Ik vind het altijd leuk om iedereen te verrassen, maar het is altijd erg moeilijk voor mensen om mij terug te verrassen want ik heb alles altijd snel door.

Vorige week niet, ik was compleet overdonderd met een super surprise.

Er kan niet zoveel vanwege de corona, dus ik had zitten nadenken wat kan ik nu doen met mijn 55 ste verjaardag. Ik vier het altijd, ofwel met familie en/of met vrienden of een reisje naar het buitenland. Vaak natuurlijk naar onze eigen huis maar soms ook naar een ander mooi plekje. Als kind al keek ik altijd naar mijn verjaardag uit, lekker even het middelpunt van de belangstelling zijn.

Maar dit jaar kon er natuurlijk niet zoveel dus ik besloot mijn verjaardag vrij stilletjes aan me voorbij te laten gaan. Tenminste dat dacht ik.

Niks was minder waar want mijn lieve dochter had een plannetje bedacht. Ons gezinnetje wandelt vrijwel elke dag met elkaar dus de zondag voor mijn verjaardag vroeg ik de kids even een taartje te komen eten om daarna met elkaar in het bos te gaan wandelen.

Toen het taartje op was zeiden ze zullen we bij Johanna gaan wandelen? Prima zei ik niks vermoedend. Toen ik daaraan kwam viel het me direct op dat de kinderen een tas bij zich hadden. Waarom hebben jullie dat mee vroeg ik gelijk. Niet zo nieuwsgierig Mam, kijk eerst maar eens goed om je heen. Toen zag ik ineens een doosje hangen en daarop stond Ira 55 jaar. Ik maakte het open en daar zat een briefje in waarop stond dat we een speurtocht door het bos gingen maken met als thema de wandeling door mijn leven. Ik moest elke keer zoeken naar een envelopje of een doosje met een aanwijzing hoe ik moest lopen en bij elke vondst kreeg ik anekdotes te horen van de belevenissen in mijn leven. Geweldig, afwisselend vertelde de kinderen en Lesley een mooie herinnering uit mijn leven, bij sommige verhaaltjes kreeg ik leuke cadeautjes en soms kreeg ik de iPad voor mijn neus waarop een goede vriendin of vriend iets moois vertelde over onze vriendschap, zo bijzonder.

De wandeltocht duurde wel 2 uur en de laatste spreker was Lesley die vertelde over onze ontmoeting en toen zeiden ze, ja mam, voor die tijd kenden we je natuurlijk niet en er zijn twee mensen die graag ook wat willen vertellen en toen we de hoek omliepen stonden ze daar hoor, mijn lieve ouders. Ik schoot helemaal vol. De hele wandeling voelde ik me al emotioneel, want ik vond het zo lief dat ze dit georganiseerd hadden en ze spraken allemaal zulke mooie woorden maar bij het zien  van mijn ouders kwamen de waterlanders en kon ik me niet meer groot houden. De laatste kilometer liepen we samen en vertelde mijn ouders lieve verhaaltjes over mijn jeugd.

Ik vond het allemaal fantastisch en ik voelde me heel geliefd. Wat een bijzondere dag, dit zal ik nooit vergeten. De volgende dag was ik echt jarig en ik kan je vertellen er is echt aan me gedacht, van mijn broer en zijn gezin kreeg ik een ontbijt opgestuurd all the way from Denemarken, ik heb vele kaarten gekregen, ook superleuk dat wordt namelijk tegenwoordig niet meer zo vaak gedaan, zelfs van een aantal collega’s en er werden zelfs bloemen opgestuurd, zo ontzettend attent. Het 4 jarige jongetje Tiago waar ik aan voorlees elke week kwam ook nog even snel een bosje bloemen brengen en ik kreeg een heel klein gekko beeldje van hem. Hij ziet natuurlijk altijd mijn kettinkje om mijn hals hangen met een gekko hangertje eraan en hij wist gelijk zeiden zijn ouders dat hij een gekko beeldje voor mij wilde kopen, zo schattig. Ik ben echt onwijs blij met alle aandacht voor mijn verjaardag en ik voel me vereerd met zoveel lieve mensen om me heen.

