We hadden ons best nog kunnen vermaken onze laatste dag in Taipei, maar omdat we waarschijnlijk voorlopig niet meer in Taiwan komen, wilden we toch nog zoveel mogelijk beleven. Daarom pakten we de bus naar het stadje Jiufen, uurtje rijden.

Jiufen is een oud mijnstadje in het noorden van Taiwan. Vroeger was het stadje vrij druk door de bedrijvigheid in de mijnen, maar tegenwoordig is er in de mijnen niets meer te doen en komen de toeristen hier in de oude theehuizen theedrinken, de vele lampionnen in de winkel straatjes bezichtigen en het uitzicht op de zee te bewonderen.

Het was even zoeken om bus 965 te vinden want het was zeker 100 meter lopen vanaf exit 2 van de metrohalte Ximen maar toen we eenmaal in de bus zaten ging alles voorspoedig totdat we in het dorpje aankwamen. We stonden ineens in de file. Na een half uur stapvoets gereden te hebben vroegen een aantal mensen of ze eruit mochten en wij namen de gok ook maar. Het is een dorpje hoog in de bergen en om in het centrum te komen moesten we flink stijl omhoog lopen. Gelukkig kwamen we na 2 kilometer in het centrum aan en toen werd ons duidelijk waarom het zo druk was.

Er was een optocht in het dorp, hadden wij even geluk. Ineens werd er luid geschreeuwd dat we aan de kant moesten en toen werd er vuurwerk afgestoken, geen  siervuurwerk maar duizenden rode knallers. Niet te geloven wat een lawaai. Ineens kwamen er verklede mensen heen en weer lopen begeleid door muziek. Ze hadden grote maskers op en sommige zagen er best eng uit. Ze liepen naar de tempeltjes toe die de winkeliers voor hun winkeltjes hadden staan. Volgens mij verjagen ze de boze geesten, geen idee precies maar het was heel bijzonder om te zien. Het was inmiddels enorm druk geworden want iedereen wilde kijken. Er waren diverse optochten de hele dag door en dan werd het verkeer wat door het dorpje liep helemaal stilgezet.

Old street is het bekendste straatje, het is half overdekt en vol met souvenir winkels en eettentjes. Veel kleuren en gezelligheid, maar wel super druk, weet natuurlijk niet hoe het normaal is maar vanwege de optocht was het eigenlijk te druk.

We gingen lunchen en ik kreeg mijn bestelde mieschotel en die zag er prima uit, maar Chey haar vis sushi bleek bedekt te zijn met varkenssnippers en dat moest ze natuurlijk niet. De bediening was beledigd dat ze het terug stuurde naar de keuken en dit niet wilden betalen, nou dit waren we niet gewent van de normaal zo aardige gastvrije bevolking, ze wilden geen eens nieuwe maken. Wie verwacht er nu bij vis sushi varkensvlees, nou wij niet.

We gingen toen opzoek naar een andere plek om voor Chey wat te eten en ze bestelde rijst zonder varkensvlees. Pech voor Chey bij dit gerecht ging het ook fout er zat weer varkensvlees in, gelukkig nam deze kok wel de moeite om nieuwe te maken zonder. Raar genoeg werd het niet geaccepteerd dat ik niks bestelde, ondanks dat ik vertelde dat ik niks moest omdat ik vol was, ik moest verplicht wat te drinken nemen en dat drankje was net zo duur als een gerecht.

Ondanks dat het best een leuk dorpje is wordt het een beetje verpest door de vele toeristen die hier komen en daardoor is het personeel ook niet zo aardig meer.

We gingen na de lunch maar direct naar de bushalte omdat we nog naar de 101 in Taipei wilden en we zagen dat het nog steeds druk was op de weg. Na een uur in de rij te hebben gestaan bij de bushalte werd eindelijk de weg weer vrijgegeven tussen de optochten door, die nog steeds aan de gang waren.

Helaas kwamen we onderweg in een dikke file te staan en stonden we 2 uur lang bijna stil. Ik kneep hem inmiddels wel want ik had het inmiddels wel geaccepteerd dat we niet meer bij de 101 toren naar boven konden gaan maar ik wilde wel graag ons vliegtuig halen. Gelukkig begon de bus weer te rijden en ik was blij dat we ons hotel dichtbij het Mainstation uitgekozen hadden en we snel onze bagage konden halen. Toen we daarna de metro luchthaven express instapten waren we gelukkig ruim op tijd om ons vliegtuig te halen. Onze vlucht vertrok om 0.10 op 6 mei en na 13.5 uur vliegen kwamen we weer in Amsterdam aan op 6 mei locale tijd 7.35 in de morgen.

Het was een top vakantie geweest zo samen met mijn dochter en zo leuk om de laatste dagen van haar 3.5 maand lange reis samen te doen. Mijn man was blij ons weer te zien en ook blij met z’n cadeautje een mooi Taiwanees T-shirt met de hier zo bekende dumplings. Taiwan je was een onbekend land voor mij maar je hebt me aangenaam verrast, eigenlijk was het tekort om alles te zien maar alles wat we gezien hebben was beslist de moeite waard. Taiwan, ik mis je nu al.

We kochten op het station een kaartje voor de hoge snelheidstrein weer terug naar Taipei. De meest snelle die er 2 uur en 10 min. over doet hadden we eigenlijk ruim van te voren online moeten bestellen, maar nu hadden we ook nog wel een snelle hoor deze deed er maar 20 minuten langer over, ook prima te doen.

