Je bent er niet zomaar, na de buitenkant, de tuin en het zwembad moet je binnen ook nog wat doen.

De artistieke muzikant waar wij het huis van hadden gekocht, had een aparte smaak. Hij hield vooral van blauw en rood. Nu is mooi rood niet lelijk maar hier was het een allegaartje. In iedere kamer lag een andere tegelvloer en in iedere kamer was er een ander kleurtje of patroontje te vinden. Waar moet ik beginnen dacht ik. Ik moest de interieurstylist in mezelf gaan aanspreken. Ik vond het jammer dat ze in de huiskamer de balken wit hadden gemaakt, dit wilde ik weer terug hebben in de originele staat. Dit was een klus die we flink onderschat hadden, alles boven je hoofd is ontzettend zwaar. Uiteindelijk hebben we iemand ingehuurd omdat af te maken, dat scheelde uren werk.

Verder wilde ik wat eenheid hebben, dus Lesley heeft overal op de vloer de zelfde tegels gelegd. Echt knap gedaan hoor, hij had er namelijk geen ervaring mee. Hij is het gewoon gaan doen. Van kantoorpikkie tot echte bouwvakker. We hebben de oude verf van de muren afgebikt en alles weer een mooie rustige kleur gegeven.

De vloer was klaar en was prachtig geworden en nu de meubeltjes er nog bij om het helemaal af te maken. Zelfs deze meubels hebben we gepimpt door een nieuw stofje of ander kleurtje te geven. De openhaard is helemaal opnieuw zwart gespoten en we hebben er een nieuwe palletkachel bij. In de zomer zit je vrijwel niet binnen maar in de winter s’avonds wel natuurlijk. Het is een heerlijk knus huis geworden. Of het nu in de gezellig eetkeuken is of in de woonkamer het voelt echt als thuis.

Het huis was aangepakt aan de buitenkant, de tuin en het terras. Wil je ook weten hoe we het zwembad aantroffen? Schrik niet, het was een bagger bende, het was net een sloot. Er was maanden misschien wel een jaar al niks aan gedaan.

Het was niet alleen vies, de steentjes waren ook helemaal wit uitgeslagen. Ik heb met alle mogelijke middelen lopen poetsen, schrobben en spuiten. De kalk ging er maar niet af, pure zoutzuur was het enige wat hielp. Ik heb geschreeuwd en gejankt van ellende, ik zag zo weinig vordering van mijn werk. Ik ben er weken mee bezig geweest.

Langzaam werd het steeds schoner, de tegeltjes die onder de witte laag zaten waren echt blauw gelukkig.

Ik heb er een lekker flesjes bubbels op gedronken van geluk toen we het zwembad eindelijk konden gaan vullen met schoonwater.

Inmiddels hebben we rondom het zwembad ook het één en ander veranderd, er is een muurtje omheen gekomen en aan de achterkant zelfs een grote muur, zodat we nog meer privacy hebben. Vorig jaar hebben we nieuwe tegels laten leggen, zo blijf je maar investeren.

Een zwembad hebben is heel erg fijn, zeker met de temperaturen in de zomer maar ik kan je vertellen een zwembad onderhouden is een hele klus. Omdat wij er slechts een paar weken per jaar zelf zijn hebben we een goede vriend van ons gevraagd het zwembad te onderhouden. Dus ook al zijn we er niet het in het bezit hebben van een tweede huis kost geld.

Zoals je inmiddels weet fantaseer ik graag, maar ik ben ook een doener. Het blijft bij mij niet alleen bij dromen maar ik houd er ook van om mijn dromen te realiseren.

Neem nu 8 jaar geleden toen we ons Spaanse huis kochten, het was geen bouwval maar het was toch een huis waar wel het nodige aan moest gebeuren. Ik zal de komende blogjes even wat foto’s posten van hoe het was toen we de eigenaar werden en hoe het er nu uit ziet. Te beginnen met het huis zelf.

We zagen het vanaf een afstand al, dit is een super huis. Het begon gelijk te kriebelen bij ons.

Maar toen we dichter bij kwamen zagen we wel dat er nog veel werk aan de winkel was, de verf zat helemaal los, dat hebben we dus allemaal na onze aankoop van dit prachtige pand moeten afbikken en daarna weer moeten dicht smeren.

Dat was echt een enorme klus en zowel mijn man als mijn vader hadden elke avond pijn in hun handen.

