We hadden ons best nog kunnen vermaken onze laatste dag in Taipei, maar omdat we waarschijnlijk voorlopig niet meer in Taiwan komen, wilden we toch nog zoveel mogelijk beleven. Daarom pakten we de bus naar het stadje Jiufen, uurtje rijden.

Jiufen is een oud mijnstadje in het noorden van Taiwan. Vroeger was het stadje vrij druk door de bedrijvigheid in de mijnen, maar tegenwoordig is er in de mijnen niets meer te doen en komen de toeristen hier in de oude theehuizen theedrinken, de vele lampionnen in de winkel straatjes bezichtigen en het uitzicht op de zee te bewonderen.

Het was even zoeken om bus 965 te vinden want het was zeker 100 meter lopen vanaf exit 2 van de metrohalte Ximen maar toen we eenmaal in de bus zaten ging alles voorspoedig totdat we in het dorpje aankwamen. We stonden ineens in de file. Na een half uur stapvoets gereden te hebben vroegen een aantal mensen of ze eruit mochten en wij namen de gok ook maar. Het is een dorpje hoog in de bergen en om in het centrum te komen moesten we flink stijl omhoog lopen. Gelukkig kwamen we na 2 kilometer in het centrum aan en toen werd ons duidelijk waarom het zo druk was.

Er was een optocht in het dorp, hadden wij even geluk. Ineens werd er luid geschreeuwd dat we aan de kant moesten en toen werd er vuurwerk afgestoken, geen  siervuurwerk maar duizenden rode knallers. Niet te geloven wat een lawaai. Ineens kwamen er verklede mensen heen en weer lopen begeleid door muziek. Ze hadden grote maskers op en sommige zagen er best eng uit. Ze liepen naar de tempeltjes toe die de winkeliers voor hun winkeltjes hadden staan. Volgens mij verjagen ze de boze geesten, geen idee precies maar het was heel bijzonder om te zien. Het was inmiddels enorm druk geworden want iedereen wilde kijken. Er waren diverse optochten de hele dag door en dan werd het verkeer wat door het dorpje liep helemaal stilgezet.

Old street is het bekendste straatje, het is half overdekt en vol met souvenir winkels en eettentjes. Veel kleuren en gezelligheid, maar wel super druk, weet natuurlijk niet hoe het normaal is maar vanwege de optocht was het eigenlijk te druk.

We gingen lunchen en ik kreeg mijn bestelde mieschotel en die zag er prima uit, maar Chey haar vis sushi bleek bedekt te zijn met varkenssnippers en dat moest ze natuurlijk niet. De bediening was beledigd dat ze het terug stuurde naar de keuken en dit niet wilden betalen, nou dit waren we niet gewent van de normaal zo aardige gastvrije bevolking, ze wilden geen eens nieuwe maken. Wie verwacht er nu bij vis sushi varkensvlees, nou wij niet.

We gingen toen opzoek naar een andere plek om voor Chey wat te eten en ze bestelde rijst zonder varkensvlees. Pech voor Chey bij dit gerecht ging het ook fout er zat weer varkensvlees in, gelukkig nam deze kok wel de moeite om nieuwe te maken zonder. Raar genoeg werd het niet geaccepteerd dat ik niks bestelde, ondanks dat ik vertelde dat ik niks moest omdat ik vol was, ik moest verplicht wat te drinken nemen en dat drankje was net zo duur als een gerecht.

Ondanks dat het best een leuk dorpje is wordt het een beetje verpest door de vele toeristen die hier komen en daardoor is het personeel ook niet zo aardig meer.

We gingen na de lunch maar direct naar de bushalte omdat we nog naar de 101 in Taipei wilden en we zagen dat het nog steeds druk was op de weg. Na een uur in de rij te hebben gestaan bij de bushalte werd eindelijk de weg weer vrijgegeven tussen de optochten door, die nog steeds aan de gang waren.

Helaas kwamen we onderweg in een dikke file te staan en stonden we 2 uur lang bijna stil. Ik kneep hem inmiddels wel want ik had het inmiddels wel geaccepteerd dat we niet meer bij de 101 toren naar boven konden gaan maar ik wilde wel graag ons vliegtuig halen. Gelukkig begon de bus weer te rijden en ik was blij dat we ons hotel dichtbij het Mainstation uitgekozen hadden en we snel onze bagage konden halen. Toen we daarna de metro luchthaven express instapten waren we gelukkig ruim op tijd om ons vliegtuig te halen. Onze vlucht vertrok om 0.10 op 6 mei en na 13.5 uur vliegen kwamen we weer in Amsterdam aan op 6 mei locale tijd 7.35 in de morgen.

