Zeven en een half jaar geleden hadden we ons huis in Spanje gekocht met grootste plannen. Een tijd lang hadden we allerlei ideeën die van links naar rechts gingen, nu hebben we de rust gevonden en bepaald dat we zelf meestal 1x per kwartaal naar ons huis toegaan en het huis slechts af en toe verhuren aan vreemden. Het huis is een familiehuis voor ons en onze vrienden. Het geeft veel meer rust want ik zeg wel eens uit elke verhuur komt wel iets wat onrust veroorzaakt bij mij. Ik voel mij namelijk altijd extreem verantwoordelijk.

Zo ook toen ik hoorde van gasten dat er een paar zwerfhondjes rondliepen en water wilden drinken uit het zwembad, dan denk ik gelijk ojee als ze maar geen overlast veroorzaken en als ze die beestjes maar niet gaan voeren want natuurlijk zoeken ze een baasje die voor hun kan zorgen. Als je eten gaat geven dan krijg je ze nooit meer weg en je kan geen beesten houden als je er niet permanent woont. Het enige wat je dan met pijn in je hart kan adviseren is jaag ze maar weg, je weet immers ook niet of ze van iemand zijn en gewoon terug gaan lopen naar hun eigen baasje.

Toen mijn broer met zijn gezin in ons huis was eind augustus vertelde hij dat er elke keer een hondje langs kwam die maar niet weg te jagen was en heel lief gewoon op het terras ging liggen en hun schattig aan keek.

Iedereen was weg van haar, daarom hebben ze man en macht verzet om te kijken of ze het hondje konden adopteren. Gelukkig is dat gelukt. Eerst moest hij naar de dierenarts met Fiep (zo hebben ze haar genoemd) voor algemene controle. Toen Ramon weer terug naar huis ging kon Fiep nog niet mee vliegen, daarom is ze een paar weken in de tijdelijke opvang geweest.

Begin oktober was het zover en ging ze mee met het vliegtuig naar Denemarken, dit alles met hulp van Rob een vriend van ons en een stichting die zich bezig houdt met zwerfhonden vervoeren naar hun uiteindelijke baasje.

.

Mijn broer die in Denemarken woont heeft een groot stuk land dus daar zal Fiep zich prima gaan vermaken en ze kan dan lekker spelen met hondje Frankie die daar ook woont. Ik heb nu al gezien dat ze dikke vriendjes zijn geworden. Echt super fijn dat Fiep een tweede kans in haar leven heeft gekregen van mijn broer en zijn gezin. Ik weet zeker dat ze heel veel geknuffeld gaat worden. Grappig onze dochter 2 Spaanse katjes en mijn broer een Spaans hondje. Zo hebben we allemaal wat met Spanje.

De ontdekking van dit restaurant hebben wij al 10 jaar geleden gedaan. Toen sliepen we bij een B&B in het kleine dorpje Alfarnatejo in de streek Axarquía een gebied in het Noord Oosten in de Provincie Malaga. Dit gebied staat bekend als de Pyreneeën van het Zuiden. Toendertijd wandelden wij vanaf de B&B in een klein uurtje naar het restaurantje toe, eerst niet te vinden, want er hing geen uithang bord met de naam erop en zelfs het woordje Restaurante stond nergens geschreven. Het leek dus een gewoon huis vanaf de buitenkant, maar eenmaal binnen zagen we dat het helemaal vol zat en het was een drukte van jewelste, de burgemeester van het dorpje zat een tafeltje naast ons te lunchen. Een paar jaar later toen we al ons Spaanse huis hadden ontdekte we dat je zo door de bergen heen vanaf ons naast gelegen dorpje Villanueva del Trabuco naar dit dorpje toe konden rijden, een prachtige route. We zagen destijds dat het restaurant iets gemoderniseerd was, maar toen we er vorig jaar weer waren keken we onze ogen uit, dit keer was het een ware metamorfose. Er was een uitbouw bijgekomen en deze was helemaal van glas, fantastisch, we hadden echter toen al geluncht dus we deden alleen een drankje hier. Maar wat toen al vast stond ik zou hier snel terug komen.

Afgelopen januari had ik mijn ouders hier mee naar toe genomen want ik wist dat zij dit wel konden waarderen, zij waren ook direct enthousiast. Daarom ter afsluiting van onze vakantie gingen we hier weer eten. Lesley had hier nog niet eerder in de serre gegeten, dus hij zat ook behoorlijk te genieten van het prachtige uitzicht en het heerlijke eten. De prijzen zijn ook fantastisch hier en daar kunnen wij Nederlanders ook extra van genieten. Helaas zat onze vakantie in Spanje er weer op en moeten we weer een paar maanden wachten voordat we hier weer terug zijn. Echter mijn ouders kunnen nog lekker een tijdje genieten hier. Fijn hoor, Hacienda la Suerte is een echt familie huis.

