Heel fijn dat we maar een kort stukje naar de ingang van de verborgen stad Petra moesten lopen. Zeker nu ik weet hoeveel stapjes we verder nog gezet hebben tot het einde van de dag, ik had er 20 km opzitten.

Zoveel gehoord over deze archeologische hotspot maar het zelf ervaren is een compleet amdere belevenis. Petra was ooit de hoofdstad van de Nabateeërs. Het lag op het knooppunt van de handelsroute. Begin 1800 was er een Zwitserse ontdekkingsreiziger die hoorde van de stad, maar iedereen ontkende het. Toen hij later terug kwam vermomd en al met de smoes dat hij een offer wilde brengen werd hij wel door de kloof geleid naar de verborgen stad. Hij was compleet onder de indruk en maakte het wereldwijd bekend, dit moest iedereen zien.

Sinds 2007 staat de stad op de Unesco lijst als 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen. Vroeger hebben in Petra wel 35000 mensen gewoond zegt men.

We liepen met onze groep door de ingang het zandstenen landschap in en plots zie je een kloof, heel nieuwgierig loop je tussen de hoge roodbruine rotsen door nietwetende waar dit pad je naar toe leidt. Hoelang is de kloof en wat kan je verderop nog verwachten? Ineens na ongeveer 4 km schijnt er een lichtstraal en houd je je adem bijna in want wat je daar ziet is werkelijk prachtig. Uit de flinke rotsblokken zijn prachtige zuilen gebeiteld, metershoog en heel glad gemaakt. Hoe hebben ze dit ooit kunnen maken vraag je je dan af. Ze noemen dit de schatkamer. Binnenin mag je niet komen, maar aan de buitenkant is genoeg te zien.

Met onze groep gingen we daar samen op de foto. Er liepen wat kamelen in de rondte om mooie plaatjes te kunnen schieten.

Na onze ogen goed de kost te hebben gegeven hebben we geluncht in 1 van de twee restaurantjes. Het grootste monument is het Klooster maar om daar te komen moet je een flinke klim maken. Het was warm die dag ruim 30 graden en het Klooster lag hoog, 900 treden, ik vond het heel zwaar en het duurde wel een uur voordat ik boven was. Helemaal uitgeput maar wel trots dat ik dit gehaald had genoot ik van het uitzicht. Je kon ook met een ezeltje, maar dat leek me eigenlijk nog enger op die stijle trappetjes en dat was ook mijn eer te na. Chey en ik zijn zelfs nog verder omhoog gelopen daar waren een aantal prachtige uitzichtpunten. Je zag de kleur van de rotsen veranderen van rood naar zwart. Het was rustig daar, ja niet iedereen was zo gek om zo’n stuk naar boven te lopen/klimmen. Wel vrijwel iedereen van onze groep hoor, daar zaten een paar sportievelingen bij die later nog een keer een stukje omhoog gingen om nog meer moois te bekijken.

We hoorden dat deze ooit zo’n bloeiende stad met zijn ingenieuze watersystemen werd verlaten toen de handelsroute werd verplaatst naar de rode zee.

Deze stad met zijn graftempels en zuilen blijft echter bijzonder om te zien hoewel het nu grotendeels ruïnes zijn, ik had dit bezoek niet willen missen. Maar ik was wel een beetje gebroken aan het einde van de dag, je moet zeker een goede conditie hebben als je veel wilt zien hier. Maar ik zeg tegen iedereen ga naar Petra, het is een belevenis!

Wederom moesten we vroeg uit de veren, er stond een lange rit naar Petra op het programma, zeker 400 km verder.

Onderweg waren genoeg mooie en bijzondere bezienswaardigheden te bewonderen. Neem nu het mozaïek stadje Madaba ,op de route langs de koningsweg, er ligt daar werelds grootste 6e eeuwse vloer mozaïek kaart van het heilige land in het middenoosten. Prachtig om die twee miljoen kleine stukjes steen zo bijelkaar te zien met zijn schitterende kleuren. Helaas is niet alles bewaard gebleven maar het is nog goed te zien dat het een kaart was. Hier op de poster staat hij in zijn geheel.Omdat het stadje beroemd is om zijn mozaIek zijn we ook naar een werkplaats geweest waar we zagen hoe arbeidsintensief het is, al die kleine ingekleurde stukjes worden met de hand in een van te voren getekent patroon gelegd. In het winkeltje ernaast kon je wat verschillende werken kopen, maar peperduur, dat snap ik nu wel want wat een werk is dat zeg om te maken.

