Wij hebben ons hart verkocht aan Spanje. Maar we zijn ook dol op Nederland. Het fijne is dat we van beide landen vele mooie dingen beleven. Wat je van te voren niet altijd in de gaten hebt is dat er ook wel behoorlijk veel verschillen zijn tussen beide landen. Logisch natuurlijk geen één land is het zelfde.

In 3 blogjes zal ik de volgende zaken beschrijven gebaseerd op mijn ervaring.

1. Wat is echt anders
2. Wat vind ik beter
3. Waar moet ik aan wennen

Wat is echt anders:

Als een huis wordt verkocht wordt het met meubels en al verkocht. Dat komt vooral omdat de straatjes soms te smal zijn voor grote verhuisauto’s. In de campo (platteland) zijn vaak smalle bergweggetjes en daar wil je ook met een grote auto niet altijd rijden. Toen wij ons huis kochten vonden we het dan ook er spannend wat de oude eigenaar allemaal had laten staan, we hoopten niet alleen troep, maar dat viel gelukkig erg mee, er stonden genoeg spullen die wij ook nog konden gebruiken of restaureren.

De post wordt vaak niet aan huis bezorgd. Zeker op de campo niet, maar dat is ook lastig voor de postbode want los van het feit dat de huizen soms ver uit elkaar liggen of sommige plekken moeilijk te bereiken zijn, zijn de adressen vaak ook apart, neem nu ons adres, geen straatnaam maar het heet bv vertaald uit het Spaans, gedeelte van het gebergte Pedroso, nou best lastig te vinden denk voor een pakketjes bezorger. Ons posthuisje ligt 3 km van ons huis af, samen met nog een stuk of 20 andere huizen delen wij het zelfde posthuisje.

De traditionele finca’s/cortijo’s in Spanje hebben dikke muren, ze zijn gebouwd van grote keien afgesmeerd met cement en daarna met latex geverfd, dit om de hitte buiten te houden, de buiten muren zijn wit omdat dat de zon reflecteert, binnen is het donker, niet teveel ramen zodat zonlicht niet binnen komt. Huizen hebben vaak geen cv’s want het zijn immers maar een week of 18 per jaar dat de avonden koud zijn. Dus kosten technisch wordt er vaak gestookt op hout ipv een dure centrale verwarming aanschaffen.

Verjaardagen of feestjes worden vaak buiten de deur gevierd, bv in een park of aan het strand en iedereen neemt wat eten mee. Heb je wat meer geld te besteden dan wordt er een vakantiehuis gehuurd. We hebben al een paar keer een feest in ons huis gehad waarbij vele mensen uitgenodigd waren zonder dat wij het wisten. Dat is natuurlijk helemaal niet de bedoeling want het huis is bestemd voor een vakantie van max 13 personen. Daarom hebben we het nu maar in de beschrijving erbij gezet, geen grote feesten, want ook al blijft niet iedereen slapen een carnavalsfeest met 50 man op ons land was wel even schrikken toen we erachter kwamen, gelukkig werd het netjes achtergelaten. Gezichten verborgen voor privacy.

Ook heel anders in Spanje is dat een makelaar niet exclusief is, meerdere makelaars kunnen het zelfde huis in de verkoop hebben. De kosten zijn flink hoger dan in Nederland waar je ongeveer maar 1.5% van de verkoopprijs betaald, in Spanje is dat rond de 4%. Dat bedrag wordt trouwens betaald door de verkoper.

De hiërarchie op de werkvloer is anders, de baas is echt de baas. We merken dat als we zelf in winkels zijn, vaak bij belangrijke vragen wordt de baas erbij gehaald en als er mensen voor ons werken via een aannemer zien we dat er echt geluisterd wordt naar de baas, er is respect, geen grote bekken.