Weken zijn ze er mee bezig geweest en dat helemaal rondom het huis en daarna moest het weer geverfd worden. Familie en een paar vrienden schoten ten hulp gelukkig.Alle raamkozijnen zijn vervangen en we hebben ook nieuwe deuren genomen, tevens allemaal nieuwe rejas (smeetijzerwerk voor het raam). Want alles was een weer war van verschillende materialen en kleuren. Het buitenterras was van saai beton en natuurlijk wilde ik graag dat het zo authentiek mogelijk bleef en helemaal in de zelfde stijl bleef en daarom kozen we voor mooie rustieke flagstones.

Bergen grind is er gestort in de tuin want rondom het huis moet het er toch een beetje netjes uitzien. Tussen het grind door hebben we wat oleanders geplant.

Als ik zo terug kijk kan ik toch wel zeggen dat ik het goed gelukt vind en dat ik echt trots ben hoe het allemaal geworden is, ons harde werken in elke vakantie die we er waren is beloond.

Zowel in de winter met de kale druiven takken, als in de zomer met de blaadjes eraan  is dit een geweldig plekje geworden. Ik ben echt een gelukkig mens en ik realiseer me heel goed dat we het enorm getroffen hebben in het leven.

In tijden als deze helpt het om je gedachten te verzetten. Ik heb daar een paar trucjes voor bedacht. Wandelen natuurlijk zoals ik al eerder schreef is heerlijk om je hoofd leeg te maken maar een andere manier om mijn gedachten om te leiden is om te gaan fantaseren over dingen die ik wil verbeteren bij ons Spaanse huis. Ik kan uren besteden aan het zoeken van leuke plaatjes op internet en daar vervolgens schetsen bij te maken hoe dat in te passen is in onze situatie daar.

Op het moment heb ik het helemaal in mijn hoofd om de oude kippen en geiten schuur helemaal plat te gooien en daar op een mooi buitenterras te creëren. De oude gebouwen staan op een stuk land van ons een beetje aan de zijkant. In zijn totaliteit zijn de gebouwtjes bij elkaar denk toch wel 15 meter breed en denk 3 meter diep. Het is een behoorlijke oppervlakte waar volgens mij best wel wat mee te doen is.De grond eromheen is ook ruim en dat wil ik dan ook wat vlakker hebben. Dit (zie plaatjes) heb ik in mijn gedachte, heerlijk ik ga lekker verder met fantaseren en tekenen. Wie weet komt het er ooit nog eens van.

Tijdens onze Sri Lanka reis in januari/februari hadden we de impact al gemerkt van het virus covid-19, het toerisme had een dieptepunt, er kwam bijna geen toerist meer omdat er niet zomaar meer visa’s afgegeven werden in angst voor het virus. Maar eerlijk is eerlijk ik had nooit gedacht dat het allemaal zo zou gaan lopen en dat wij hier in Nederland na slechts een paar weken ook in de ban zouden zijn van dit virus. Het is vaak een ver van je bed af ding, natuurlijk leef je mee als je leest over vreselijke dingen die er in de wereld gebeuren maar als het dan ineens ook dichtbij gebeurd, schrik je toch wel even. Als ik over mezelf spreek, ik heb zo’n beschermd vertrouwelijk leventje dat ik wat dat betreft helemaal niks gewent ben. Ik maak me nu ook zorgen niet zozeer om mezelf maar om de gezondheid van de mensen om mij heen. Ik maak me zorgen om de mensen die ineens geen werk meer hebben en daardoor in de problemen kunnen komen. Wat een pittige tijd is dit en dit werkt nog vele maanden door want we zijn hier niet zomaar doorheen. Dit treft ons allemaal op de wereld. In welk land je ook leeft onder welke omstandigheden dan ook, we kunnen allemaal het virus krijgen daar is geen onderscheid in. Laten we hopen dat het snel onder controle is en laten we elkaar helpen als we het moeilijk hebben. Durf het ook te zeggen als je het moeilijk hebt en vraag ook om hulp als dat nodig is. Het is lastig maar we moeten ook proberen positief te blijven en te genieten van de mooie dingen die ook nog steeds gebeuren in ons leven.