De laatste dagen van onze vakantie was het weer niet echt mooi geweest, veel regen buitjes ook vandaag was geen regen loze dag maar desondanks genieten we toch enorm. Het is een bijzonder land, heel anders dan de Aziatische landen waar we tot nu toe zijn geweest. Dat waren er voor mij maar 2 namelijk Thailand en Maleisië maar Cheyenne was natuurlijk naar meer landen geweest, zij was behalve naar de zelfde als ik ook nog naar Cambodja, Laos, Vietnam en Myanmar geweest. Misschien lijkt Taiwan wel meer op China, maar daar zijn wij niet geweest, (Jairo en Daisy wel) dus dat kunnen wij niet vergelijken. Maar ik denk zelf dat het meer op Japan lijkt, misschien niet zozeer de natuur maar wel de mensen. Taiwanezen zijn erg beleefd, modern en ruimdenkend. Het is zelfs het eerste Aziatische land waar het homohuwelijk is toegestaan, super fijn! De prijzen liggen in Taiwan ook wat hoger dan in de meeste Aziatische landen, de mensen hebben het goed hier.

Het leuke van de stad Taipei vind ik wel dat je tussen de hyper moderne flats gewoon een mooie gekleurde tempel ziet staan.

Naast de uitbundig verlichte reclame borden zie je ook gewoon een klein food karretje staan. (Maar ook veel brommertjes) Ze zijn dol op kleine hapjes zo van de straat af te kunnen eten.Heerlijk zoete hapjes zoals de bananen pannenkoekjes, de lekkere gevulde cakejes en de ijs rol met pindaschaafsel. Maar ook de hartige ei prei pannenkoekjes, de oesterpannenkoek, de dumplings en de beef noodle soep. Wanneer het niet te gek leek hebben we het allemaal geprobeerd.

Ons hotel van die avond was wat duurder, €90 per nacht, maar wel dichtbij het Mainstation en midden in de buurt waar alles gebeurd. We konden deze laatste avond nog even gezellig winkelen bij de moderne winkels maar ook nog lekker eten bij de vele eet karretjes die her en der verspreid stonden. Cheyenne had zich zelf verwent met een mooi tasje van het merk Coach die Nederland geen winkel heeft en toen liepen we nog langs de 101 toren die mooi verlicht was.

De toren was nu niet meer in de wolken gehuld, het weer was helder maar het was nu wel donker en daarom leek het ons leuker om morgen hier terug te komen rond 18.30 en dan naar boven te gaan. Dan pakken we het uitzicht bij licht nog mee maar zien we ook het uitzicht als het donker wordt, daarna gaan we door met de metro naar de luchthaven voor onze avond vlucht dachten we. Maar het liep iets anders.

Hualien met zijn ruim 100.000 inwoners is een plek waar je graag heen wilt gaan vanwege de prachtige natuur in de omgeving. Om Taroko National Park te bezoeken moet je een uurtje met de bus vanaf het station. Het is één van de mooiste nationale parken van Taiwan met diverse wandelroutes van alle categorieën. Je vindt er diverse schitterende kloven, waarvan de Taroko Gorge de populairste is. Het is een spectaculair mooi stukje Taiwan met hoge rotswanden, diepe afgronden, grotten en stroomversnellingen, het wordt op sommige stukjes ook wel de Grand Canyon van Taiwan genoemd.

We begonnen ons wandelavontuur bij de laatste halte van de bus. Op zoek naar de Baiyang Trail. We hadden gelezen dat deze wandeling één van de mooiste is. Het verbaasde me daarom dat het helemaal vanaf de bushalte niet aangegeven stond. Chey keek op googlemaps en begon te lopen. Niemand die uit de bus gestapt was ging ook deze kant op en ik twijfelde daarom of we wel goed gingen. Maar mijn dochter hield stug vol dat dit echt de goede kant op was. We liepen langs een autoweg en toen we de auto tunnel in moesten lopen met alleen aan beide zijde een klein strookje riep ik STOP. Ik ga niet verder, ik vertrouw het niet, volgens mij klopt het niet en lopen we verkeerd en ik vind dit echt te gevaarlijk! Mam stel je niet aan kreeg ik toegeworpen, maar ik werd angstig en wilde geen stap verder zetten in deze tunnel. We kregen er mot om en juist op dat moment kwamen er twee mensen uit de tunnel lopen, om mijn gelijk te halen vroeg ik of dit de juiste weg was naar de Bayang trail en ze knikte tot mijn grote verbazing Ja. Je moet slechts 100 meter deze autotunnel in lopen en dan links een voetgangers tunnel in vertelden ze. Zie je nou wel, je wordt oud bang vrouwtje mam zei mijn dochter lachend. Nou dat zal je maar gezegd worden, maar maar ik moet toegeven ze had wel gelijk gehad. Toen we de voetgangers tunnel vonden moesten we nog 300 meter door deze pikzwarte tunnel lopen, gelukkig hadden we een lampje op onze mobiel.

Aan het eind stonden we ineens in een werkelijk prachtig gebied. We kwamen langs verschillende mooie plekjes en uitzichtpunten en het eindigde bij een waterval en twee hangbruggen. Als slot hoogtepunt was daar de waterval in de grot. We wilden deze beslist zien en deden ons regenjasje aan. Spectaculair was het, we werden alleen zeiknat.

Daarna was het lunchtijd en gingen we wat eten in een eettentje tegenover de bushalte. Heerlijk hoor.De wandeling die we nu gingen lopen heet de Swallow Grotto Trail Yanzikou en wordt door vele als de mooiste korte wandeling beschouwd. Het klopt dat het uitzicht werkelijk adembenemend is en dat is op foto’s gewoon niet vast te leggen door een amateur. Maar de wandeling zelf is niks bijzonders, je wandelt ongeveer 2 km door een kloof, dat wel, maar je loopt wel gewoon langs de auto weg aan de ene kant en de andere kant is de afgrond die veilig afgezet is. Je kan wel heel diep naar beneden kijken en je ziet de klokkende blauwe rivier en de prachtige overhangende marmeren rotspartijen, van alle kleuren, van licht beige tot zelfs zwart.