Daarna reden we 800 m boven zeeniveau naar Mount Nebo, door de paus erkent als heilige plek, want Moses keek daar op de berg uit over het beloofde land. Het is onderdeel van de pelgrims route. Je hebt daar een prachtig uitzicht over de Jordaan Vallei met in de nabijheid al die beroemde plekken uit de bijbel. Deze plek is zowel voor de Christen als voor de Joden als voor de Moslims een belangrijke plek. Men zegt dat Moses daar vlakbij begraven ligt. Zijn graf is echter nooit gevonden. De paus heeft er een olijfboom geplant en deze doet het super goed. Komt natuurlijk ook omdat deze water krijgt en de andere olijfbomen moeten het doen met regenwater. In het daarbij gelegen kerkje zie je meerdere mozïek vloeren.

Daarna vervolgden we onze weg over de koningsroute naar de 12 e eeuwse kruisvaarders burcht in Kerak. We liepen door de burcht die best heel groot was en kregen uitleg van Ferdi onze gids, een deel van ons raaakte de groep kwijt maar die werden keurig rondgeleid door een oud plaatselijk mannetje die zeer goed Engels sprak.

Toen we weer in de bus zaten en ik naar buiten keek, had ik soms zelfs het gevoel dat we in Spanje reden. De zelfde soorten bomen en planten en heuvelland. Maar opeens zei Ferdy dat we onze ogen dicht moesten doen en van 10 tot 1 moesten tellen. Toen we ogen open deden waren we ineens in een compleet ander landschap. Gekscherend noemde Ferdy het landschap wat we zagen de Grand Canyon van Jordanië. Er was zelfs een soort hooverdam. We keken uit op de kloof van Wadi Mujib. De rivier mondt uit in de dode zee maar staat voor een groot deel van het jaar droog. De dam vangt aan de ene kant het water op en voorziet daarmee de dorpen en steden van water. De kloof is onstaan door het verschuiven van de aardplaten tussen twee continenten. Spectaculair om te zien.

Tegen de avond kwamen we eindelijk in Petra aan. We zijn vlakbij het hotel wezen eten wederom lekker humus en falafal, gelukkig kan ik daar geen genoeg van krijgen. Ons hotel ligt super dichtbij de ingang van de verborgen stad dus morgen kunnen we daar gewoon naar toe lopen.

Onze groep bestond uit 23 mensen, vooral veel vrouwen, slechts 4 mannen. Bijna iedereen was alleen, op 2 zusjes, 2 vriendinnen en wij dan als moeder en dochter na. Ferdi onze reisleider vertelde veel over zijn land tijdens de reis, dat vond ik erg prettig want zo leer je het land kennen waar je op dat moment te gast bent.

Jodanië is ruim twee keer zo groot als Nederland en heeft 6.5 miljoen inwoners. Waarvan er 2.5 miljoen in Amman wonen. Voorheen kwamen er 750.000 toeristen het land bezoeken, echter op het moment is dat nog maar 200.000. Voor ons niet zo erg maar voor het land zijn toeristen wel een hele belangrijke bron van inkomsten, de munt is sterk 1 dinar is ongeveer € 1.16.

Water is een groot probleem, wanneer er een slecht regen seizoen is is er gewoon niet genoeg. Het kurkdroge Jordanië bestaat uit 90% woestijn, een kanaal graven vanuit de Rode zee zou een oplossing zijn, echter er is niet genoeg geld. Doordat Jordanië veel vluchtingen opvangt neemt de bevolking ook toe en water schaarste is echt een groot probleem. Over 50 jaar is de dode zee misschien wel opgedroogd als er geen oplossing komt.

Gastvrijheid is heel belangrijk in Jordanië, veel mensen zeggen Hallo en zwaaien naar je, nergens maar dan ook nergens zijn we lastig gevallen. De Koning en Koningin zijn erg geliefd, ze staan veel afgebeeld. Cheyenne werd regelmatig vergeleken met koningin Rania in haar jonge jaren, iedereen vroeg ook waar ze vandaan kwam.