In Nederland hebben we 1 achternaam vaak alleen die van de vader, alhoewel er ook steeds meer die van de moeder gekozen wordt. In Spanje krijg je zowel de achternaam van je vader als die van je moeder. Tegenwoordig moet je een registratie formulier verhuur invullen en voor Spanjaarden moet je dus echt beide achternamen invullen.

Morgen meer verschillen.

Gargamel, zegt altijd Ohh ik haat smurfen. Maar ik zeg in het najaar altijd Ohh ik haat dit weer.

Regen, regen, regen ik vind er niks aan. Ik wandel graag en zeker in het najaar is de natuur prachtig maar regen en wind vind ik niks, heb niet voor niks een huis in Spanje waar de zon wat vaker schijnt.

Maarja ondertussen moet ik me ook hier vermaken. Regelmatig plan ik etentjes met vriendinnen om gezellig bij te kletsen, of ik ga op bezoek bij een vriendin die voor mijn gevoel bijna in Duitsland is gaan wonen, jeetje 2 uur heen en 2 uur terug, Maar wat een prachtig huis heeft ze zeg.

Ik lees elke week voor aan Tiago, dat doe ik inmiddels alweer een jaar, hij is in Costa Rica geboren en had wat taalachterstand, maar het slimme ventje pakt het ontzettend goed op en ik vind hem met zijn 5 jaar al onwijs slim.

Het is vrijwilligerswerk maar ik heb zelf ook enorm veel plezier ervan. Iets anders voor de maatschappij doe ik ook, ik doneer bloed een paar keer per jaar, zo probeer ik mijn steentje bij te dragen.

Maar wat ik natuurlijk het allerleukste vind om te doen is oppassen op mijn kleindochter. Vanmiddag ga ik proefoppassen want mijn schoondochter gaat bijna weer aan het werk. Zo kunnen we alles even doornemen want ik moet er weer helemaal weer inkomen, het is immers alweer bijna 30 jaar geleden dat mijn jongste zo’n klein ukkie was.

Wat een schatje die Fallon! Dat wordt genieten.

Maar goed dat we zoveel mooie keien op ons land hebben liggen, deze keien afkomstig van de berg Pedrosso worden voor de randen in de tuin gebruikt maar ook om muurtjes mee te metselen.

Toen we vorig jaar een waterlek hadden moesten we een muurtje stuk boren en op zoek gaan naar het lek onder de grond. Na een paar dagen hadden we het gevonden maar wat een puinhoop hadden we ervan gemaakt. Tijdelijk werd dat gat afgedekt en nu in het najaar is er eindelijk weer een fatsoenlijk muurtje voor in de plaats gekomen.

Het najaar en de winter zijn goede klustijden, het zwembad is nu ook afgedekt en uiteraard zijn ook alle meubels voor de winter naar binnen gezet. Ons huis gaat in winterslaap.

Maar ook heeft deze tijd van het jaar zijn charme, voor familie is er altijd een plekje in ons huis deze tijd want we verhuren het niet tussen november en april. Wij vinden het heerlijk om knus voor de openhaard te zitten in de avonden en overdag lekker buiten bezig zijn.

Mijn vader hoorde ik al zeggen: Het is een goede tijd om het gereedschap te gaan ordenen, nou dat klinkt goed. Doe je best pap straks.

De extra leuningen zijn ook geplaatst nu dus geen probleem om de trapjes goed op te komen.

Twee jaar geleden ontstond mijn idee om van de oude kippen/geitenschuurtjes een nieuw buitenplekje te maken. Zo’n projectje kan nooit in 1x afgemaakt worden, elke keer als we weer wat geld gespaard hadden kon er weer wat gedaan worden. Nu zal je denken kost dat zoveel geld dan. Ja dat is zo kan ik je vertellen. Allereerst moet er gesloopt worden, we besloten wel om de authentieke kalkoven te laten staan maar de rest kon weg. Daarna moest het puingeruimd worden.