Dat varen was ons zo goed bevallen, daarom stapten we weer op het bootje. Want we merken dat dat voor de ultieme ontspanning zorgt en dat dat goed is om zo je vakantie te beginnen maar ook goed is om zo af te sluiten.

Als een echte kaptein Rob zat mijn vader op de boot, alleen de pijp ontbreekt.

Maar ik zag ook mijn moeder lekker genieten. Heerlijk de wind door haar haren en genieten van de zon, het is nog steeds zomer hier. Ze genoot ook van de mooie natuur, alleen het water staat extreem laag, maar 30% van de hoeveelheid wat er in kan. Er gaat veel drinkwater vanuit het meer naar Sevilla.

Mijn ouders gaan heerlijk een maandje nog blijven hier in Spanje met z’n tweetjes. De weervoorspellingen zijn gunstig dus dat wordt vast lekker genieten voor ze. We hadden alleen vernomen dat Manolo halverwege oktober op vakantie gaat dus we besloten om wederom een hapje te doen bij onze goede vriend. Wij aan de tapas maar mijn vader had wel zin in zo’n lekkere sappige Angus burger. Heerlijk om hem zo te zien genieten.

Wat waren de dagen omgevlogen met onze vrienden, we hadden ze nog zoveel meer willen laten zien. Ze komen graag een keer terug, want je moet wat overhouden voor de volgende keer, dan staan de must see steden Malaga en Cordoba vast en zeker op het programma.

Tijdens deze gezellige dagen is ook besloten dat we eind volgend jaar met elkaar naar Suriname willen, het geboorte land van Djinder. Hij gaat ons dan daar alles laten zien. We werden nu al bij het ontbijt getrakteerd door onze Surinaamse kok, er werden 2 soorten sardientjes warm met peper en ui en de andere koud en met lekkere kruiden erdoor geserveerd. Super lekker op het ontbijt brood.

Nadat Djinder en Marianne vertrokken waren richting hun huis in de provincie Alicante kwamen mijn ouders al na een uurtje. De rust was weer over haha! We hebben nog 3 leuke dagen met elkaar voor de boeg.

Mijn ouders waren 9 maanden geleden voor het laatst geweest en het voelde alweer een eeuwigheid geleden voor hen. Ze bekeken de veranderingen en voelden zich direct weer helemaal thuis. Het mooie weer hier was natuurlijk ook een mooi cadeautje voor ze.

Uiteraard wilden we gelijk lekker gaan lunchen, want de vakantie begint pas als je bij Manolo bent geweest zeggen ze altijd.  Toen we aankwamen moesten we een lichte teleurstelling verwerken want de oude baas deed goede zaken, zijn restaurant zat zowel binnen als buiten helemaal vol.

Daarom besloten we te gaan lunchen in het naast gelegen restaurant Karma. Lucky Luck kwam ook nog even langs.

S’avonds rond 9 uur kwamen we terug bij Manolo, want dit restaurant is echt de favoriet van mijn ouders(en van ons) en weer zat hij helemaal vol, maar gelukkig was er nu wel nog een plekje voor ons. De zaken gaan goed in het restaurant dorpje Salinas.

Wanneer je toch al in het hartje van Andalusië zit is het makkelijk om daarvanuit de  steden te bezoeken waar Zuid Spanje zo beroemd om is. De koningssteden. Maarja welke kies je dan als je maar 1 dag te tijd nog hebt. We besloten om met Marianne en Djinder naar Sevilla te gaan. Net geen 2 uurtjes rijden van ons huis.

Als je in 1 dagje de highlights wil zien is het wel handig als je de stad al een beetje kent. Gelukkig zijn wij er al diverse keren geweest en beschik ik ook over een goed richtingsgevoel. Dus deze dag was ik de gids. We begonnen bij Plaza de España mijn favoriete plein in Sevilla, de gebouwen die rondom het halfronde plein liggen worden nog steeds gebruikt door de overheid.

Onlangs was dit plein ook nog op tv bij het programma brieven aan Andalusië te zien. Een prachtig programma vind ik, zeker gaan (terug) kijken raad ik aan.

Het plein ligt net even buiten het historische centrum maar prima te lopen. Het was eind september maar nog steeds bloedje heet. Onderaan de gebouwen staan tegelmozaïeken waarop alle Spaanse provincies zijn afgebeeld. Ik vind het zo leuk dat ons piep kleine dorpje Villanueva de Tapia daar ook op afgebeeld staat. Helemaal rechts in de bovenhoek van Malaga.

Onze vrienden zochten natuurlijk het tegel plateau op van de provincie waar hun huis in ligt.