Ons eerste bezoek was aan de stad Jerash ongeveer 50 km van Amman. Deze historische Romeinse stad was veel groter dan ik dacht. Je komt binnen via de 25 meter hoge triompboog van Hadrianus er zijn verder veel tempels, je wandelt  langs zuilen rijen en theaters en waant je in de oudheid.Hoewel het ruïnes zijn is het wel goed bewaard gebleven, we praten hier wel over een stad van ongeveer 130 jaar na Christus. Wat ik ook bijzonder vond is dat het maar 25 km van de grens van Syrië afligt maar je merkt helemaal niks van de onrust daar.

Terug liepen we door een souk, een soort marktje waar ze allemaal lokale spulletjes verkopen, een aantal van onze groep heeft daar, na wat onderhandelen, een echte Jordaneese rood/witte Keffiyeh sjaal met kwastjes gekocht, deze sjaal hoort echt bij de klederdracht van vele mannen in het midden oosten.

We vervolgde onze rit naar de dode zee, deze ligt nu inmiddels al 400 meter onder zee niveau en is het laagste punt op aarde. Zoveel over gehoord en nu ging ik het zelf ervaren om in het zoute water te blijven drijven. Normaal heb ik trouwens ook geen moeite om goed te kunnen drijven, maar hier voelde het wel heel anders. Het water voelde als olie en bevatte ontzettend veel zout, 30%. Een druppeltje in je oog en je wil direct het water uit om het uit te spoelen. Het schijnt heel goed voor je huid te zijn, maar als je er te lang in ligt kan het behoorlijk gaan prikken. Gewoon zwemmen is eigenlijk niet echt te doen, je draait gewoon weer op je rug. Als je denkt dat het een gelikte toeristische plek is dan zit je helemaal mis. Het was gewoon een strand zo als het is, geen poespas of zo en het was helemaal niet druk. Vlak aan het strand was wel een zwembad en daar waren ook veel lokale mensen te vinden. Ik vond het een bijzondere ervaring.

Die avond gingen Chey en ik met een klein groepje downtown met de taxi om bij een lokaal restaurant te eten terwijl de rest van de groep vlakbij het hotel ging eten.

Jafra was een hip restaurant met Arabische live muziek. Vooral het claypotje (stoofpotje) was leuk, de bovenkant werd er met een mes afgesneden en verder deelden we allemaal verschillende gerechtjes met elkaar. Natuurlijk met een lekker alcoholvrij sapje erbij. Het restaurant was gedecoreerd met schitterende foto’s.

Ik houd van reizen, mooie landen bezoeken, nieuwe mensen ontmoeten, cultuur snuiven, mooie gebouwen bezoeken. Vooral reizen die anders dan anders zijn spreken me aan. Ik houd ervan als er niet teveel toeristen zijn, ik wil me het liefst gewoon  tussen de lokale bevolking begeven. Ook om die redenen hebben wij een huis gekocht in het binnenland van Spanje, het is daar Spaans op zijn puurst.

Ik ga natuurlijk heel vaak naar Spanje, maar ik probeer ook af en toe eens ergens anders naar toe te gaan. Soms een weekendje en soms wat langer, maar de financiën laten het niet altijd toe om zoveel te reizen als ik zou willen.

Al heel lang wilde ik graag naar Jordanië, Lesley had dat niet zo. Toen ik een prachtige waardering kreeg op mijn werk en een pittig examen Information Security had gedaan en al die verbouwperikelen moest ondergaan, wilde ik even wat anders aan mijn hoofd.

Mijn examen had ik ondanks de drukte gehaald en ik had een prettige bonus verdiend door mijn inzet afgelopen jaar op het werk, dus ik gunde het mezelf en had gewoon geboekt. Onze dochter die net als ik gek van reizen is zei direct, oh leuk ik ga mee.

Mijn moeder vond het wel wat eng, Jordanië ligt immers naast Syrië, waar het oorlog is. Maar grenst ook aan Irak, Saoedi Arabië, Egypte en Israël. Landen die ons niet gewoon zijn. Ondanks dat staat Jordanië toch bekend als veilig en gastvrij. Ik wilde het gewoon gaan ervaren. Op naar het avontuur. We zijn wel met een groepsreis gegaan van Shoestring, heerlijk dan wordt alles voor je geregeld. 