Precies 35 jaar geleden was ik een avondje aan het stappen in Amsterdam. Ik zat toentertijd op de hotelschool, ik had een leuke medescholier gespot op het binnen schoolplein, ik had direct een oogje op hem. Maarja te leuk voor mij dacht ik, ik zag hem een meisje uit mijn klas groeten, ik vroeg haar wie is dat waar ken je hem van, ze vertelde dat zijn naam Lesley was en dat hij altijd bij ons school café kwam. Nou daar moet ik ook heen dan. Iedere donderdagavond mocht de school van de kroegbaas van Café de Chaos het café runnen om zo praktijk ervaring op te doen. Zelf was ik er nog nooit geweest en had ook geen behoefte om achter de bar te gaan staan, ik was meer een restaurant type. Maar ik was natuurlijk wel getriggerd te gaan omdat ik daar misschien die leuke jongen kon tegen komen.

Zodra ik binnen kwam in het kleine kroegje zag ik hem direct staan, heel innig was hij met een meisje. Gek genoeg schrok me dat niet af, het maakte me eerder zeker van mijn zaak, want ik had verwacht dat hij alleen op bloed mooie dames viel en toen ik haar zag dacht ik nou dan maak ik ook wel een kans.

Tevens had ik die avond een dosis zelfvertrouwen omdat ik daar was met een jongen die zo graag met mij op date wilde dat ik me gevleid vloeide en overstag was gegaan. Ik had eerst voor hem gekookt en daarna gingen we naar het schoolcafé. Eigenlijk best lullig want mijn gedachte was eigenlijk bij die knappe Lesley.

Lesley daar tegen hoorde van zijn vriendinnetje dat er zo een vriend van haar kwam met een meisje en dat hij bij haar gegeten had en dat ze hoopte dat de vonk was overgeslagen bij hen omdat hij zo gek op haar was. Lesley was dus wel nieuwsgierig wie zou dat meisje zijn? Hij had dus gelijk oog voor mij toen ik binnen kwam.

Omdat we de zelfde mensen kenden stonden we steeds bij elkaar in de buurt en uiteindelijk ging ik praten met een vriend van Lesley en hoorde van hem dat hij en Lesley ook op de horecavakschool de Hubertus hadden gezeten net als ik, dat was het moment van mij om Lesley aan te spreken en te zeggen, hé we hebben op de zelfde school gezeten. Terwijl we met elkaar in gesprek gingen voelde we beide dat er een enorme klik was tussen ons, we raakte niet uitgepraat en tot de late uurtjes hadden we alleen maar oog voor elkaar.

Dit is nu 35 jaar geleden en nog steeds is die klik er tussen ons, inmiddels zijn we bijna 32 jaar getrouwd en hebben we 2 kinderen van 31 en 28 jaar. Waar blijft de tijd.Redelijk uniek in deze tijd dat we na al die jaren nog steeds zo gek zijn op elkaar.

Door de weeks lijkt op elkaar, elke dag om 7 uur zit ik al achter de computer te werken, tussen de middag lekker wandelen in het bos en rond 5 uur stoppen met werken, dan moet er maar in het weekend wat afwisseling zijn dacht ik.

Dit keer togen mijn dochter en ik naar Friesland en mijn man bleef thuis verder opdrachten maken voor zijn master studie.

26 jaar geleden verhuisden we vanwege Lesley zijn werk voor 5 jaar naar Friesland. Wat hebben onze kids daar een heerlijke jeugd gehad. Veel buiten spelen, sporten, skeeleren, kikkers vangen en hutten in het bos maken, wat wil je nog meer als kind.

Al snel werd ik bevriend met Gerbranda die 2 zoons en een dochter heeft rondom de zelfde leeftijd als onze kinderen. Toen we weer terug naar het Westen gingen wist ik al dat ik haar het meeste zou gaan missen van ons Friesland avontuur. Gelukkig hebben we altijd contact gehouden en zien we elkaar nog regelmatig. Heerlijk vind ik het om een weekendje naar haar toe te gaan, ze is ook zo’n goede gastvrouw.Er wordt altijd speciaal voor ons Friese koek in huis gehaald, verder lekker toostjes eten, wijntje drinken, kletsen en veel praten over huis metamorfoses, dat is van ons beide een passie. Mijn vriendin heeft maar liefst 2 vakantiehuisjes, 1 in de bossen en 1 nabij het strand. Ik natuurlijk in Spanje, dus er is altijd wel wat op te knappen, te verbouwen en te decoreren. Stapels VT wonen tijdschriften liggen er altijd al klaar voor me. Heerlijk allemaal nieuwe ideeën!

Onze dochters zijn ook goede vriendinnen, dus de meiden hebben ook lekker zitten kletsen. We lopen dan altijd een rondje in ons oude dorpje en kijken wat er veranderd is, ook kijken we even bij ons oude huis. Leuk om te zien hoe de bomen gegroeid zijn.