Daarna liepen we door het prachtige park Maria de Louisa, langs de universiteit (wat een oude tabaksfabriek ooit geweest was) zo  naar de binnenstad. Alles ziet er zo verzorgd uit in Sevilla en er komen steeds meer leuke hippe restaurantjes bij. Maar de prijzen zijn nog steeds prettig op het terras. Niet zoals Marbella waar je 2 a 3x zoveel voor een wijntje betaald.

Bij Real Alcazar (het koninklijk paleis) stond een belachelijke lange rij, dus een bezoek daaraan hadden we maar overgeslagen. Rondom de kathedraal van Sevilla met de Giralda toren was het erg druk daarom togen we naar de Joodse wijk Santa Cruz. Gezellig die kleine straatje door struinen. We waren wel weer toe aan een drankje.

Na lekker nog wat rondgelopen te hebben in het oude en nieuwe gedeelte van de stad sloten we deze heerlijke zonnige dag af bij de moderne paddenstoelen van Sevilla die een houten constructie hebben, heel bijzonder. Het was wederom een heerlijke dag en super gezellig zo samen.

Als je aan Iznajar denkt denk je aan twee dingen. Het dorpje op de rots en het dorpje aan het azuurblauwe meer. Na 10 minuten rijden vanaf ons huis door de olijfboomgaarden waar je van de provincie Malaga zo rijdt in de provincie Cordoba wordt je blik direct gericht op het prachtige dorpje.Het meest mooie vind ik dat het nog zo puur is, totaal niet overspoelt door het toerisme. Je vind er ook geen winkeltjes die souvenirs verkopen voor de buitenlanders.

Gewoon hier een rondje lopen en zien hoe de mensen in Andalusië leven geeft je een weerspiegeling van de werkelijkheid van Zuid Spanje. De witte huisjes met rejas voor de ramen, aandacht voor mooie bloempjes voor het huis, de typisch Spaanse gordijntjes voor de deur. De rust in het dorp door de vergrijzing maar ook het vaste ritueel van het sluiten van de winkels tussen 2 en 4. De vele banken in het dorp, minimaal één apotheek en de vele kleine barretjes waar altijd een gezellig gebabbel uit weerklinkt. Je hoort alleen maar Spaans en je ziet af en toe een verdwaalde Engelsman. Want Engelse zijn ook dol op deze kant van Andalusië.

Het is hier zo anders dan Nederland, maar ook zo anders dan de drukke toeristische plaatjes aan de kust, wij genieten hier intens en vinden het ontzettend leuk om deze kant van Spanje ook te laten zien aan onze vrienden.

Het grootste stuwmeer van Andalusië is ook een trekpleister voor ons. Er zitten een paar restaurantjes en barretjes waar je kunt eten met uitzicht op het meer en strandje. Maar sinds vorig jaar kun je ook een boottochtje maken op het meer.

Super leuk om te doen. Zodra Djinder de boot op stapte deed het water zijn relaxte werking.

Anderhalf uur lang voeren we op het meer en al onze zorgen verdwenen.

Ons huis Hacienda la Suerte staat midden tussen de olijfboomgaarden. Dus hoe leuk is het om een uitje te doen met onze vrienden naar de olijven boerderij Molino Jabonero die zijn eigen olijfolie heeft en deze 100 Caños genoemd heeft, naar het water uit de bergen die via de 100 pijpjes uitmondt in de bron van de rivier de Guadalhorse.

Zelf hebben we ook 50 olijfbomen op ons land, wanneer we deze zouden plukken kunnen we deze brengen bij een fabriek en daar persen ze onze olijven dan samen met de andere olijven die gebracht worden door de mensen uit het dorp, met als resultaat een streek olijfolie. Helaas hebben wij geen tijd omdit te doen, omdat we niet in Spanje wonen en het teveel werk is voor ons op dit moment. Maar ik zou het graag een keertje willen doen maar dan moeten we daar echt de tijd voor nemen en we moeten de bomen ook beter onderhouden. De onderste takken eraf en het onkruid rondom weghalen.

Maar German van Molino Jabonero heeft wel tijd om zijn 5000 bomen te onderhouden samen met zijn personeel. Hij runt hun familiebedrijf dat al meerdere generaties goede kwaliteits olijfolie maakt. Zij selecteren de beste olijven voor hun eigen merk, de rest gaat naar de coöperatie Dcoop die wereldleider is van tafelolijfolie. De olijven die gebruikt worden zijn Hojiblanca. We kregen het hele proces uitgelegd van aan de boom tot in de fles. Op het erf staan nog oude onderdelen uit de tijd dat zijn opa het persen deed voor de olijfboeren uit de omgeving. Hij vertelde dat ze dat weer werkend proberen te krijgen met behulp van het water uit de rivier maar dat ze daar nog toestemming voor moeten krijgen van de Junta. (om het water te gebruiken). De stuwkracht van het water zorgt ervoor dat de machines gaan werken.