We vertrokken op zondag 15 april een dag nadat we alle spullen uit de opslag in ons huis hadden gezet. Het is ongeveer 5 uur vliegen, het tijdsverschil is maar 1 uur later.

Laat in de avond kwamen we aan in het hotel in Amman. Alcohol wordt vrijwel nergens geschonken, maar wel heerlijke verse sapjes, we namen daar een broodje falafal bij en gingen daarna snel ons bedje in. Maandag om 8 uur werden we verwacht om het land te gaan ontdekken.

Helaas de tweede streefdatum om in ons nieuwe huis te gaan wonen hebben we weer niet gehaald.  Ik heb het nu los gelaten want ik heb nog geen idee wanneer we er wel kunnen wonen. Alles loopt uit en ik werd net voor mijn vakantie ook nog eens behoorlijk ziek. Even een signaaltje gehad van hé dame rustig aan doen.

We hadden een datum staan dat we onze box leeg moesten halen dus daar konden we niet onderuit. We kregen een busje mee van 15 kub en met twee keer in en uitladen was dat klusje ook weer geklaard. Helaas waren we nog niet gewent aan onze nieuwe parkeerplek bij ons nieuwe huis en pakte een stukje hek mee. Kassa 300 euries eigen risico. Jammer maar helaas.

Alle verhuisdozen staan nu in de garage en alle meubels beneden omdat boven nog niet klaar is, wat een bende zeg en wat heeft een mens veel spullen, het staat propvol. Ondanks dat we al veel geruimd hadden toen we gingen inpakken, zullen we nogmaals de bezem door onze spullen moeten halen, je merkt nu wel heel erg dat we een stuk kleiner zijn gaan wonen. 

Onze, op het laatst gevonden, stucador is na zijn gewone baan bij ons boven aan het werk, helaas kan hij elke keer maar een paar uurtjes en daardoor duurt het allemaal zo lang. De timmerman kan niet verder als de stucador niet klaar is en de vloer beneden is dan wel gelegd maar boven ook pas als de stucador klaar is. Het nodige verfwerk ligt er ook nog voor ons klaar. De tuin wordt ook gelijk aangepakt, dus langzaam wordt alles wel steeds mooier. Maar het gaat mij niet hard genoeg. Wat een klus, we lopen behoorlijk op ons tandvlees.

Ik ben er gelukkig nog wel een weekje tussenuit geweest, daarover later meer. Maar Lesley, de bikkel, heeft in die week na een drukke werkdag samen met zijn zus flink zitten verven, er is al 1 slaapkamer klaar en hij is begonnen met het verven van de trap.

Maar niet alleen in Nederland werd hard gewerkt ook in Spanje zijn heel wat litertjes verf erdoorheen gegaan, alle muurtjes zijn weer stralend wit, dit om alles klaar te maken voor het zomer seizoen. Het is een mooie periode qua natuur in Spanje, veel bloemen staan in bloei. Voor mijn ouders zit het er na een maand weer op, nu een paar weekjes thuis en dan gaan ze weer voor een langere periode naar Denemarken.

We wonen nog niet in ons nieuwe huis. Helaas hebben we de streefdatum om er vandaag, op mijn verjaardag, te wonen niet gehaald. 

Onze klusjes man zei, Ira, de maand februari is voor jou, met een paar man in je huis zijn we binnen 5 weken, max 6 klaar. Nou dat moest ik dus achteraf gezien met een korreltje zout nemen. Het werd pas half februari dat hij begon en van die paar man was ook geen sprake. Ik moest zelf allemaal mannetjes regelen.

We hebben vorst gehad waardoor het ijskoud in huis was en het stucwerk niet wilde drogen omdat de nieuwe cv er nog niet was en ook onze gloednieuwe palletkachel was nog niet aangesloten. 

We hebben veel pech gehad, we hebben lekkage gehad, stroomuitval, plafonds die open moesten vanwege de slechte bedrading. De stucador die voor boven op het laatste moment af heeft gezegd. We hebben veel extra werk moeten laten uitvoeren omdat ik dat vooraf niet voorzien had. Dus alles is uitgesteld. Mijn volgende streefdatum is 14 april. Nu maar hopen dat we dat gaan halen. 