Het was een top vakantie geweest zo samen met mijn dochter en zo leuk om de laatste dagen van haar 3.5 maand lange reis samen te doen. Mijn man was blij ons weer te zien en ook blij met z’n cadeautje een mooi Taiwanees T-shirt met de hier zo bekende dumplings. Taiwan je was een onbekend land voor mij maar je hebt me aangenaam verrast, eigenlijk was het tekort om alles te zien maar alles wat we gezien hebben was beslist de moeite waard. Taiwan, ik mis je nu al.

We kochten op het station een kaartje voor de hoge snelheidstrein weer terug naar Taipei. De meest snelle die er 2 uur en 10 min. over doet hadden we eigenlijk ruim van te voren online moeten bestellen, maar nu hadden we ook nog wel een snelle hoor deze deed er maar 20 minuten langer over, ook prima te doen.

De laatste dagen van onze vakantie was het weer niet echt mooi geweest, veel regen buitjes ook vandaag was geen regen loze dag maar desondanks genieten we toch enorm. Het is een bijzonder land, heel anders dan de Aziatische landen waar we tot nu toe zijn geweest. Dat waren er voor mij maar 2 namelijk Thailand en Maleisië maar Cheyenne was natuurlijk naar meer landen geweest, zij was behalve naar de zelfde als ik ook nog naar Cambodja, Laos, Vietnam en Myanmar geweest. Misschien lijkt Taiwan wel meer op China, maar daar zijn wij niet geweest, (Jairo en Daisy wel) dus dat kunnen wij niet vergelijken. Maar ik denk zelf dat het meer op Japan lijkt, misschien niet zozeer de natuur maar wel de mensen. Taiwanezen zijn erg beleefd, modern en ruimdenkend. Het is zelfs het eerste Aziatische land waar het homohuwelijk is toegestaan, super fijn! De prijzen liggen in Taiwan ook wat hoger dan in de meeste Aziatische landen, de mensen hebben het goed hier.

Het leuke van de stad Taipei vind ik wel dat je tussen de hyper moderne flats gewoon een mooie gekleurde tempel ziet staan.

Naast de uitbundig verlichte reclame borden zie je ook gewoon een klein food karretje staan. (Maar ook veel brommertjes) Ze zijn dol op kleine hapjes zo van de straat af te kunnen eten.Heerlijk zoete hapjes zoals de bananen pannenkoekjes, de lekkere gevulde cakejes en de ijs rol met pindaschaafsel. Maar ook de hartige ei prei pannenkoekjes, de oesterpannenkoek, de dumplings en de beef noodle soep. Wanneer het niet te gek leek hebben we het allemaal geprobeerd.

Ons hotel van die avond was wat duurder, €90 per nacht, maar wel dichtbij het Mainstation en midden in de buurt waar alles gebeurd. We konden deze laatste avond nog even gezellig winkelen bij de moderne winkels maar ook nog lekker eten bij de vele eet karretjes die her en der verspreid stonden. Cheyenne had zich zelf verwent met een mooi tasje van het merk Coach die Nederland geen winkel heeft en toen liepen we nog langs de 101 toren die mooi verlicht was.

De toren was nu niet meer in de wolken gehuld, het weer was helder maar het was nu wel donker en daarom leek het ons leuker om morgen hier terug te komen rond 18.30 en dan naar boven te gaan. Dan pakken we het uitzicht bij licht nog mee maar zien we ook het uitzicht als het donker wordt, daarna gaan we door met de metro naar de luchthaven voor onze avond vlucht dachten we. Maar het liep iets anders.

Hualien met zijn ruim 100.000 inwoners is een plek waar je graag heen wilt gaan vanwege de prachtige natuur in de omgeving. Om Taroko National Park te bezoeken moet je een uurtje met de bus vanaf het station. Het is één van de mooiste nationale parken van Taiwan met diverse wandelroutes van alle categorieën. Je vindt er diverse schitterende kloven, waarvan de Taroko Gorge de populairste is. Het is een spectaculair mooi stukje Taiwan met hoge rotswanden, diepe afgronden, grotten en stroomversnellingen, het wordt op sommige stukjes ook wel de Grand Canyon van Taiwan genoemd.