Na deze wandeling namen we weer de bus en stapten we uit bij Changchun Eternal Spring Shrine. Deze tempel herken je misschien wel uit een reisgids, want het is het meest gefotografeerde plekje in het hele park. Niet voor niets, het is de combinatie van de waterval en de tempel wat je betoverd. De rode brug is ook een leuk plaatje om te fotograferen zo midden in de bergen. Deze wandeling was niet al te lang, maar je moest wel wat hoogtes overbruggen.

De dag was omgevlogen en we hadden een mooi stukje natuur gezien, echt de moeite van het bezoek waard. Met de bus gingen we weer terug naar ons hotel, er zaten toevallig ook Nederlanders in de bus, maar dat was een gezin met 2 kinderen die zo stierlijk vervelend waren dat we maar net deden of wij geen Nederlanders waren, we hadden plaatsvervangende schaamte, hoe bestaat het toch dat Nederlandse kindjes altijd zo’n lawaai maken en zich vaak niet kunnen gedragen terwijl die andere kindjes gewoon rustig bij hun papa of mama op schoot zitten en met een zacht stemmetje praten.

Begin van de avond gingen we naar de Dongdamen avond markt met de taxi, op advies van de receptie medewerker, want het was wel wat ver. Toen we zagen dat het maar ongeveer 3 km was wisten we al dat we op de terugweg zouden gaan lopen, echte wandelaars als wij waren. Deze avondmarkt was ook weer heel anders dan wat we tot nu toe hadden gezien.

Zeer netjes en deze kraampjes worden niet weggehaald in de nacht want ze kunnen afgesloten worden en blijven daar gewoon staan. Natuurlijk gingen wij weer expres staan daar waar de grootste rij was, daar zullen ze wel het lekkerste eten hebben dachten we. Het bleek een soort combinatie te zijn van een dikke tosti en een dik belegde sandwich. Berucht en beroemd in Taiwan want deze tent was op televisie geweest en ze noemde het broodje de doodskist. (coffin toast)

Aan de Westkant van het eiland kan je heel makkelijk en snel reizen, daar wonen ook de meeste mensen. Vanuit het zuidelijkste puntje waar we nu zaten was het echter niet heel makkelijk uit te vinden hoe we weer terug naar het Noorden konden komen als we via de Oostkust wilden reizen, zodat we echt een rondje eiland gedaan hadden. We konden het op 2 manieren doen. Eerst een uur met de bus en daarna overstappen op de gewone trein. De hogesnelheidstrein rijdt daar namelijk niet, de duur van de reis zou ongeveer 6 uur zijn of we konden met een tour bus mee naar Hualing en dan zaten daar een aantal stops bij met bezienswaardigheden en deze reis zou ongeveer 8 uur duren. We kozen voor de laatste optie want dan ervaren we ook nog wat van de oostkant van het eiland ipv alleen maar naar buiten kijken dachten we. Vanuit het hostel verkochten ze de bus kaartjes, het enige nadeel was dat de tour guide alleen Chinees sprak en zelf geen woordje Engels. Op 1 Australisch meisje na was de hele bus dan ook gevuld met Chineessprekende mensen.

Onze eerste stop was voor een lunch stop in Duoliang, we kwamen terecht in een klein restaurantje  waar wederom niemand van de bediening Engels sprak, een gast, een oudere man, schoot ons te hulp, het Australische meisje die bij ons aangesloten was is vegetarisch en Chey eet geen varkensvlees dus dat moest natuurlijk wel even goed doorgegeven worden, (ik lust alles). Er kwamen wat lekkere gerechtjes op tafel te staan voor ieder wat wils.

De tweede stop was in Chishang bij de rijstvelden, we konden daar fietsen huren of een fiets karretje een beetje toeristisch was het wel maar wel alleen maar met Aziatische mensen. Als echte Hollanders huurde wij natuurlijk een gewone fiets, de rest ging allemaal in karretjes. Zie ons hier nu fietsen door de rijstvelden op Taitung Brown’s Road lachten we. Hier en daar maakten we een mooi kiekje en na een uur moesten we weer bij de bus zijn. Leuk om gedaan te hebben.

Daarna stopten we in Wuhe bij de theevelden en daar kochten we een beker locale warme thee om mee de bus in te nemen, natuurlijk zat er flink wat melk bij.

We bezochten ook een geografisch punt, het monument van de Tropic of Cancer (kreeftskeerkring) een witte zonnewijzer vormige marker. De cirkel die de breedtegraad 23.5 noordwaarts aangeeft. Het is de verste locatie van het Noordelijk halfrond vanaf de evenaar waar je de zon boven je hoofd ervaart. Op een bepaalde dag in de zomer namelijk 22 juni staat de zon hier recht boven en dat geeft een schaduwloos effect. Het is een uniek astronomisch effect.

Dat de Taiwanezen gek op melk zijn bleek wel bij de volgende stop, dat was bij een koeienboerderij. Wat doen we hier nou weer dachten we, koeien heb je toch overal. Maar schijnbaar wonen de meeste mensen in de stad en vinden ze het leuk om een veeboerderij te bezoeken. We bleven hier ook een uur! Mijn god deze reis ging echt langer duren dan de geplande 8 uur. Het enige wat ik leuk vond aan deze stop waren de prachtige orchideeën die aan de boom groeiden. We wilden inmiddels wel graag op de plaats van bestemming aan komen, maar helaas deden we nog een nutteloze stop, die eigenlijk alleen maar bedoeld was om de mensen uit de bus producten aan te smeren, gedroogd fruit en wat souvenirs.