De vloer wordt 11 april gelegd dus het wordt allemaal nog spannend zeker of ik nog een stucador kan vinden op zo’n korte termijn. Maar niet getreurd, het wordt allemaal vast heel mooi, maar wel stapje voor stapje. 

Mijn ouders zijn lekker voor een maand naar Spanje vertrokken en zitten daar met 24 graden prima op hun plek zeker na de roerige tijd die ze achter de rug hebben door het overlijden van mijn oma. Elke dag een paar uurtjes, onkruid wieden, de muurtjes afkrabben en weer opnieuw in de verf zetten. Het zwembad zeil eraf halen en verder alles weer uit zíjn winterslaap halen en het huis weer tot bloei te laten komen.

Normaal zit ik zelf ook rond mijn verjaardag in Spanje, maar door de verbouwing van ons Nederlandse huis moesten we dat deze keer overslaan. Vandaag af op de kop hebben ons Spaanse paleisje 6 jaar in ons bezit. Wat vliegt de tijd.

Nu nog even focussen op het binnen schilderwerk hier, maar ik kan je wel vertellen dat ik bekaf ben van aannemertje spelen en zaken doen met de timmerman, de cv man, de tegelzetter, de dakwerker, de stucador, de electriciën, de voegenversteviger, de keukenmannen, de pelletkachelman, de tuinmannen, de buitenschilder en ik zal blij zijn als ik er woon.

Ik heb mezelf wel alvast een beloning gegeven voor al dat geregel, ik ga namelijk een weekje met mijn dochter half april naar Jordanië.

Kan Lesley lekker de dozen uitpakken, haha.

Mijn jaar begon zo mooi. Maar nu zit ik in een verdrietige periode. Mijn lieve oma is overleden. Ik besef dat het heel bijzonder is dat ik haar bijna 52 jaar in mijn leven gehad heb. Ook wist ik natuurlijk heel goed dat er ooit een dag zal komen dat ze er niet meer zou zijn, want 98 jaar is best heel oud. Maar ik had echt gedacht dat ze 100 jaar zou worden, ook omdat ze het zelf zo graag wilde.

Maar de laatste weken in het ziekenhuis zag ik haar achteruit gaan en helaas hebben we afscheid van haar moeten nemen. Juist omdat ik haar zolang in mijn leven gehad heb en onze band heel speciaal was, mis ik haar enorm.

Maar oma heeft een mooi leven gehad met veel lieve vrienden en familie om haar heen en ze is een groot voorbeeld voor ons allemaal met haar positiviteit en haar sterke persoonlijkheid

Mijn oma zit voor altijd in mijn hart en ik ben haar dankbaar voor al die mooie momenten die we samen hebben beleefd.

Deze foto’s zijn genomen toen ze 98 jaar werd vorig jaar augustus.

Ik kan niet anders zeggen dan dat 2018 spetterend is begonnen.

Op nieuwjaarsdag waren we nog verrassend fris wakker geworden in het mooie huis van neef Bob op de berg van Torox. Het campingbedje sliep best redelijk. De zon scheen uitbundig, je kan me niet blijer maken om zo het nieuwe jaar te beginnen.

Na alles opgeruimd te hebben besloten we naar het strand te gaan in Nerja, ja echt zo lekker weer was het. Zeker 25 graden. De zee was fris maar dat weerhield sommige mensen er niet van een nieuwjaars duik te nemen. De overgebleven hapjes van gisteren en de cava hadden we meegenomen en de zelfde groep die gisteren nog uitbundig aan het dansen was lag nu voor pampus op het strand te relaxen met een hapje en een drankje.

Rond 5 uur vonden wij het tijd om afscheid te nemen. Terug naar Tapia, naar ons eigen plekje. Nog even 5 dagen saampjes. Natuurlijk werden er nog wat locale restaurantjes bezocht voor lunch of diner maar verder hebben we alle restjes van de afgelopen dagen opgemaakt. Na een flinke poets beurt van ons huis moesten wij ook Spanje weer verlaten. Mijn vader werd 71 jaar en dat moesten we natuurlijk vieren, 1 kind zit in Denemarken dus het andere kind moest wel thuis zijn!