Eigenlijk had ik op dit moment in Spanje gezeten om mijn verjaardag daar te vieren, zoals we dit bijna elk jaar doen. We hadden immers 8 jaar geleden op mijn verjaardag de koopovereenkomst getekend van onze Spaanse boerderij. Maar wat er daar nu gebeurd is helemaal met geen pen te beschrijven. Alles zit op slot, niemand mag de deur uit. De hele economie ligt daar op zijn gat. Heel triest voor de vele (vaak ook nog eens arme) mensen die in Andalusië wonen. Dat ik een paar annuleringen heb voor mijn huis, daar kom ik wel overheen. Ik werk gewoon nog in Nederland. Maar voor de mensen die nu helemaal niks meer verdienen is het uiterst zwaar. Fingers crossed dat het allemaal snel beter wordt.

Een mega grote rots in het hart van Sri Lanka omringd door groen, dat is de Lion Rock ook wel Sigiriya genoemd. Op de top van de rots was ooit een paleis, met zwembad. Hoe bestaat het. Onderweg naar boven zie je mooie schilderingen. Maar wat een klim zeg. We gingen al om 6 uur daar heen, om de warmte beperkt te houden. Het zware vond ik dat je het laatste stukje op een smalle trap naar boven moest met geen ruimtes er tussen om te stoppen, er zitten dus allemaal mensen achter je, je moet wel door lopen. Dan merk je toch wel dat je een beetje overgewicht hebt, haha. Het uitzicht was prachtig en zeker de moeite van de klim waard.

Daarna reden we naar de volgende bestemming Kandy. Onderweg zijn we gestopt bij een kruiden tuin. Matale staat bekend om de vele exotische specerijen- en kruidentuinen. We zien hoe alles groeit en bloeit en we leren welk kruid ons van onze klachten kan afhelpen. Een beetje commercieel was het wel omdat we aan het eind van de tour voor belachelijke prijzen de ‘medicijnen’ konden aanschaffen want zo noemde ze de kruiden mengsels. Ik geloof echt wel in de helende werking van sommige kruiden en planten want bij vele volkeren worden sommige kruiden al generaties lang gebruikt maar de prijzen hier waren zodanig hoog dat je het gevoel kreeg een beetje in de maling genomen te worden. Maar ondanks dat was het toch een leuke tour. We weten nu ook wat meer over kaneel één van de grootste export producten van Sri Lanka. De binnenste bast van de kaneelbomen worden verwijderd en de stukken worden gedroogd op kokosmatten. Door deze droging verandert de kleur en rollen de stukken zich vanzelf op. De rollen worden in pijpjes gesneden. Kaneel schijnt overal goed voor te zijn. Het heeft anti-bacteriële eigenschappen, het kan de spijsvertering bevorderen en zorgen voor een betere regulerende werking op de bloedsuikerspiegel.

Ik heb een kerst verhaal geschreven. Het is fictief en gebaseerd op kleine waarheden. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen.

Het was guur buiten, de wind sneed in mijn gezicht. Ik trok mijn sjaal nog even goed over mijn oren en liep in stevige pas door, wellicht zou dat helpen om een beetje warm te blijven. We hadden afgesproken op het plein om 6 uur. Nee, ik mocht vandaag geen uurtje eerder weg bij mijn werk omdat het kerstavond was. Deze luxe was me al een paar jaar geleden ontnomen. Het viel me op dat het rustig was op straat, geen kip te zien, alleen de feestverlichting boven de straat schudde hevig heen en weer, gelukkig waren de versierde kerstbomen die in de straat stonden stevig neer gezet.
De komende dagen zou het er wel anders uitzien op de straat, iedereen is dan op de been om zijn plekje te veroveren aan tafel bij familie of bij een restaurant voor het kerstdiner.

Ik voelde me een beetje verdrietig toen ik dacht aan de komende kerstdagen, voor ons zou het een ongewone kerst gaan worden namelijk.
Wordt ik oud? Ik merk dat bepaalde zaken me zwaar vallen. Voor mij is kerst namelijk iets dat je met familie viert. Maar helaas onze kinderen dachten er anders over. Onze kids waren niet thuis dit jaar, op het laatste moment hadden ze aangegeven het liever in het buitenland te vieren met vrienden. De globe trotters. Mijn ouders waren er ook al niet, die waren in Denemarken bij mijn broer. Mijn schoonzus vierde het op Marken. Haastig had ik toen maar geprobeerd om voor ons twee een restaurant te boeken met kerst, maar helaas geen plekje meer te krijgen zo op het laatste moment.
Laten we dan ergens op kerstavond gaan eten had mijn man voorgesteld en zodoende liep ik nu naar de kroeg waar we afgesproken hadden. Gelukkig was het warm in de kroeg, er brandde gezellig een haardje, ik bestelde alvast een lekker IJndejaars biertje van brouwerij het ij. Wil je er lekker wat blokjes kaas bij met peterselie zout, vroeg de barman. Ik keek op mijn horloge en zei ja, doe maar. Ik was toch iets te vroeg en ik zou die blokjes vast wel op hebben voordat mijn man, de kaashater, gearriveerd zou zijn.