Hoe leuk ik het ook vind om bij mijn vriendin op visite te zijn en hoe mooi haar plekje ook is aan de rand van het dorp, ik wil er nooit meer wonen. Ik ben helemaal blij met de plek waar we nu wonen.

Als afsluiting van ons plezieruitje hebben we lekker gegourmet, vanwege de 31ste verjaardag van mijn vriendin haar zoon die ook even op bezoek kwam, 3 gasten mocht nog net.

Maanden hebben we met z’n allen naar deze dag toegeleefd, de trouwdag van Jairo en Daisy op 3 september.

De avond ervoor ging Daisy naar haar ouders en Jairo en wij (Lesley, Ira en Cheyenne) gingen uiteten bij de buurvrouw in Castricum. Even lekker ontspannen de avond ervoor.

Toen was eindelijk de grote dag aangebroken. Ik had via het feestwinkeltje 2 ballonnen pilaren laten bezorgen en die werden naast de voordeur gezet van Jairo zijn huis. Dat stond super feestelijk.

Lesley ging Jairo helpen om zijn pak aan te doen en daar kwam onze bink stralend de trap af naar beneden. Wat zag hij er prachtig uit.

Inmiddels waren Elvira, de ceremoniemeester, oma en opa en de familie uit Denemarken ook gearriveerd en toen kwam daar een dikke slee de straat inrijden. Een prachtige witte Rolls Royes uit 1956. Wat een auto, onze zoon heeft stijl.

We reden snel naar Daisy haar ouderlijk huis en kwamen daaraan net voordat de rolls toeterend kwam aanrijden.Daarna gingen we allemaal wachten in de huiskamer en toen tat ter rata kwam de bruid naar beneden en kreeg ze daar van Jairo haar bruidsboeket. Wat straalden ze allebei toen ze elkaar voor het eerst zagen, wat ben je mooi, prachtig, schitterend en meer van dat soort kreten hoorden we roepen door vooral Jairo en Daisy maar ook door de familie. Jairo zei Ja daar wil ik wel mee trouwen en iedereen lachte.

We pasten ze goed bij elkaar, de mooie sierlijke jurk van Daisy van fijn kant incl sluier  en de schitterende sleep, het combineerde goed met het vlotte stijlvolle lichtgroene pak van Jairo. Het bruidsboeket maakte het plaatje compleet, alles klopte. Wat zagen ze er gelukkig en blij uit. Ik moest er nu al een traantje om laten.

Toen stapte ze samen in de bruidsauto.

Ze gingen foto’s maken bij Beeckesteijn in Santpoort, gelukkig was het toen even droog want verder heeft het bijna de hele dag geregend, maar dat mocht de pret niet drukken. Een mooie dag was het sowieso, het bruidspaar was het zonnetje want ze bleven maar een stralende glimlach op hun gezicht houden.

Een schitterende locatie om foto’s te maken. Het grappige is dat wij daar ook onze foto’s hebben laten maken en oma en opa ook en tevens Daisy haar zus. Echt een familieplekje dus en dat is kenmerkend voor 2 mensen die gek zijn op hun familie.

Na de foto’s in Santpoort reden ze naar het strand van Castricum waar nog een paar foto’s werden gemaakt.

Vanwege het weer werd de ceremonie gezellig binnen in de strandtent gehouden, wat zag het er leuk en romantisch uit allemaal.

Echt een geweldige plek voor Jairo en Daisy die elkaar voor het eerst op het strand ontmoet hebben, op het strand heeft Daisy haar huwelijksaanzoek gekregen en nu trouwen op het strand, de cirkel is rond.

Beide lazen ze een gelofte aan elkaar voor en dat was super ontroerend en ik weet zeker dat menigeen in de strandtent een traantje zat weg te pinken. Ze waren nu man en vrouw.

Daarna werd de bruidstaart aangesneden en jawel hoor deze had ook het thema strand, met koekkruimel strooisels eromheen leek het net zand, de taart smaakte fris zoet naar citroen, mmh lekker.

Daarna werden er nog wat familie foto’s gemaakt.

Toen dat gedaan was gingen we corona proef eten. Ieder bij zijn familie aan tafel.

Tijdens het eten werden er wat speeches gegeven en er werd een video vertoond, in die video deden de mensen die helaas niet op de bruiloft aanwezig konden zijn een felicitatie aan het bruidspaar. Er waren zelfs wat onverwachte felicitaties bij gedaan door vrienden van Jairo van vroeger, echt super leuk, iedereen had er op zijn eigen wijze een leuke boodschap van gemaakt.