Maar na met ons gezin bij de Griek gegeten te hebben vertrokken mijn ouders voor een aantal weken weer naar Denemarken. Ik blijf het zeggen, die oudjes van mij doen het goed. Ze genieten met volle teugen van het leven, is het niet in Spanje, dan wel in Nederland dan wel in Denemarken en hier een daar pakken ze ook nog een weekendje weg in Nederland of in Duitsland of Frankrijk mee.

Wij hadden een ander avontuur, op 19 januari kregen we namelijk de sleutel van ons nieuwe huis. Het is een woning die landelijk gelegen is maar wel 7 km van de uitvalswegen ligt en daar vandaan ben ik in 35 minuten in Amsterdam bij mijn werk. Ideaal en nog mooier super dicht bij onze kinderen.

Maaaarrrr, het is wel een klushuis. Het is een huis uit 1928 en erg gedateerd. We kunnen er nog niet wonen, daarom wonen we tijdelijk samen met onze 4 katten bij onze dochter en zij heeft ook al 2 (Spaanse) katjes, dus het is een drukte van jawelste.

Mijn hoofd loopt op het moment over, we hebben namelijk niet 1 aannemer die alles regeld, nee we regelen zelf allemaal losse bouwvakkers. Het sloopwerk hebben we zelf gedaan, maarliefst 3 bakkies van 10M3.

Verder gaan we ook zelf binnen verven, maar de rest wordt gedaan.

De badkamer beneden, die er niet uitzag, daar wordt onze bijkeuken van gemaakt, de slaapkamer beneden wordt onze eetkamer, we krijgen een nieuwe keuken, een nieuwe vloer, een haard, de deur in de huiskamer wordt verplaatst, van twee slaapkamers wordt er 1 gemaakt, de andere slaapkamer wordt vergroot want een deel van de hal komt erbij, er komt een nieuwe badkamer boven, de zolder wordt beloopbaar gemaakt en de tuin wordt helemaal gedaan. Verder wordt al het elektra vervangen en krijgen we een nieuwe cv met allemaal nieuwe leidingen en radiatoren. Pff, wat een grote verbouwing.

Ons geld vliegt eruit, alles wordt duurder duurder dan verwacht helaas. De bouwvakkers hebben het druk en je mag blij zijn dat ze tijd voor je hebben.

Tussendoor hebben Jairo en Daisy ook de sleutel van hun huis gehad en daar hebben we ook flink zitten klussen zodat zij dit weekend over kunnen. Wat zijn we blij met de mensen die aanbieden om ons te helpen, zelfs vrienden van ons helpen onze kinderen, zo lief en natuurlijk onze familie wat een super coole ouders heb ik toch, net terug uit Denemarken en direct aan de klus bij hun kleinkind. Ook mijn schoonzusje en onze dochter helpen fantastisch mee. Zonder hun zouden we gek geworden zijn van de drukte, want we moeten ernaast ook nog gewoon werken.

Maar we zijn super blij met ons nieuwe avontuur, nu nog even geduld, ik hoop dat we er rond mijn verjaardag, eind maart, in kunnen.

Wat denk jij als je dit zo ziet, gaat dat lukken?

Het is alweer een tijdje terug, maar door de drukte ivm de aankoop van ons nieuwe huis heb ik niet eerder kunnen bloggen, maar ik zal nog even wat schrijven over de laatste dagen van 2017.

Voor mijn ouders en Cheyenne zat de vakantie er weer op 27 december. Jairo en Daisy gingen 28 december weg nadat ze nog eerst in Cordoba en Malaga geweest waren en de prachtige lichtjes tunnel gezien hadden en een gezellig avondje ons getrakteerd hebben bij restaurant Pajaritos. Elvira en Eefje gingen 29 december weer naar huis nadat ze ook nog de fietstocht in Malaga gedaan hadden en met ons doorgezakt waren bij kroeg Mejias in Salinas.

Nadat we de laatste gasten naar de luchthaven gebracht hadden reden we door naar Alhaurin el Grande naar onze Spaanse bank. Daar hadden we betreffende de verzekeringen nog iets te regelen. Net zoals in Nederland is het goed om je polis zo nu en dan onder de loep te nemen. Ben ik nog zo verzekerd zoals ik zou willen, betaal ik niet teveel.