Na 10 uur onderweg te zijn geweest kwamen we pas aan in Hualing. Gelukkig stopte de bus vlakbij ons hotel. Omdat het al laat was gingen we direct op zoek naar een restaurant, we belanden bij een Japaner aan het eind van onze straat. We bestelden vooraf sushi en als hoofdgerecht een hotpot wat bestond uit een pannetje bouillon met allerlei groenten en kruiden en daarin kun je je vlees garen. Super smakelijk en gezond maar wel ontzettend veel.

Mijn dochter was vroeg uit de veren want zij werd opgehaald door de duikschool. Ik zei het niet tegen haar, maar ik vind het allemaal maar spannend, daar blijf je toch een moeder voor ook al is ze al 26 jaar, ze gaat toch 35 meter onder water, brrr loslaten die moederkloek gevoelens. Ik besloot me daarom nog maar even lekker om te draaien en wat te gaan uitslapen. Ik doezelde weg maar werd helaas wakker van een behoorlijk gekletter op het dak. NEEEEE het regende en niet zo’n klein beetje, het was 1 mei en officieel begint dan het regen seizoen in Taiwan, nou dat werd behoorlijk waar gemaakt. Daar gaat mijn heerlijke voorgenomen stranddagje. Ik had nog wel  een nieuw badpak gekocht, die zat dus ook voor niks in mijn rugtas.

Toen ik beneden kwam in het leuk aangeklede hostel voelde ik me een beetje verloren, ik hoor altijd dat het zo leuk is in Hostels om mensen te ontmoeten en dat het echt niet alleen jongelui zijn. Nou hier waren alleen maar jongeren, ik kon hun leeftijd moeilijk inschatten maar het leek net alsof ik in een ruimte zat met kinderen die op schoolreisje waren. Misschien waren ze wel net zo oud als mijn dochter maar ze leken veel jonger. Dat Taiwanezen beleefd zijn had hier ook zijn nadeel, iedereen was erg op zich zelf en maakte geen enkel contact met elkaar. Na het aparte maar beste lekkere ontbijt besloot ik maar wat te gaan wandelen en vroeg ik om een umbrella. Helaas de jongen achter de bar verstond nauwelijks Engels. Met handen en voeten probeerde ik het uit te leggen en toen kreeg ik een klein pakje waar een regenjasje in zat. Nee, ik ging weer verder met gebaren maken en ja toen begreep hij het. Ik wilde net naar buiten lopen en toen kwam er een Westers meisje aangelopen en lachte vriendelijk en begon gelijk met me te praten, ze kwam uit Slovenië en vertelde dat ze in Taipei had gewoond voor twee jaar en dat ze nu nog even vakantie aan het houden was en daarna ook weer naar huis ging. Zullen we samen wandelen vroeg ze vriendelijk, ze had een mooie wandeling op het oog van 7 kilometer in het natuurpark wat hier naast lag. Ik vertelde dat ik dat graag gedaan had maar dat ik op tijd terug moest zijn omdat mijn dochter aan het duiken was en over niet al te lange tijd weer hier zou zijn. Nou dan zie ik jullie vanavond nog wel zei ze. Toch nog contact gemaakt dus in een hostel!

In de stromende regen ging ik dus helemaal in mijn uppie het plaatsje Kenting verder verkennen, het bestaat voornamelijk uit een lange straat met aan beide zijde winkels, echt van die badplaats winkels, met strandspullen, kleding en restaurants. Het stukje strand waar we gisteren waren was het toeristen strand met een strandtent om lekker te chillen. Het strand waar ik nu liep was meer een stukje natuur, je mag hier ook niet zwemmen, het loopt hier snel stijl af en je hebt er stromingen. Maar wel prachtig om te zien. Na een uurtje wandelen in de regen had ik het wel gezien. De vuurtoren en het natuur park waar dit plaatsje om bekend staat heb ik niet bezocht vanwege het weer. Jammer hoor dat het zo slecht was want we wilden vanmiddag scooters gaan huren maar nu vind ik dat niet echt verantwoord. Hoewel er genoeg mensen wel met hun regenjasje op de scooter stapten.

Toen mijn dochter terug kwam besloten we lekker wat te gaan eten, natuurlijk wel als echte toeristen buiten onder de luifel want de temperatuur was wel goed.

Daarna besloten we ons lekker te laten masseren. Er was niemand in de zaak, apart! Later bleek dat iedereen aan de overkant was omdat daar een populaire massage tent zat. Ik besloot voor een rug massage te gaan want mijn voeten waren nog steeds pijnlijk en gezwollen maar Chey ging wederom voor de voetmassage.

In de avond kwamen we mijn hostel “vriendin” nog tegen en ze vertelde dat ze over die 7 km wandeling de hele dag gedaan had want het gebied was erg ruig en de regen zorgde ervoor dat ze helemaal doorweekt was, ze had graag met ons nog wat gaan drinken maar ze verlangde alleen maar naar een douche, wat eten en haar bed.

Wij gingen weer op zoek naar de lekkerste gerechtjes van deze avondmarkt, echter omdat het opnieuw regende gingen we op tijd weer terug naar ons hostel. Morgen vertrekken we vroeg met de bus naar het Noorden.

Lastig hoor beslissingen maken zo op het laatste moment, waar gaan we wel heen en wat slaan we over. Cheyenne wilde heel graag duiken omdat ze immers in Maleisië vorige week haar Padi gehaald haalt, daarom besloten we Kaohsiung niet te bezoeken maar te vertrekken naar het zuidelijkste puntje van Taiwan: Kenting.