Verwaaid kwam mijn man binnen, hé was je er al, wat een weertje hé. Volgens mij gaat het ook zo vriezen. We kletsten wat over onze drukke dag op het werk en we besloten toen op de bonnefooi een leuk restaurantje te gaan zoeken. Helaas hadden we dikke pech want of het restaurant was dicht vanwege de voorbereidingen die ze moesten doen voor de drukke kerst of het restaurant was al vol. Dit hadden wij niet verwacht. Gelukkig was de snacktent op het plein wel open en kozen we een lekker frietje oorlog met kroket. Best grappig zo’n maaltje op kerstavond.
Ik heb een idee zei ik, laten we om een beetje het kerstgevoel te krijgen naar de nachtmis gaan in de katholieke kerk, dat heb ik altijd al een keertje willen doen namelijk. Ik had daar een idyllisch beeld bij, een mooie kerk waar een grote versierde kerstboom in staat met een mooie kerststal, heel veel kaarsjes, iedereen die zijn mooiste kleren aan had en gezellig met elkaar kerstliedjes gingen zingen en natuurlijk een mooie inspirerende preek krijgen van de pastor.
Goed idee vond mijn man en met een volle snackbuik trotseerde we de kou buiten, gelukkig was het maar een klein stukje lopen.

Het was nu inderdaad aan het vriezen. In de kerk waren alle bankjes bijna bezet. Ik keek om me heen, iedereen had zijn jas aan, zou dit altijd zo zijn of was dat alleen nu vanwege de kou buiten vroeg ik me af. We kregen allemaal een boekje met het programma en met de songteksten van de liedjes die we konden gaan meezingen. De pastoor begon zijn welkomst speech: Ook degene die geen lid zijn heet ik van harte welkom en ik wens ieder een zalig kerstfeest begon hij en daarna was het bla, bla bla, jeetje wat duurde die speech lang en wat had die man een monotone stem, zijn verhaal was verre van inspirerend en sloeg ook helemaal niet aan. Ik begon een beetje spijt te krijgen dat we gekomen waren, de bankjes zaten ook voor geen meter, een houten kont kreeg je ervan, het was ook nog eens steen koud in de kerk, terwijl ik mee zong met, de herdertjes lagen bij nachte, zij lagen bij nacht in het veld, blies ik wolkjes rook uit mijn mond van de kou. Eigenlijk niet netjes maar ik keek mijn man aan en zei: zullen we hem tuinen?
Terwijl we ons uit de voeten maakte zag ik dat de man achter ons ons streng aankeek en hij begon nog harder mee te zingen, met zijn bulderende stem zong hij uit volle borst: daar hoorde ze engelen zingen!

Opgelucht maar wel een beetje schuldig stonden we weer buiten, Pff dit hadden we ook een keer meegemaakt zeg, de volgende keer gaan we een gospel kerk uitproberen, lijkt me een stuk gezelliger.
Toen we terug naar de auto liepen hoorden we plots gezang uit de Torenstraat komen. Daar was een samenzang bezig. Iedereen had een beker in zijn hand met choco of glühwein en er stond een vuurkorf in het midden waar iedereen lekker dichtbij wilde staan, het vroor behoorlijk inmiddels. Er werden lekkere zelf gemaakte kroketjes uitgedeeld van de Toren. We besloten om ons bij de groep aan te sluiten, kroket nummer twee ging er wel in die avond! We genoten van de gratis warme glühwein en zongen de longen uit onze lijf en zo hadden toch nog een super gezellige kerstavond.
Toen we thuis kwamen lag er een pakje onder de boom. Hé schat we zouden toch geen cadeautjes doen ze ik, ik heb namelijk niks voor jou. Nee maakt niet uit zei mijn man, pak nu maar uit.
Oh jeetje een vliegticket, ik kon zo snel niet zien waarheen. Nee, zei mijn man het is niet naar Rome (een grote wens van mij), maar gewoon naar Spanje naar ons eigen huis. Ik dacht zei hij, als we toch met z’n twee thuis zijn kunnen we het net zo goed lekker in Spanje vieren bij ons tweede huis en bij ons eigen haardvuurtje met een lekker flesje Rioja erbij. Wat leuk schat, dank je, goed idee. Pak je koffertje maar meteen in, zei hij want we hebben een vroege vlucht morgen.
Mijn man had onze vorige buurman geregeld waar we vrienden mee zijn geworden en om 7 uur stond hij voor de deur.