Het onkruid moest weg en vervolgens moest de grond wat vlakker gemaakt worden, omdat de grond afloopt bij ons moet er ook een stenen rand gemaakt worden om er voor te zorgen dat het beton wat er gegoten wordt niet weg loopt. Naast de stenen rand werd zahora gestort. Mega veel beton is er gestort om een vlakke stevige ondergrond te hebben. Maar liefst 100m2 terras is er ontstaan, ontstaan uit iets waar we eerst niks mee deden.

Nadat het beton gestort was moest er nog een muurtje op hoogte gemetseld worden rechts naast de kalkoven omdat we daar een overkapping wilden. Daarna werden de dikke houten palen voor de overkapping neergezet en het riet als dak bedekking erop gelegd. Tenslotte werd er nog een bankje gemetseld.

Ik ben super blij met het resultaat. Nu voor de winter is het dak tijdelijk afgedekt met zeil en van de zomer kan ik het lekker gaan inrichten. Dus voor het uiteindelijke resultaat moeten jullie ( en ik) nog even geduld hebben.

Maar dan hebben we nog de linker kant van de steenoven, daar heb ik ook een leuk idee voor, ik wil dat daar een keukenblokje komt met barretje. Zo blijven de radertjes in mijn hoofd bezig en blijf ik flink doorwerken omdat projectje ook weer te kunnen betalen.

Ons huis ligt op 700 meter hoogte, onderaan de berg Pedroso die 1015 meer hoog is. Ik moet zeggen je hebt het niet door dat ons huis zo hoog ligt, vanaf Malaga stad gaat de snelweg glooiend omhoog de provincie in. Toen we een huis gingen zoeken jaren geleden was een eis van mij dat ons toekomstige huis makkelijk te bereiken zou zijn. Gelukkig hebben we dat gevonden, geen enge bergweggetjes om bij ons te komen.

Het verschil met een huis aan de kust is wel dat het bij ons in de winter vrij fris is s’nachts. De dag temperatuur haalt de 20 graden nog wel maar de nachten zijn rond de 5 graden een behoorlijk verschil dus. Daarom is het moeilijk om de prachtige bouganville hier te laten groeien en moeten we altijd kiezen voor winterharde planten die ook nog eens goed tegen de zon kunnen.

Maar wanneer we een huis aan de kust hadden gehad waren we niet zo blij geweest als hier. We houden niet zo van het toeristische maar meer van de natuur en de stilte en het is ook zo heerlijk om geen huizen om je heen te zien maar alleen maar bomen en als je naar de winkel of een restaurant gaat alleen Spaans sprekende mensen om je heen te hebben. Zo hebben wij echt het gevoel in het pure Spanje te zitten.

Elk jaargetijde heeft in Spanje zijn charme.

Het voorjaar is heerlijk omdat na de winter het mooie weer zich weer aankondigt, de blaadjes komen aan de bomen en de bloementjes komen uit. Helaas is dit ook de periode dat het meeste onkruid groeit, dus je bent uren in de tuin bezig om het er een beetje fatsoenlijk uit te laten zien. Door de vocht van de winter zijn de muurtjes wat groener geworden van de alg, dus die moeten ook weer mooi wit geverfd worden. Je kunt steeds vaker buiten lunchen nu en soms zelfs ook s avonds al buiten eten. De diertjes ontwaken uit hun winterslaap en de vogeltjes fluiten volop. Een heerlijke tijd om prachtige wandelingen te maken.

De zomer is natuurlijk heerlijk vanwege het prachtige weer, je bent de hele dag buiten. Er groeit geen onkruid want daarvoor is het te droog. Elke dag lig je in het zwembad en je huid kleurt mooi brons van de zon. Regelmatig eet je buiten op je eigen terras onder de druivenstruik. De dagen dat je niet thuis eet pak je graag een terrasje bij één van de vele leuke restaurantjes in de buurt en de tinto de verano smaakt heerlijk.