Maar eerst even traditioneel ontbijten met milkfishsoup. Apart hé een vissoep voor je ontbijt, het woordje melk duidt op de vis, want er zit natuurlijk geen melk in. Alhoewel ze wel heel veel melk drinken hoor de Taiwanezen. Je ziet ongelofelijk vaak mensen milktea bestellen op alle tijden van de dag en zowel warm als koud  maar ook melk met fruit is er in alle soorten en maten te verkrijgen, zowel vers als in pak.

Omdat er naar het zuidelijkste puntje van Taiwan geen hogesnelheidslijn naar toe gaat besloten we eerst met de taxi naar het gewone treinstation te gaan van Tainan. Daar pakten we de trein en na 25 minuten stapten we uit op station Zuoying waar de express bus line naar Kenting vertrok. Het was even uitzoeken allemaal hoe te komen in Kenting. Flink uitvogelen op het station waar nu precies het ticketoffice was, het bleek dat er geen betaling met pin mogelijk was en je eigenlijk van te voren je plekje had moeten reserveren maar gelukkig lukte dat nu nog, toen we instapten en op ons plek zaten, zagen we dat verder alle plekken bezet waren. Na een busrit van 2 uur kwamen we op de plaats van bestemming. Onderweg veel palmboom plantage gezien.

Dit keer hadden we 2 nachten in een hostel geboekt, ons hostel lag net naast de weg waar s’avonds een grote nightmarket was. Top locatie dus. Het was een aparte gewaarwording, onze kamer was een gezamenlijke dames kamer maar ieder had wel zijn eigen cabine. Dit was een hokje, waar je niet kan staan en waar alleen een tweepersoonsmatras in lag en er was verder nog een klein stukje ruimte om je tas neer te zetten. Ik vond het een beetje claustrofobisch en gekscherend noemde ik het de doodskist.

We gingen het plaatsje even verkennen en toen we een trap zagen naar beneden, liepen we zo tegen een idyllisch plekje aan. Wouh heerlijk, het strand en de zee geeft altijd een extra dimensie en een super vakantie gevoel.

Het zonnetje scheen lekker en het biertje smaakte prima. Ik wist wel waar ik naar toe zou gaan morgen als Cheyenne ging duiken, ik zal me hier best gaan vermaken!

S’avonds gingen we naar the place to be voor Asian street food. De kraampjes stonden gewoon aan beide zijde langs de doorgaande weg. Heerlijk dichtbij ons hostel. Natuurlijk omdat het aan de kust was er veel vis te vinden, zo leuk te zien dat de hapjes hier ook weer verschilde van de andere plaatsen, zo heeft ieder zijn lokale gerechten. Als afsluiter van de avond gingen we naar een strandtent waar een leuke Taiwanese zangers aan het optreden was. Magische avond.

Ik ben wel 12 dagen weg maar ik ben daarvan maar 10 dagen in Taiwan, het is 12 uur vliegen dus 2 dagen ben je kwijt aan de reis. Omdat ik pas een week van te voren besloten had te gaan had ik me niet echt voorbereid, wat ik normaal wel doe. Maar ik reis immers met mijn dochter mee en laat het aan haar over wat we gaan doen.

Cheyenne is heel anders dan ik, ik zit van te voren uren op internet uit te pluizen wat ik allemaal wil gaan doen van dag tot dag. Cheyenne kijkt een dag van te voren of soms gewoon op de dag zelf wat ze wil gaan doen. Ik, de controle freak vind dat af en toe best lastig maar het is ook wel weer een uitdaging voor mij, even uit mijn comfortzone.

We besloten naar de culinaire hotspot van Taiwan te gaan: Tainan. Daarvoor moesten we eerst 20 minuten met de gewone trein naar het station van de HSR. We hadden ook nog overwogen om naar Sun Moon Lake te gaan, een schitterend natuurgebied, maar door tijdsgebrek moesten we dat helaas overslaan.

Toen we aan kwamen in Tainan op het station moesten we uitvogelen hoe we bij onze B&B Dearhouse konden komen. Er bleek er een gratis pendelbus te zijn, dit omdat de stations van de High speed Train een stuk van de stad af liggen. De buschauffeur sprak geen woord Engels en een oudere man schoot ons te hulp, hij bekeek het adres en ging overleggen met andere passagiers uit de bus. Iedereen was met ons bezig, zo aardig. Ze dachten dat we bij de 7e halte eruit moesten. Toen we uitstapte bleek het toch nog een heel stuk van de halte af te liggen en daarom pakte we de stadsbus en zaten daar ook nog 10 minuten in.

Onze slaapplek voor die nacht bleek in een leuke oude wijk te liggen. Dit deed een beetje dorps aan, terwijl Tainan toch een grote stad is waar bijna 2 miljoen mensen wonen. Gelukkig hadden we de goede buurt gekozen want hier was het een oase van rust. Niks geen schreeuwende reclame borden en knipperende lampjes. Maar veel planten en lampionnen.

We moesten onze schoenen bij de deur uitdoen, wat heel gebruikelijk is hier in Taiwan en we kregen slippers aan. Het oude huis was perfect verbouwd door de vader van de eigenaresse, hij is binnenhuis architect en het was zowel sfeervol als stijlvol en dat voor maar €35 euro per nacht. Er was een warm welkom, we kregen zelfs een stukje taart en ook nog een glas sparkling water en er werd ons verteld dat we het bubbelende water onbeperkt uit de koelkast mochten pakken.

We hadden zo genoten van de rondleiding in Taipei en daarom vroegen we of hier ook zoiets was. Niet dat ze wist, maar nadat we ons opgefrist hadden bod ze aan ons zelf te gaan rondleiden door Tainan. Wat ontzettend leuk en gastvrij. Samen met nog een personeelslid trokken we erop uit.