We begonnen ons wandelavontuur bij de laatste halte van de bus. Op zoek naar de Baiyang Trail. We hadden gelezen dat deze wandeling één van de mooiste is. Het verbaasde me daarom dat het helemaal vanaf de bushalte niet aangegeven stond. Chey keek op googlemaps en begon te lopen. Niemand die uit de bus gestapt was ging ook deze kant op en ik twijfelde daarom of we wel goed gingen. Maar mijn dochter hield stug vol dat dit echt de goede kant op was. We liepen langs een autoweg en toen we de auto tunnel in moesten lopen met alleen aan beide zijde een klein strookje riep ik STOP. Ik ga niet verder, ik vertrouw het niet, volgens mij klopt het niet en lopen we verkeerd en ik vind dit echt te gevaarlijk! Mam stel je niet aan kreeg ik toegeworpen, maar ik werd angstig en wilde geen stap verder zetten in deze tunnel. We kregen er mot om en juist op dat moment kwamen er twee mensen uit de tunnel lopen, om mijn gelijk te halen vroeg ik of dit de juiste weg was naar de Bayang trail en ze knikte tot mijn grote verbazing Ja. Je moet slechts 100 meter deze autotunnel in lopen en dan links een voetgangers tunnel in vertelden ze. Zie je nou wel, je wordt oud bang vrouwtje mam zei mijn dochter lachend. Nou dat zal je maar gezegd worden, maar maar ik moet toegeven ze had wel gelijk gehad. Toen we de voetgangers tunnel vonden moesten we nog 300 meter door deze pikzwarte tunnel lopen, gelukkig hadden we een lampje op onze mobiel.

Aan het eind stonden we ineens in een werkelijk prachtig gebied. We kwamen langs verschillende mooie plekjes en uitzichtpunten en het eindigde bij een waterval en twee hangbruggen. Als slot hoogtepunt was daar de waterval in de grot. We wilden deze beslist zien en deden ons regenjasje aan. Spectaculair was het, we werden alleen zeiknat.

Daarna was het lunchtijd en gingen we wat eten in een eettentje tegenover de bushalte. Heerlijk hoor.De wandeling die we nu gingen lopen heet de Swallow Grotto Trail Yanzikou en wordt door vele als de mooiste korte wandeling beschouwd. Het klopt dat het uitzicht werkelijk adembenemend is en dat is op foto’s gewoon niet vast te leggen door een amateur. Maar de wandeling zelf is niks bijzonders, je wandelt ongeveer 2 km door een kloof, dat wel, maar je loopt wel gewoon langs de auto weg aan de ene kant en de andere kant is de afgrond die veilig afgezet is. Je kan wel heel diep naar beneden kijken en je ziet de klokkende blauwe rivier en de prachtige overhangende marmeren rotspartijen, van alle kleuren, van licht beige tot zelfs zwart.

Na deze wandeling namen we weer de bus en stapten we uit bij Changchun Eternal Spring Shrine. Deze tempel herken je misschien wel uit een reisgids, want het is het meest gefotografeerde plekje in het hele park. Niet voor niets, het is de combinatie van de waterval en de tempel wat je betoverd. De rode brug is ook een leuk plaatje om te fotograferen zo midden in de bergen. Deze wandeling was niet al te lang, maar je moest wel wat hoogtes overbruggen.

De dag was omgevlogen en we hadden een mooi stukje natuur gezien, echt de moeite van het bezoek waard. Met de bus gingen we weer terug naar ons hotel, er zaten toevallig ook Nederlanders in de bus, maar dat was een gezin met 2 kinderen die zo stierlijk vervelend waren dat we maar net deden of wij geen Nederlanders waren, we hadden plaatsvervangende schaamte, hoe bestaat het toch dat Nederlandse kindjes altijd zo’n lawaai maken en zich vaak niet kunnen gedragen terwijl die andere kindjes gewoon rustig bij hun papa of mama op schoot zitten en met een zacht stemmetje praten.

Begin van de avond gingen we naar de Dongdamen avond markt met de taxi, op advies van de receptie medewerker, want het was wel wat ver. Toen we zagen dat het maar ongeveer 3 km was wisten we al dat we op de terugweg zouden gaan lopen, echte wandelaars als wij waren. Deze avondmarkt was ook weer heel anders dan wat we tot nu toe hadden gezien.