Het najaar is de start van een periode met ander weer, je hebt nu tijd voor klusjes en de zweetdruppels lopen nu niet zo hard meer van je hoofd af. Je begint met snoeien en het afvalhout mag verbrandt worden. Het regent steeds vaker en dat is maar goed ook want de plantjes maar ook de stuwmeren kunnen wel wat water gebruiken. Een stedenbezoek is in het najaar een goed idee want er zijn dan minder toeristen en het weer is ook nog aangenaam qua temperatuur overdag.

In november kun je echter s’avonds niet meer buiten zitten maar binnen is het ook super gezellig. De klusjes man heeft nu tijd om ons bankje af te metselen. Je kan al goed zien hoe het gaat worden.

Aan het einde van het najaar en begin van de winter is er de olijvenoogst, een belangrijke happening in Andalusië. Als je de olijven in november van de bomen tikt zijn ze nog groen en ze geven minder olie maar de smaak is wel krachtiger.

In december en januari kleuren ze paars, hoe rijper ze zijn hoe meer olie. Hoe sneller je ze verwerkt na de pluk hoe beter de olie is, het behoudt namelijk meer smaak, een behoorlijke drukke tijd voor de boeren in de winter. De winter is ook perfect om de olijfbomen te snoeien, dit moet op een speciale manier gebeuren. Mits goed gesnoeid geeft een boom tussen zijn 20e en 35e jaar namelijk de meeste olijven.

De olijfbomen reageren goed op een rigoureuze snoei en eigenlijk dien je om de zoveel jaar een goede snoei te geven aan je bomen. Wij hebben helaas wat achterstallig onderhoud maar daar komt binnenkort verandering in. Wie weet kunnen we dan ook over een paar jaar van onze eigen olijvenboogaard (50 bomen) onze eigen olie laten persen hoe leuk zou dat zijn om het vloeibare goud van Hacienda la Suerte in een flesje te hebben.

Ondanks dat in de winter de dagtemperatuur nog wel eens kan oplopen tot 18 graden in ons gebied zijn de avonden in de winter echt fris en gaat de openhaard aan. Heerlijk hoor met een wijntje naar de vlammetjes kijken. Maar als het echt koud is moeten we de palletkachel er ook nog bij aan, die zorgt er dan voor dat we het comfortabel warm hebben. Zo heeft elke jaargetijde iets moois in Spanje.

Ik ben geen croissantjes type maar die in Sy bij hotel la Ferme zijn werkelijk verrukkelijk. De klok was een uur terug gegaan dus we zaten vroeg aan ons ontbijt om half 9 al omdat het voor ons gevoel natuurlijk een uurtje later was. We hadden daardoor de hele dag nog voor ons.

We hebben het heerlijk gehad in België, zo’n mooi plekje zo dichtbij, slechts 3 en half uur. We gaan hier zeker nog veel vaker komen, dit plekje hoort gewoon bij ons leven.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Au revoir, à bientôt.

We hadden nog een lange reis terug voor de boeg en we besloten in Limburg een tussenstop te maken. Ik had kaarten bij de postcode loterij gewonnen en daarmee kon ik een kasteelbezoek kiezen. We besloten deze bij kasteel Hoensbroek in te wisselen. Een van de mooiste en best bewaarde kastelen van Nederland, Les en zijn zus waren hier vroeger al een keertje als kind geweest maar ze konden zich niet meer herinneren hoe het eruit zag.

Het is een echt sprookjes kasteel (uit 1360) met een grote slotgracht eromheen, het kasteel telt 40 kamers.

Elke kamer was anders, we ontdekten alles over de architectuur, de ridders, graven en markiezen die het kasteel hebben bewoond.

Vooral de haarden in alle kamers vonden we mooi. Echt heel leuk om te zien hoe het vroeger allemaal geweest is, toch een stukje geschiedenis.

