige uitzicht op de olijfbomen, de schone lucht, de warmte alles klopt.

Natuurlijk gingen we die avond weer lekker eten bij Manolo, tapas paella mmh echt Spanje beleven en proeven. We begonnen buiten maar door de wind gingen we later toch weer naar binnen. Ik ben bang dat de zomer over is zei de vriendelijke eigenaar. Nou hopen maar van niet, we willen nog even genieten van het mooie weer.

Inmiddels wonen we 4 maanden in ons nieuwe huis en blij dat we zijn. Het voelt alsof ik op vakantie ben, ik voel me vrij hier. Als ik uit mijn slaapkamerraam kijk zie ik de koeien buiten lopen. Als ik 1.5 km fiets zit ik midden in de bossen en binnen 4.5 km ben ik op het strand. Met 25 min met de trein sta ik op Centraal station Amsterdam. Super gewoon. Het huis wordt ook steeds mooier, de kleine dingetjes worden langzaam gedaan, maar dat maakt allemaal niet uit. Onlangs heb ik me toch laten overhalen door Lesley om een boekenkast aan te schaffen, 2 kleine plankjes vond hij niet genoeg voor zijn collectie.

Er moet nog een grote klus gedaan worden door de stucador buiten en als  hij klaar is wil ik nog een veranda. Helaas wordt het elke keer uitgesteld door de werkmannen. Maarja als dat het ergste is.

Op het werk is het druk, maar leuk druk, maar daarom wel heel welkom dat we er weer even tussen uit gaan naar ons andere paradijsje in Spanje. Dit is nog maar de tweede keer van dit jaar dat we erheen vliegen, voor ons doen erg weinig.

Het weer is nog geweldig in Andalusië en als ik de weerberichten mag geloven halen we de 26 graden nog. Zalig gewoon, lekker een tapasje pakken op het terras bij Manolo en een biefstukje eten bij Pajaritos, het water loopt me alweer in de mond.

Maar we zullen ook weer wat klusjes moeten doen daar ontkomen we niet aan. Maar allemaal voor het goede doel, het huis netjes houden daar hebben we zelf ook baat bij en onze gasten ook. De eerste boeking voor de zomer van 2019 is alweer binnen.

De herfst is al een lekker begonnen in Nederland, haardje aan thuis af en toe, maar nog even nazomeren in Spanje is top. Ik kijk er naar uit.

Twee jaar geleden is mijn broer met zijn gezin naar Denemarken geëmigreerd, omdat dat niet bepaald naast de deur is zien we ze niet zo vaak.

Ik hoop dat er nog eens prijsvechter vliegtuigmaatschappij komt die van Amsterdam naar Billund gaat vliegen voor een prikkie, dan kunnen we wat vaker voor een weekendje gaan. Eerder was ik al eens naar Kopenhagen gevlogen en daarvandaan met een gehuurde auto naar Varde gereden waar ze wonen. Kopenhagen is echt een must vist stad maar de rit daarna naar mijn broer was toch nog 3 uur. Daarom toch echt liever vliegen naar Billund, maar die prijzen zijn vrij hoog.

Mijn schoonzusje was 40 jaar geworden en ze gaf een thema party, camping style voor al haar vrienden en familie. Daarom gingen Les, Chey en ik dit keer de rit proberen met de auto. Daar moet je wel even wat tijd voor uitrekken want bij Hamburg is het wat drukker maar verder is het prima bevallen en na 9 uur onderweg te zijn geweest waren we op de plaats van bestemming.

Ik was een behoorlijke tijd niet geweest dus ik keek mijn ogen uit, er was hard gewerkt door de Vinkies. De kleur van het huis was veranderd van geel naar lichtgrijs, de kozijnen van wit naar grijs en de gastenkamers hadden nu allemaal moderne kleuren. Nieuwe slaapplekken waren er gecreerd, de blokhuk was nu geen rommelhokje meer maar een leuke gezellige kamer. Tjonge jonge wat een mooi bedrijf is het geworden en ze hebben het zich helemaal eigen gemaakt. Maar het is wel een continue proces, je blijft bezig met opknappen en het bijhouden.

Wij weten dat natuurlijk als geen ander want in Spanje is dat net zo, denk je klaar te zijn met schilderen rondom het huis begint het weer van voor af aan. Omdat er veel gasten komen slijten dingen ook sneller en alles moet er altijd pico bello uitzien, dus je blijft aan de gang.

Mijn ouders waren ook met de auto geariveerd in Denemarken op donderdagavond en deze eerste avond hebben we heerlijk een kopje soep met brood gegeten met elkaar en lekker bijgekletst. De komende dagen zal daar niet zoveel tijd meer voor zijn want voor een feestje voor 50 man moest heel wat geregeld worden. Ramon en Esther hadden het er maar druk mee. Wij zijn daarom nog een dagje naar het Balvandstrand geweest, niet om te zonnen maar om te winkelen en lekkere crepes te eten.

Een super grote tent stond er in de tuin en deze moest helemaal mooi gedecoreerd worden, de eer is voor Esther en haar vriendinnen. Het was super sfeervol geworden.Op vrijdag avond had Ramon echte Deense lekkernijen gemaakt, 3 grote broden belegd met vlees en vis. Niet alleen prachtig maar ook ontzettend lekker en heel Deens.

De avond van het feestje kwam er een kok het eten brengen en die had een varkentje aan het spit mee. We begonnen zittend op hooibalen met een welkomstdrankje, in het midden was een gezellig kampvuurtje. Er was ook een gitarist en er werd gevraagd om mee  te zingen. Teksten zijn voor mij een drama, maar met een telefoon erbij met songteksten en met tekstvaste Suusje erbij durfde ik en nog een klein groepje het aan om mee te zingen. Ook al is het niet perfect, de gitarist was geweldig en we hadden veel plezier. In de tent werd lekker gedanst en gegeten door de vrienden uit Nederland, de in Denemarken wonende Nederlandse vrienden (veel runnen boerenbedrijven) en de familie.

Tot de late uurtjes aan toe was het een topsfeertje, dat het ging regenen maakte ons niet uit, de pret bleef.

De volgende dag was er een oprot ontbijt in de tent en wederom was deze weer perfect verzorgd. Nog voor de afsluitende yogales begon reden wij alweer richting Nederland. Met in onze auto veel lekkere appeltjes en verse eitjes van het Denemarkse platteland.