Zeer netjes en deze kraampjes worden niet weggehaald in de nacht want ze kunnen afgesloten worden en blijven daar gewoon staan. Natuurlijk gingen wij weer expres staan daar waar de grootste rij was, daar zullen ze wel het lekkerste eten hebben dachten we. Het bleek een soort combinatie te zijn van een dikke tosti en een dik belegde sandwich. Berucht en beroemd in Taiwan want deze tent was op televisie geweest en ze noemde het broodje de doodskist. (coffin toast)

Aan de Westkant van het eiland kan je heel makkelijk en snel reizen, daar wonen ook de meeste mensen. Vanuit het zuidelijkste puntje waar we nu zaten was het echter niet heel makkelijk uit te vinden hoe we weer terug naar het Noorden konden komen als we via de Oostkust wilden reizen, zodat we echt een rondje eiland gedaan hadden. We konden het op 2 manieren doen. Eerst een uur met de bus en daarna overstappen op de gewone trein. De hogesnelheidstrein rijdt daar namelijk niet, de duur van de reis zou ongeveer 6 uur zijn of we konden met een tour bus mee naar Hualing en dan zaten daar een aantal stops bij met bezienswaardigheden en deze reis zou ongeveer 8 uur duren. We kozen voor de laatste optie want dan ervaren we ook nog wat van de oostkant van het eiland ipv alleen maar naar buiten kijken dachten we. Vanuit het hostel verkochten ze de bus kaartjes, het enige nadeel was dat de tour guide alleen Chinees sprak en zelf geen woordje Engels. Op 1 Australisch meisje na was de hele bus dan ook gevuld met Chineessprekende mensen.

Onze eerste stop was voor een lunch stop in Duoliang, we kwamen terecht in een klein restaurantje  waar wederom niemand van de bediening Engels sprak, een gast, een oudere man, schoot ons te hulp, het Australische meisje die bij ons aangesloten was is vegetarisch en Chey eet geen varkensvlees dus dat moest natuurlijk wel even goed doorgegeven worden, (ik lust alles). Er kwamen wat lekkere gerechtjes op tafel te staan voor ieder wat wils.

De tweede stop was in Chishang bij de rijstvelden, we konden daar fietsen huren of een fiets karretje een beetje toeristisch was het wel maar wel alleen maar met Aziatische mensen. Als echte Hollanders huurde wij natuurlijk een gewone fiets, de rest ging allemaal in karretjes. Zie ons hier nu fietsen door de rijstvelden op Taitung Brown’s Road lachten we. Hier en daar maakten we een mooi kiekje en na een uur moesten we weer bij de bus zijn. Leuk om gedaan te hebben.

Daarna stopten we in Wuhe bij de theevelden en daar kochten we een beker locale warme thee om mee de bus in te nemen, natuurlijk zat er flink wat melk bij.

We bezochten ook een geografisch punt, het monument van de Tropic of Cancer (kreeftskeerkring) een witte zonnewijzer vormige marker. De cirkel die de breedtegraad 23.5 noordwaarts aangeeft. Het is de verste locatie van het Noordelijk halfrond vanaf de evenaar waar je de zon boven je hoofd ervaart. Op een bepaalde dag in de zomer namelijk 22 juni staat de zon hier recht boven en dat geeft een schaduwloos effect. Het is een uniek astronomisch effect.

Dat de Taiwanezen gek op melk zijn bleek wel bij de volgende stop, dat was bij een koeienboerderij. Wat doen we hier nou weer dachten we, koeien heb je toch overal. Maar schijnbaar wonen de meeste mensen in de stad en vinden ze het leuk om een veeboerderij te bezoeken. We bleven hier ook een uur! Mijn god deze reis ging echt langer duren dan de geplande 8 uur. Het enige wat ik leuk vond aan deze stop waren de prachtige orchideeën die aan de boom groeiden. We wilden inmiddels wel graag op de plaats van bestemming aan komen, maar helaas deden we nog een nutteloze stop, die eigenlijk alleen maar bedoeld was om de mensen uit de bus producten aan te smeren, gedroogd fruit en wat souvenirs.

Na 10 uur onderweg te zijn geweest kwamen we pas aan in Hualing. Gelukkig stopte de bus vlakbij ons hotel. Omdat het al laat was gingen we direct op zoek naar een restaurant, we belanden bij een Japaner aan het eind van onze straat. We bestelden vooraf sushi en als hoofdgerecht een hotpot wat bestond uit een pannetje bouillon met allerlei groenten en kruiden en daarin kun je je vlees garen. Super smakelijk en gezond maar wel ontzettend veel.