Nu we allemaal het verhaal achter de olijfolie wisten gingen we het vloeibare goud proeven, natuurlijk werd er ook verteld hoe gezond olijfolie is en hoe lekker je de gerechten ermee kan maken of aanvullen.

Ter afsluiting gingen we nog naar la Fuente de los Cien Caños. De 100 pijpjes uit de bergen.Normaal komt daar allemaal water uit maar tot onze grote schrik dit keer helemaal niks, zo droog was het geweest. Ik vind het altijd een geweldige plek om met onze gasten naar toe te gaan want het uitzicht is werkelijk schitterend hier.

We kochten in 2012 ons Spaanse huis en inmiddels zijn al onze goede vrienden geweest. Het duurde even voordat Lesley zijn vriend Djinder, die hij al kent sinds zijn 16e jaar, kon komen, hij heeft namelijk een hele drukke baan en daardoor is hij vaak van huis. Maar eindelijk konden we trots ons paradijsje ook aan hem en zijn vrouw Marianne laten zien.

Ze hebben zelf ook een huis in Spanje, al 20 jaar, maar hun huis ligt in Rojales nabij Allicante, dus dit keer gingen ze in hun vakantie vanuit hun huis naar ons toe, eigenlijk viel het wel met de afstand in ongeveer 4 uurtjes waren ze bij ons.

Ze waren aangenaam verrast en Djinder zei dat ons huis hem deed denken aan zijn jeugd in Suriname. De geur, de vrijheid, de geluiden, de natuur, alles zo puur. Een mooi compliment. Hij kwam gelijk in de relax modus.

We vonden het leuk een uitgebreide rondleiding te geven in huis, rondom ons huis en in de omgeving. We hadden ze de kamer gegeven met het mooiste uitzicht.

Natuurlijk kon een bezoekje die avond, aan ons favoriete restaurant Manolo niet ontbreken. We maakten alvast plannen wat we de volgende dag zouden gaan doen.

Na ons fantastische weekend in Ameland moest ik nog slechts 1 dagje werken, daarna had ik 2.5 week vakantie. Gelukkig is het op mijn werk mogelijk om 4 weken vakantie bij te kopen per jaar, daarom kan ik 8 weken per jaar vrij zijn. Perfect voor mij om zo elk kwartaal een bezoek te brengen aan ons prachtige huis in Spanje.

Gewoon even helemaal niks doen de komende dagen, geen werkweek van 36 uur en 8 uur reizen. Het enige waar ik zin in had was blaadjes vegen en onkruid uit de tuin halen. Het weer was nog steeds fantastisch, 28 graden, terwijl in Nederland de herfst zich al aankondigde.

Helaas zijn er een aantal leuke restaurantjes gestopt de afgelopen tijd maar er zijn ook gelukkig een paar nieuwe bij gekomen. Dat was ook deze vakantie onze missie om deze uit te proberen. Wat een leven!

In Iznajar is Casa Tinajas nieuw en wat zijn we blij met dit nieuwe leuke plekje. Het is leuk binnentuintje met slechts een aantal tafeltjes. De kaart is wel wat klein. Het is klein van formaat, het zit namelijk in een glazen kaarsenhouder met daarop ook nog eens hele kleine lettertjes, niet echt handig. Tevens staan er niet veel gerechtjes op. Maar wat je kan bestellen is echt heel lekker. Hier gaan we zeker terug komen.

We hadden ook een tip gekregen om naar een Gastrobar te gaan in Algarinejo, dit fenomeen is helemaal hip in Spanje. Bij La Huella vind je een verborgen pareltje, wat hebben we daar heerlijk gegeten zeg, in tijde niet zo’n lekkere salade gegeten. Maar het hoofdgerecht was ook top. We willen zeker meer van de kaart gaan uitproberen, alles is met zorg bereid.

Niet nieuw maar wel weer eens een keer bezocht, het restaurant wat het dichtst bij ons huis ligt. La Paloma

We gaan daar niet heel vaak eten misschien maar 1x per jaar want het is iets duurder dan onze favoriet maar we hebben weer genoten en het zat helemaal vol aan einde van de avond, de meeste Spanjaarden komen namelijk pas rond half 10 eten.

Maar Casa Manolo blijft onze favoriet en daar zijn we deze vakantie diverse keren wezen eten. Zo ook met onze vrienden om Ibolja haar verjaardag te vieren. Proost!

Wat genieten we weer van ons huis en de omgeving. Stiekem droom ik ervan om hier toch wat vaker naar toe te gaan, maar dan een paar maanden achter elkaar. Wie weet neem ik een keer een sabbatical. Ik moet dan wel wat vaker thuis gaan koken en nog harder werken in de tuin anders groei ik dicht hier. Alles is hier zo lekker en zo betaalbaar.