De straatjes rond Shennong Street waren schattig klein en smal. Maar dat komt omdat deze straat eerst een water straat was en toegang gaf tot de belangrijke rivierhavens van de Tainan Five Channels uit de Qing-dynastie. Handelaars in die tijd zouden allemaal Tainan binnengaan via deze straat, waardoor het een drukke wijk werd. Een eeuw van evolutie heeft de oorspronkelijke rivierhaven echter getransformeerd in een stadsweg.

Er werd nog meer geschiedenis verteld, over Fort Zeelanda in Tainan, het fort van de Vereenigde Oost-Indische Compagnie, dat in het begin van de 16e eeuw werd gebouwd door de Nederlanders.

We gingen lekker wat eten met elkaar, daarna koffie drinken bij het kattencafé, ja dat heb je daar ook. Naar de beste bakker van de stad, waar ik de lekkerste cake ooit geproefd heb. Lekker struinen door de leuke straatjes met al die hippe winkeltjes, genieten van al die leuke lampionnen in de straat. Tussendoor vind je de mooie gekleurde tempels, zoveel te zien en te beleven hier. Het is een stad waar je echt een paar dagen langer moet blijven dan wij gedaan hebben. We besloten niet naar een avondmarkt te gaan maar lekker neer te ploffen bij één van de leuke restaurantjes uit de wijk. Daarna zijn we cocktails gaan drinken en hadden we een hele gezellige avond, echt een aanrader deze stad.

Taiwan (de gebruikelijke naam voor Republiek China) is een groot eiland, met een paar kleine eilandje eromheen, en ligt ten oosten van China. Voorheen Formosa genoemd (in het Portugees betekend dat prachtig land). Taiwan is ook 50 jaar lang van Japan geweest. In 1945 werd Taiwan overgedragen aan de Republiek China. Volkspubliek China ziet Taiwan als een provincie van de Volksrepubliek China (zelfs een meerderheid van de Internationale gemeenschap erkent Taiwan ook nog niet officieel als zelfstandig, zelfs Nederland niet). Mandarijn is de officiële taal die er gesproken wordt.

De helft van het eiland is bedekt met bos, in het midden van het eiland zijn veel bergen en daardoor is daar vrijwel geen bewoning mogelijk, 90% van de bevolking woont aan de westkust, de andere 10% aan de oostkust. Het eiland dwars doorsteken is vrijwel onmogelijk door het berggebied en de bebossing.

Omdat het land een eerste wereld land is en veel rijker is dan veel andere Aziatische landen hebben ze veel geld geïnvesteerd in een goede infrastructuur. Er gaat een hoge snelheid trein van Noord naar Zuid, via de westkust, in 2 uur. Deze trein gaat 300 km per uur.

Wij namen de HSR (highspeedtrain) van Taipei naar Taichung. We hadden een hotel dichtbij het Station geboekt. Maar niet wetende dat er nog een station is in Taichung  namelijk die van de TRA, de gewone trein, de halte van de TRA die naast de HSR Taichung ligt heet Xinwuri. Dus daar zouden we naar toe moeten lopen binnendoor om zo weer verder te gaan naar het Station van Taichung TRA, best even verwarrend allemaal.

We wilden eerst graag naar Rainbow village dus besloten we ipv eerst naar ons hotel te gaan eerst naar het kleurrijke dorpje te gaan met een Uber, dat was slechts een paar km vanaf het station waar we nu waren. Dat gaat makkelijk joh, je besteld online een Uber het wordt al direct van je rekening afgeschreven, het adres geef je online ook al door en je ontvangt een bericht over hoeveel minuten de Uber bij je staat en welk kenteken de auto heeft en welke type het is. Je stapt in en je hoeft eigenlijk helemaal niet te praten met de chauffeur, hij weet precies waar je heen moet en je hebt immers al betaald, fooi hoef je niet te geven.

Wauh wat een leuk plekje zeg, Rainbow village is één groot kunstwerk, geschilderd door een voormalige soldaat, de huisjes in dit kleine dorpje dienden vroeger als tijdelijke huisvesting voor de soldaten, uiteindelijk trok iedereen weg en was hij de enige bewoner, hij wilde niet dat het dorpje gesloopt zou worden en daarom schilderde hij de overgebleven huisjes kleurrijk vol met vogels, dieren en mensen zodat het een publieks attractie werd. Het dorpje levert mooie foto’s op maar is wel heel erg klein. Na een uurtje rondlopen en foto’s maken heb je het wel gezien.

Na dit bezoek gingen we weer met een Uber naar ons Hotel, daar bij dat andere station. We sliepen in Hotel City inn Plus en dat zag er prima verzorgd uit en was niet duur, €43 euro per nacht.

We hadden nog meer plannen die dag, voor ons Hotel stopte de bus en na 1 uur rijden waren we in het dorpje Lukang. Het is een traditioneel dorpje met veel tempels, oude straatjes, vele kleurrijke huisjes met mooie schilderingen en leuke lampionnen om de boel allemaal op te fleuren. Natuurlijk was er ook voldoende streetfood te koop, veel vis en dat is niet zo gek want het ligt immers aan de westkust. Chey is dol op inktvis en dat verkochten ze daar genoeg. Een suikerrietdrankje erbij en wij hadden onze lunch weer voor elkaar. Na een paar uurtjes in dit dorpje rondgelopen te hebben en genoeg tempels gezien te hebben gingen we in het begin van de avond weer terug naar ons hotel met de bus. Uurtje rijden en dat kost maar 3 euro.