Het kasteel werd natuurlijk door een echte ridder bewaakt, want wanneer er een bandiet wordt gesignaleerd wordt deze natuurlijk gevangen gezet.

Na nog een echte Limburgse vlaai gegeten te hebben op het kasteel terras was het nu echt tijd om naar huis te gaan. Wat een leuk weekend hebben we gehad, het was een geslaagd verjaardag cadeau en met lachende kopjes zetten we de dames weer af bij hun eigen paleisje in de randstad.

In het hart van de Belgische Ardennen ligt een leuk familie hotelletje en wij komen hier al jaren.

Ik schat zo’n 23 jaar al, we waren begin 30 en we kregen deze tip van mijn vriendin Lida. Het hotel ligt aan de oever van rivier de Ourthe en het restaurant staat garant voor een goede maaltijd met seizoensproducten. Wij komen hier niet alleen voor het goede hotel maar ook vanwege de heerlijke wandelingen, we printen onze wandelingen altijd uit vanaf de website van de Tukhut.(wandelvereniging)

Zeker in de herfst is de natuur hier prachtig, al die verschillende kleuren groen en rood, geweldig gewoon, wat kan ik daar van genieten.

Mijn schoonzus was hier voor de derde keer en onze dochter voor de tweede keer en wij zijn zeker al 10x hier geweest maar het verveelt nooit. Het ongedwongen sfeertje geeft je het gevoel alsof je 15 jaar terug in de tijd bent, je hebt omdat je in een dal zit geen internet bereik en kan ook niet eens bellen, waar vind je dat nog. Haha ja in Spanje op het platteland bij ons maar in België verwacht je dit eigenlijk niet, maar ik vind het heerlijk rustig.

Onze wandeling van vandaag heet Sy-Bomal-Sy bij het station ga via een spoorbrug de rivier over en na een stukje lopen ga je het bospadje in en dan moet je een behoorlijk stuk omhoog lopen/klimmen om het dal uit te komen.

We liepen over bospaden, grindpaden, door weilanden en asfaltweggetjes, wat een natuur en wat een uitzichten.

Onderweg dronken we in Bomal een lekker biertje, we kozen allemaal een andere, ieder kreeg hem in het bijbehorende glas.

Daarna liepen we de wandeling weer verder, de totale afstand is 14 km maar je doet er langer over omdat je natuurlijk vaak omhoog moet maar net zo vaak weer naar beneden moet lopen, soms zijn de paden zo smal dat je je behoorlijk goed moet vasthouden.

De linden bomen die zelfs op de kaart staan getekend zijn jaren oud en een plaatje om te zien, zo gigantisch. Het regende vandaag maar gelukkig liet de zon zich ook af en toe zien.

Ongeveer 2 km voordat we weer terug waren bij ons hotel bestelden we een bier proeverijtje, ja in België moet je gewoon speciaal biertjes drinken je ontkomt er niet aan.

Na de wandeling van 20000 stappen namen we een douche en daarna schoven we in het restaurant aan bij ons tafeltje voor een 3 gangen menu van de chef.

De dames hadden een smakelijk gerechtje met kaas en voor Les werd er een speciaal visje klaar gemaakt. De parelhoen kregen we als hoofdgerecht en ook dat smaakte zeer lekker en heerlijke Belgische frietjes erbij natuurlijk.

Het toetje was een wentelteefje met ijs en room. Tussendoor hadden we nog een bolletje kruiden ijs gehad en vooraf als appetizer een bietensoepje. We dronken er een zalige Gewürztraminer bij.

De eigenaresse Lucy vertelde in half Frans half Nederlands en met een paar Engelse woorden er tussendoor dat ze het heel zwaar hadden gehad, door de overstroming van afgelopen zomer was het hotel 3 maanden dicht geweest, er stond 1.5 meter water binnen. Nu was daar niks meer van te zien gelukkig en alles was weer mooi opgeknapt.