Wat aardig zeg dat je op kerst zo vroeg voor ons je bed uitgaat, je hebt zeker flink moeten krabben. Ach ja, ging prima hoor, dit is mijn kerstcadeau voor jullie zei hij vriendelijk.
Onderweg begon het ook nog eens te sneeuwen en tegen de tijd dat we op Schiphol aankwamen lag er al een behoorlijk bergje. Oh nee balen, onze vlucht was vertraagd. Dan maar even naar de Starbucks om een Chai latte te halen.
Mijn man ging even bij de horloges kijken, zat er nog wat bij voor je, zei ik toen hij na een half uur pas weer terug kwam. Genoeg, zei hij lachend. Helaas verging het lachen ons snel want de vlucht bleek uren vertraagd. Gelukkig kregen we etens bonnen voor de lunch van de luchtvaartmaatschappij en aangezien het kerst was besloten we er een bubbeltje bij te doen. Uiteindelijk landen we pas om 6 uur op Malaga Airport. Snel door naar El Paso voor de auto. Ook nu had mijn man me weer verbaasd, hij had een mooie sportwagen gehuurd.
Het weer was nog heerlijk in Spanje, onderweg zag ik zelfs een bord met 20 graden erop. Toen we de afslag naar ons huis naderde was het al donker geworden, we reden door de olijvenboomgaarden en vanuit de verte zag ik dat er allemaal lichtjes branden bij de Hacienda. Ons huis was prachtig versierd. Jeetje zei ik, heb je Paco dat laten doen? Ja, zei mijn man lachend, goed hé. Hij heeft ook de al kachels aangedaan zei hij snel toen hij zag dat ik naar de schoorsteen keek die rookte.
Toen ik de deur van de Hacienda open deed rook het onwijs lekker. Heeft Paco soms ook al wat in de oven gezet? zei ik verbaasd.

En toen op dat moment kreeg ik bijna een hartstilstand want uit alle hoeken sprongen er mensen tevoorschijn. Surprise Mama, vrolijk kerstfeest! Mijn man stond met tranen in zijn ogen. Bij mij rolde de tranen inmiddels ook al over mijn wangen. Iedereen die eigenlijk afgezegd had was er. De kinderen, mijn ouders, mijn schoonzus, en zelfs mijn broer uit Denemarken met zijn gezin. Ze hadden me behoorlijk om de tuin geleid.
Dit was een vooraf opgezet plan! Snel werd de tafel prachtig gedekt, de kalkoen werd uit de oven gehaald en iedereen ging met mes een vork op de tafel tikken, Turkey, Turkey werd er hard lachend geroepen en als klap op de vuurpijl hoorde ik muziek, er kwam een gitarist uit de Marokkaanse kamer zo de keuken in gelopen gevolgd door een Spaanse zangers in een mooie rode jurk met witte stippen.
Keihard en flink uitgelaten zongen we met z’n allen mee. Feliz navidad, feliz navidad prospero anos y felicidad. We wanne wish you a merry christmas, we wanne wish you a merry christmas from the botum of our heart! Ik greep aan het eind van het liedje met beide handen naar mijn hart en gaf mijn vader een vette knipoog. Hij wist wel waarom!

Zeven en een half jaar geleden hadden we ons huis in Spanje gekocht met grootste plannen. Een tijd lang hadden we allerlei ideeën die van links naar rechts gingen, nu hebben we de rust gevonden en bepaald dat we zelf meestal 1x per kwartaal naar ons huis toegaan en het huis slechts af en toe verhuren aan vreemden. Het huis is een familiehuis voor ons en onze vrienden. Het geeft veel meer rust want ik zeg wel eens uit elke verhuur komt wel iets wat onrust veroorzaakt bij mij. Ik voel mij namelijk altijd extreem verantwoordelijk.

