Het ontbijt hebben we zalig buiten op het terras genuttigd, we genoten van de ochtendzon en het prachtige uitzicht. Lekker een roerei en een heerlijke tomaten salsa en natuurlijk verse jus, zo van de boom uit de tuin.

Na het onbijt zijn we via dat enge weggetje weer terug richting Motril gereden en daarvandaan was het nog 20 minuten over de snelweg richting Lanjaron waar we de snelweg zijn afgegaan.

Lanjaron wordt gezien als een waar kuuroord. Van juni tot oktober komen de mensen naar Lanjaron om heilzaam water te drinken. We hebben ongeveer 30 minuten over kronkelweggetjes gereden en toen kwamen we bij het eerste dorpje waar we wilde gaan kijken.

Het hele gebied heet Las Alpujarras of La Alpujarra is een spectaculair mooi gebied, dat ligt aan de uitlopers van de Sierra Nevada. De bergen, waarin schilderachtige dorpen liggen, liggen verspreid, ze zijn zo ondoordringbaar dat de Mooren, het een eeuw na de val van Granada in 1492, goed vol konden houden.

Las Alpujarras valt binnen het Nationale Park van Sierra Nevada en is een belangrijke wandelbestemming.

Een rondrit door de Alpujarras leidt langs talloze kleine dorpjes, wij hebben er een aantal bezocht.

We zijn via Orgiva gereden: Dat is de grootste stad van de Alpujarras. Orgiva ligt op een hoogte van 450 m.

Pampaneira: een dorpje gelegen in het dal van de Poquiera. Nauwe straatjes en steile trapjes,overal klatert water door de straten, in fonteinen en door kleine kanalen. Het water komt direct uit de bergen. Het is een klein dorp, maar vooral in de zomer zeer populair als uitvalsbasis voor wandelingen en beklimmingen in de Sierra Nevada.

Bubion: een dorp in het dal van de Poquiera. Een deel van de kinderen uit het dorp wordt opgevoed in een Tibetaans klooster en één zal misschien later de nieuwe Dalai Lama worden. We hebben hier bij een crxeaperie, wat van een Belgische vrouw bleek te zijn, een heerlijke pannenkoek gegeten en warme chocomelk gedronken, je merkt namelijk echt dat het hier een paar graden kouder is en zo konden we ons lekker weer opwarmen.

Capileira: ligt op een hoogte van 1436 m, het is een karakteristiek Moors dorpje, dat in zijn geheel tot monument is uitgeroepen het ligt in het dal van de Poquiera.

Van een afstand lijkt het wel of sommige dorpjes aan elkaar geplakt zijn maar je moet toch elke keer weer een stukje de hoogte in rijden om er te komen.

Er zijn in elk dorpje waar we doorheen gewandeld zijn kleine winkeltjes waar je geweven kleden kan kopen (Jarapas), vlechtwerk, lederwaar en keramiek. Over de prijs kan je onder handelen.
Het schijnt hier het mooist te zijn in mei, april en juni ,maar ik vond het er nu ook al erg mooi.

Na genoeg gekronkeld te hebben over die bergweggetjes gingen we weer terug naar Lujxc3¡r, ik wilde voor het donker weer terug zijn.

Vanessa had weer heerlijk gekookt. Vooraf plakjes avocado met spekjes en knoflookolie, daarna lamsstoofvlees uit de oven met trostomaatjes met ui en paprika met kruiden erover en een aardappel in aluminiumfolie uit de openhaard. Jorge haar man had de hele dag op het land gewerkt en kwam met de koffie bij ons aan tafel erbij zitten. Wij kregen van hem nog een plaatselijk likeurtje. Hij had de hele dag afvalhout verbrand.Twee keer per jaar krijg je daar een vergunning voor, je kan dus niet zomaar besluiten je hout te verbranden. Het is hard werken met zoveel grond voor Jorge, Vanessa houd zich eigenlijk alleen bezig met de gasten en omdat de cortijo afgelegen ligt blijven de gasten eigenlijk altijd eten en daar heeft zij dan weer haar handen vol aan.

Het plekje is echt heel mooi, de cortijo is vroeger van een lokale aristocratische familie geweest die in de streek 4 cortijo’s hadden. Later zijn ze aan derden verkocht. Jarenlang is hier geen onderhoud aan gepleegd en de vervallen cortijo Valavero is toen gekocht door een klant van Vanessa, zij bemiddelde bij de aankoop en de verbouwing. Later heeft ze het van deze familie overgekocht. Een prachtige aanwinst.