Naast ons tafeltje stond de papagaai die al 21 jaar een vertrouwd huisdier is daar, hij keek ons met een schuin oog aan, hé ken ik die mensen niet zal hij gedacht hebben, die komen hier zo vaak.

Na het bezoek aan de brouwerij reden we naar onze overnachtingsplek welke zorgvuldig door mij was uitgezocht. Inmiddels begon het flink te regenen. Via een lange oprijlaan met vele bomen bereikten we de traditionele Ardense boerderij van Domaine De L’Alu.

De oorspronkelijke boerderij met landgoed dateert uit 1864 en tot 1993 was het nog volop in exploitatie als pachtboerderij en behoorde het met in totaal 90 hectare weiland en 120 stuks melkvee tot één van de grotere boerderijen in de Ardennen.

De gebouwen waren in zeer slechte staat en nauwelijks nog bewoonbaar, in 1993 kochten de huidige eigenaren het en knapten het op en maakte er 8 vakantie appartementen in bestemd voor 2 tot 6 pers en 1 vakantiewoning voor 8 pers. Er werd ook nog een welness bij gemaakt en een verwarmd zwembad. Een behoorlijk groot complex dus.

Ik had deze plek gekozen omdat het er zo mooi uitzag op de plaatjes maar ook omdat het me fijner leek om in een appartement te slapen onze eerste nacht. We hebben daarin een eigen keukentje en een grote huiskamer en meerdere slaapkamers. We hadden zelf sushi van huis meegenomen en aan de grote tafel aten we dat op. Van het huis kregen we een fles rode wijn en we speelden een paar spelletjes skip-bo met elkaar en gingen op tijd naar bed, we wilden uitgerust zijn voor de volgende dag.

Ik had ook van huis ontbijt spulletjes meegenomen en een lekker eitje werd er gebakken in het keukentje en daarna was het tijd om naar SY te gaan, onze favo bestemming in België.

De tour was al begonnen maar we konden toch nog aansluiten, we waren uiteindelijk maar 10 minuten te laat.

De groepsgrootte was 22 personen en was Nederlandstalig. (Nou ja Vlaams).

Het biermerk bestaat eigenlijk helemaal niet zo lang, sinds 1982. De naam ACouffe is het zelfde als het dorpje waar de brouwerij in ligt. Ze zochten nog naar een geschikt logo. Tijdens een solidariteitsavond die was georganiseerd om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de tornado zagen ze een schilderij waar een kabouter op stond die geschilderd was door een lokale kunstenaar. Ze besloten dat hun logo maar een kabouter moest worden maar toen zochten ze nog een naam voor de Kabouter.

Accordeonist Marcel begeleidde Jacques Brel en tijdens een life opname moedigde hij Marcel aan met Chouffe, Marcel, Chouffe en daarom besloot de brouwerij hun kabouter Marcel te noemen en die staat op het flesje van la Chouffe het bekendste biertje.

Andere kabouters heette Malcolm (Mc Chouffe), Matthew (Houblon Chouffe) en Micheline (Cherry Chouffe), allemaal met een eigen verhaal en een eigen smaak. Het brouwproces werd besproken door de gids aan de hand van foto’s.

De brouwerij is niet zo groot maar exporteert toch wel naar vele landen.

Ze proberen het zo energie zuinig mogelijk te doen, het water wat gebruikt wordt om het brouwsel af te koelen en wat daardoor warm is geworden wordt weer gebruikt om een nieuw brouwproces te starten.

Het bottelen gebeurd op een andere locatie. Aan het eind van de tour kregen we natuurlijk een aantal biertjes om te proeven en we kregen een mooi glas mee.

We kregen ook allemaal 1 kaart en die mogen we naar iemand opsturen, de kabouter zou hem frankeren en hem versturen vertelde ze. Leuk idee, de kaart werd geschreven door ons en ging in de boomstam brievenbus. Dus houd je brievenbus in de gaten wie weet ontvang jij er wel 1.