Nabij ons hotel was er nog een avondmarkt, een totaal andere weer dan in de hoofdstad, nu waren de kraampjes gewoon langs een drukke weg, waar auto’s en vooral veel scooters langs reden. Maar iedereen stopt koopt zijn eten en drinken, neemt dit mee in een plastic tasje en rijdt weer door.

We kunnen terug kijken op een bijzondere mooie kleurrijke 3e vakantie dag en behoorlijk moe doken we ons bedje in.

Wat ontzettend leuk om nu ook al die verhalen te horen van mijn dochter die 3 maanden gereisd heeft door Azië, ik had de foto’s wel gezien en af en toe wat appjes gehad maar nu kon ze lekker alles vertellen. Echt een bijzondere reis hoor is dat geweest. Maar wat vind ik het leuk dat ik nu ook part ben van deze reis ook al is het maar de laatste dagen.

Gelukkig had ik geen last van en een jetlag ondanks het 6 uur tijdsverschil, ik vond het wel fijn om 2 dagen in het zelfde appartement te verblijven om zo even te acclimatiseren. Het gaf ons ook de tijd om Taipei te gaan verkennen. In de stad wonen ruim 2.6 miljoen inwoners. Taipei is één van de steden met de hoogste restaurantdichtheid van de wereld. We begonnen onze dag dan ook met een Taiwanese ontbijt, een tip van de host die overigens alleen maar Chinees sprak maar lang leve de translate programma’s. Toen we bij de, volgens onze host, zeer goede ontbijttent aan kwamen hadden we geen flauw idee wat we moesten bestellen, werkelijk alles was onbekend voor ons en niks stond er in het Engels. Van zoet tot zout hebben we van alles geprobeerd. Het ging ook van lekker tot ronduit niet te eten, maar we zijn wel weer een ervaring rijker.

Daarna gingen we met de metro die vlak bij ons moderne appartementsflat lag richting de één na hoogste toren van de wereld de 101. Wat een gepuzzel dat metro netwerk bij mainstation. Al die uitgangen op verschillende hoogtes naar metrolijnen, gewone treinen, highspeed treinen, bussen en dan heb je nog winkelcentra’s op verschillende verdiepingen en al die Chinese tekens, je zou er duizelig van worden. Maar we vonden de juiste lijn naar de 101. Ondanks dat de temperatuur goed was en je beslist geen jas nodig had was het bewolkt en toen we voor de kassa stonden om een kaartje te kopen voor de 101 werd ons verteld dat we beter een andere keer konden komen want er was maar 20% zicht.

We besloten het bezoek nu even over te slaan en te gaan shoppen in het ultra moderne winkelcentrum waar zelfs de favoriete winkel van mijn man in lag.

Begin van de middag hadden we een date, de organisatie Tourmeaway geeft gratis rondleidingen door de stad en wij hadden gekozen ons in te schrijven voor de Oldtown tour. Een zeer enthousiaste Taiwanese meid die zeer goed Engels sprak vroeg eerst aan de groep zich voor te stellen. Er zaten mensen in uit Singapore, China, Zuid Korea, Australië, Japan, Canada en Engeland. Lekker gemêleerd dus.

We bezochten een aantal belangrijke gebouwen uit het oude gedeelte oa National Taiwan Museum,The 228 Peace Memorial Park, The Presidential Office waar we vrij baan hadden omdat de weg afgezet was vanwege demonstraties, die trouwens veel gehouden worden hier in Taipei, dat geeft aan dat ze een land zijn waar je je mening mag uitten.

Bij Inner City Market, zijn diverse straatjes die aan beide kanten volgebouwd zijn met kraampjes, het schoenstraatje, het kledingstraatje, fruit en groente straatjes en s’avonds natuurlijk de markkraampjes met eten wat ze de nightmarket noemen,

Het historische gebouw Zhongshan Hall, The Red House gebouwd door een Japanse architect. We hebben ook wat lokale drankjes en hapjes geprobeerd en we zijn ook bij de beste ijstent geweest van Taipei waar je enorm veel verschillende en hele aparte smaken kon krijgen. Overval werd de geschiedenis of een leuk verhaaltje bij verteld. Het blijkt dat Nederland ook een belangrijk onderdeel is van de Taiwanese geschiedenis, het werd niet bezet maar er werd samengewerkt, dat wist ik helemaal niet.

Maar na dit alles, zei de tour guide, krijgen we als beloning een massage. Oh heerlijk dachten we, echter dat bleek een leuk grapje want we stopten bij een kiezel vloer waar je overheen kon lopen, net zoals de monniken doen. Pijnlijk joh, een enkele dapperling uit onze groep hield het vol om een stukje te lopen. Als het je goed lukt ben je helemaal gezond werd er verteld.

Op het laatst liepen we naar de wijk Ximending wat je een beetje doet denken aan Time Square. De jongeren komen graag in dit district en is heel hip, met vele bekende merken winkels. Na de tour besloten we te gaan lunchen met een stel andere meiden uit de groep en we gingen voor de beef soup.

We besloten daarna om een echte voetmassage te nemen, ik had erg veel last van vocht vasthouden waarschijnlijk door het vliegen en de plotselinge warmte, wellicht kon dit helpen, ze zeggen immers dat voetreflex alle punten van je lichaam pakt. Nou het leek wel alsof ik weer over de stenen liep, alles was pijnlijk. Terwijl Cheyenne naast me heerlijk lag te relaxen moest ik mijn tanden op elkaar bijten. Na dit “ontspannen” gebeuren gingen we terug naar de hippe wijk en kochten we alle twee sketchers, lekker voor mijn voetjes en zo vallen we niet uit de toom want werkelijk iedereen hier in Taipei loopt op gympies. Tussen de moderne winkeltjes stonden toch ook wat schattige eet stalletjes en bubbeltea kraampjes op de straat. Er kwam uit 1 kraampjes een afschuwelijk geur, de stinky Tofu. Chey wilde dat wel proberen, het is enorm populair hier. Ik waagde ook een hapje maar die geur is zo enorm overheersend dat we toch beide er over eens waren dat dit bakje in de prullenbak moest belanden.