Zo ook toen ik hoorde van gasten dat er een paar zwerfhondjes rondliepen en water wilden drinken uit het zwembad, dan denk ik gelijk ojee als ze maar geen overlast veroorzaken en als ze die beestjes maar niet gaan voeren want natuurlijk zoeken ze een baasje die voor hun kan zorgen. Als je eten gaat geven dan krijg je ze nooit meer weg en je kan geen beesten houden als je er niet permanent woont. Het enige wat je dan met pijn in je hart kan adviseren is jaag ze maar weg, je weet immers ook niet of ze van iemand zijn en gewoon terug gaan lopen naar hun eigen baasje.

Toen mijn broer met zijn gezin in ons huis was eind augustus vertelde hij dat er elke keer een hondje langs kwam die maar niet weg te jagen was en heel lief gewoon op het terras ging liggen en hun schattig aan keek.

Iedereen was weg van haar, daarom hebben ze man en macht verzet om te kijken of ze het hondje konden adopteren. Gelukkig is dat gelukt. Eerst moest hij naar de dierenarts met Fiep (zo hebben ze haar genoemd) voor algemene controle. Toen Ramon weer terug naar huis ging kon Fiep nog niet mee vliegen, daarom is ze een paar weken in de tijdelijke opvang geweest.

Begin oktober was het zover en ging ze mee met het vliegtuig naar Denemarken, dit alles met hulp van Rob een vriend van ons en een stichting die zich bezig houdt met zwerfhonden vervoeren naar hun uiteindelijke baasje.

.

Mijn broer die in Denemarken woont heeft een groot stuk land dus daar zal Fiep zich prima gaan vermaken en ze kan dan lekker spelen met hondje Frankie die daar ook woont. Ik heb nu al gezien dat ze dikke vriendjes zijn geworden. Echt super fijn dat Fiep een tweede kans in haar leven heeft gekregen van mijn broer en zijn gezin. Ik weet zeker dat ze heel veel geknuffeld gaat worden. Grappig onze dochter 2 Spaanse katjes en mijn broer een Spaans hondje. Zo hebben we allemaal wat met Spanje.

De ontdekking van dit restaurant hebben wij al 10 jaar geleden gedaan. Toen sliepen we bij een B&B in het kleine dorpje Alfarnatejo in de streek Axarquía een gebied in het Noord Oosten in de Provincie Malaga. Dit gebied staat bekend als de Pyreneeën van het Zuiden. Toendertijd wandelden wij vanaf de B&B in een klein uurtje naar het restaurantje toe, eerst niet te vinden, want er hing geen uithang bord met de naam erop en zelfs het woordje Restaurante stond nergens geschreven. Het leek dus een gewoon huis vanaf de buitenkant, maar eenmaal binnen zagen we dat het helemaal vol zat en het was een drukte van jewelste, de burgemeester van het dorpje zat een tafeltje naast ons te lunchen. Een paar jaar later toen we al ons Spaanse huis hadden ontdekte we dat je zo door de bergen heen vanaf ons naast gelegen dorpje Villanueva del Trabuco naar dit dorpje toe konden rijden, een prachtige route. We zagen destijds dat het restaurant iets gemoderniseerd was, maar toen we er vorig jaar weer waren keken we onze ogen uit, dit keer was het een ware metamorfose. Er was een uitbouw bijgekomen en deze was helemaal van glas, fantastisch, we hadden echter toen al geluncht dus we deden alleen een drankje hier. Maar wat toen al vast stond ik zou hier snel terug komen.

Afgelopen januari had ik mijn ouders hier mee naar toe genomen want ik wist dat zij dit wel konden waarderen, zij waren ook direct enthousiast. Daarom ter afsluiting van onze vakantie gingen we hier weer eten. Lesley had hier nog niet eerder in de serre gegeten, dus hij zat ook behoorlijk te genieten van het prachtige uitzicht en het heerlijke eten. De prijzen zijn ook fantastisch hier en daar kunnen wij Nederlanders ook extra van genieten. Helaas zat onze vakantie in Spanje er weer op en moeten we weer een paar maanden wachten voordat we hier weer terug zijn. Echter mijn ouders kunnen nog lekker een tijdje genieten hier. Fijn hoor, Hacienda la Suerte is een echt familie huis.