Omdat we in Nederland ons huis verkocht hadden is onze financiele situatie veranderd en dat heeft invloed op het huis in Spanje. Onze levensverzekering hoefde niet meer zo hoog, toen we bij de bank kwamen bleek echter dat het helemaal niet verplicht was om een levensverzekering te hebben, nou ja al die jaren dus iets betaald wat eigenlijk niet nodig was. Het woonhuispakket hebben we nu overgebracht naar Hypotienda dat scheelt ook enorm. Super geholpen daar. We hadden deze dag dus veel bespaard.

Omdat we in de buurt waren zijn we langs geweest bij de mannen van Spaansverlangen. Zij waren net als ons toen der tijd op zoek naar een eigen plekje in Spanje. Toen wij ons huis hadden gekocht kwamen ze kijken bij ons en nu gingen we eindelijk een keer bij hun kijken, het kwam er niet eerder van.

We werden hartelijk ontvangen en kregen een rondleiding, de kamers hebben we niet gezien deze waren allemaal bezet en dat voor eind december. Fantastisch om te zien hoe ze een goedlopende B&B hebben opgebouwd. Ik was helemaal weg van hun prachtige nieuwskrant die elke gast ontvangt. Fijn te horen dat ze helemaal happy zijn met hun emigratie.

Dat wij het op een andere manier doen bevalt ons ook nog steeds. Gewoon ons leven in Nederland maar zo’n 5x per jaar naar Spanje en tussendoor er familie vrienden en gasten laten slapen. Ach misschien ooit wat vaker maar voor nu prima zo. Elke dag gasten over de vloer is niet wat wij nu willen. Ik vind ook mijn baan in Nederland super leuk en ik leer daar elke dag nog bij.

Mijn neef Bob doet dat net zo, een intensieve baan bij de politie en voor de ontspanning naar Spanje. Tja en nu was het oud en nieuw, we moesten besluiten wat te doen. Samen thuis of naar Malaga of toch maar de berg op in Torrox. Bob had al mijn bezwaren weg genomen, ik kom je halen beneden aan de berg en je kan ook blijven slapen.

De laatste dag van het jaar hebben Lesley en ik nog in de keuken gestaan om s’avonds niet op het eindejaarsfeestje bij Bob en Jolanda met lege handen aan te komen.

Hte was een super gezellig feestje en ondanks de wind konden we de hele avond buiten dansen. Het vuurwerk om 12 uur konden we bijna niet zien daarvoor zaten we te hoog op de berg en de 12 druiven die op de laatste 12 seconden van het jaar naar binnen gewerkt moesten worden redden we ook niet. Maar desondanks hebben we erg genoten. Op naar 2018!

Gezellig nu echt met z’n alle kerst ontbijten. Proberen naast het kerstbrood en de panatone niet teveel te eten want vanavond staat er een 5 gangen diner op het menu. Terwijl de rest even de deur uit ging om in de omgeving nog wat te ondernemen doken Lesley en ik de keuken in. Gelukkig kunnen we bij de supermarkt nog even de vergeten spulletjes halen want in Spanje vieren ze geen tweede kerstdag. Als we het vertellen dat wij dat wel doen, kijken ze ons altijd raar aan. Grappig hoor voor ons zo normaal. Als appetizer hadden we een amuse bereid, een zelf gemaakte paté. Daarna hadden we gerookte zalm en toen een avocado/kip salade en vervolgd door een paddenstoelen soepje en als hoofdgerecht een runderrollade met asperges en gekarameliseerde lof, aardappel puree en voor de liefhebber ook nog wat frietjes. Het het toetje werd verzorgt door onze dochter, een chocolate melting cake. Mmh!

Het eten werd goed ontvangen maar wat de avond gemaakt heeft is dat we livemuziek hadden, als verrassing hadden we een Spaanse gitarist en zangeres laten komen, gefinancierd door mijn ouders en wat was dat een kers op de taart zeg. Ik kan eerlijk zeggen dat ik zelden zo’n leuke kerst gehad heb. Iedereen was aan het meezingen en klappen of bij rustige nummers aandachtig aan het luisteren terwijl wij de lekkere gerechtjes voor hun neus zetten. Echt een top avond met familie en vrienden en dat zomaar in ons Spaanse keukentje! Feliz Navidad, i wish you a merry Christmas werd natuurlijk luidkeels meegezongen.