Taipei heb ik ervaren als een prettige stad met een lekkere temperatuur, veel groen, goed openbaar vervoer, de mensen zijn vriendelijk hebben een wereldse houding, ze zijn behulpzaam, wachten netjes in de rij, zijn beleefd, het is een creatieve stad vernieuwend met opkomende hippe tentjes, de straten worden verlicht met veel neon reclame, het is een waar eet paradijs, het is fiets vriendelijk. Ik vind het een onontdekte parel. Op morgen naar de rest van dit land. In zijn totale oppervlakte is het net iets kleiner dan Nederland maar heeft wel 24 miljoen inwoners.

Zoals jullie weten ga ik er regelmatig een paar daagjes tussenuit en daardoor red ik het niet met mijn 4 weken vakantie die ik van de baas krijg. Ik koop elke maand een dag zodat ik toch 3 weekjes erbij heb per jaar. Verder neem ik mijn dagen ook slim op. Ga op donderdagavond vaak weg en kom maandags terug. Ik schuif dan namelijk die week mijn vrije vrijdag naar de maandag, als ik maar zorg dat ik 4×9 werk die week.

Zo had ik dat voor deze vakantie ook gedaan, donderdag nog gewoon de hele dag gewerkt en uit het werk om 6 uur door naar Schiphol, is maar 2 haltes vanaf mijn werk namelijk. Om 9 uur ging mijn vlucht met KLM naar Taipei. Ik kwam daar na 12 uur vliegen om 3 uur lokale tijd aan. Cheyenne stond me op te wachten en wat was ik blij haar weer te zien.

Een uurtje eerder was zij vanuit Kuala Lumpur gevlogen naar Taipei, ook nog 5.5 uur vliegen hoor. Oorspronkelijk zou ze 3 uur moeten wachten op mij maar ze had 2 uur vertraging. Ze kwam op een andere terminal aan dan ik dus moest ze nog met een metro, ook kocht ze gelijk een locale simkaart dus uiteindelijk heeft ze helemaal niet lang hoeven wachten, want ik mocht mijn 7.5 kilo zware rugzak gewoon meenemen als handbagage en kon direct doorlopen naar de uitgang.

We kochten direct een easycard op de luchthaven, dat is een ov chip kaart die je kunt opwaarderen. Cheyenne had een dag geleden een Airbnb geboekt in New Taipei ongeveer een halfuurtje van de luchthaven. Er bleken 2 lijnen te zijn die richting het main station in Taipei gingen, de speed express lijn die slechts een paar stops heeft en de metro die bij alle haltes stopt. Wij hadden natuurlijk de verkeerde gepakt en moesten overstappen, maar geen probleem voor mijn slimme dochter, ze pakte haar mobiel erbij en wist precies waar we waren op google maps en hoe we moesten lopen naar onze overnachtingsplek. Het bleek een appartement te zijn in een moderne hoge flat. Het zag er prima uit met een kleine keuken en badkamer met zelfs een wasmachine erin. Er stond een vreemd drankje klaar. Inmiddels weet ik dat dat drankje, koude thee is met bubbels en enorm populair is in Taiwan, samen met de milktea, die zowel warm als koud en ook met bubbels gedronken wordt. Die bubbels zijn een soort ronde balletjes van Tapioca en worden gemaakt van cassave, het smaakt nergens naar en zijn een beetje gummie, de tea zit in een plastic beker en het is geseald aan de bovenkant en daar dien je een breed rietje doorheen te steken en het zo op te slurpen.

Nadat we onze bagage gedropt hadden en ons opgefrist hadden, gingen we een nightmarket zoeken om lekker wat te eten. We besloten niet de meest populaire te bezoeken naar meer een lokaal gewilde. Deze night markten zijn enorm populair en je hebt er in elke stad diverse van. Soms zijn het alleen eet stalletjes maar soms staan er ook andere kraampjes tussen van kleding tot huishoudspulletjes en je kunt er soms ook spelletjes spelen. We gingen nu naar een markt met alleen eetstalletjes. We besloten eerst de zeker 100 meter lange straat door te lopen om te kijken wat er allemaal aangeboden werd. Later leerden we dat als je iets lekkers ziet je het direct moet bestellen want er is echt te veel en het later terug vinden is echt lastig.

Bij sommige kraampjes staan tafeltjes met kleine plastic stoeltjes, je schuift allemaal bij elkaar aan. Het is een drukte van jewelste en we besloten echt van alles te proberen als het maar niet te gek is.

Wat me direct opviel is dat er bijna niks in het Engels staat aangegeven en dat marktkraamhouders ook maar een paar woordjes buiten de grens praten. Logisch eigenlijk want je ziet er vrijwel geen Westerse toeristen. Ik viel dan ook best wel op met mijn blonde haar. Maar de Taiwaneese mensen zijn heel beleefd en ze staren niet. Ze staan ook keurig in de rij op hun beurt te wachten. Het grappige is wel dat de stad zo modern is met de hoge torenflats maar dat je wel van deze leuke kleine kraampjes op de markt ziet waar iedereen hun eten haalt, het is een mix van oud en nieuw. Ik denk dat er weinig thuis gekookt wordt. Hoewel je leuke prijzen betaald op de markt viel het me wel op dat Taiwan niet spotgoedkoop is zoals de rest van Azië.