Het eten was echt geweldig alles was er in overvloed aanwezig. Zelfs de grootste eters van de groep kregen hun bordje niet leeg. Stiekem had ik eigenlijk om een doggy bag willen vragen, zo lekker allemaal maar ik zat gewoon te vol en moest stoppen.

Om 8 uur kwamen er nog wat tantes en ooms en wat neven en nichten totaal rond de 50 man. Meer mocht niet vanwege de corona want de anderhalve meter moest natuurlijk gehandhaafd blijven. Maar de pret was er niet minder om. Er werd nog een pub quiz gedaan wat super aansloeg, vooral bij de jongeren.

Wat een top dag was het met een speciale dank aan de ceremonie meester Elvira.

Alles liep gesmeerd en is het is voor Jairo en Daisy (en natuurlijk ook voor de familie) een onvergetelijke dag geworden. Hieper de piep hoera voor het bruidspaar Seur.

Natuurlijk droeg Jairo als een echte heer Daisy over de drempel van hun strand lodge waar ze de huwelijks nacht gingen doorbrengen.

Wat een perfecte dag die derde september 2020.

Over ruim een week gaat onze zoon trouwen met zijn vriendin. Helaas in deze corona tijd moeten ze het allemaal anders gaan doen dan gepland, de regels zijn wat strenger dan gedacht. Gelukkig gaat het trouwen wel door, maar ze moeten helaas wat gasten gaan afzeggen vanwege de regels.

Hoeveel mensen er op een bruiloft aanwezig mogen zijn hangt af van de trouw locatie want op alle locaties moet 1,5 meter afstand van elkaar gehouden kunnen worden. Omdat ze een prachtige niet te grote locatie hebben gekozen om te trouwen kan helaas niet iedereen die ze in de eerste instantie uitgenodigd hadden komen. Echt super jammer.

Bij locaties in de horeca is een vaste eigen zitplaats verplicht. Je mag niet van plek wisselen of dansen. Er wordt dus geen dansfeest gehouden met een DJ.

Maar ondanks deze beperkingen zullen we er toch met z’n allen een onvergetelijke dag van maken, er is nu al genoeg voorpret.

Want op zaterdag 15 augustus werd Daisy verrast door een groepje dames om op  vrijgezellenfeestje te gaan. We hadden haar om 9 uur als verrassing opgehaald en zijn een taartenbakworkshop gaan houden. Daisy is dol op taarten bakken en dit viel dus goed in de smaak.

Daarna als leuke afsluiter van de dag zijn we bij een gezellig restaurant lekker lang gaan lunchen.

Jairo zijn vrijgezellenfeest was afgelopen zaterdag, zijn vader had hem meegelokt en ze reden naar de klimhallen in Amsterdam voor een partijtje klimmen met een aantal mannen.

Dit was echt een succes.

Aansluitend werd er een lekkere dikke Hamburger gegeten bij een leuk restaurant.

Beide hebben ze genoten van hun vrijgezellen feestje en zijn nu aan het aftellen voor hun grote dag!

Individualist en eigenzinnig, dat zijn synoniemen voor eigenheimer. Er zijn aardappels met die naam en wanneer deze nu hier verbouwd worden had ik het begrepen, gewoon vernoemd naar een aantal eigenzinnige en individualistische mensen die hier al hun leven lang wonen. Maar hier zie je alleen maar bollen. Ik kan daarbij alleen maar bedenken hoe haal je ‘t in je bolle kop.

De ene buur (zie foto roze randen) laat een schermen schutting na gezamenlijk overleg op de erfgrens (tussen onze huizen in) door zijn zoon plaatsen en natuurlijk delen we de materiaal kosten, maar hij stuurt ons zonder blikken of blozen de rekening op een kladje waarop staat dat zijn begin 20 jarige zoon wel 40 euro per uur kost en er 19 uur mee bezig is geweest. Of ik effe de helft wil dokken. Ze hebben een eigen bouwbedrijf en zijn zoon werkt bij hem en hij heeft dat plaatsen onder werktijd gedaan, dus ja dat kost wel geld. Toen ik zei dat hij het echt niet gratis had hoeven doen maar dat ik dat bedrag wel wat hoog vond en het vreemd vond dat hij dit als een zakelijke transactie behandelde. Ik zag dit als een privé aangelegenheid omdat hij zelf notabene voor de helft eigenaar is en daarop antwoorde hij dat ik blij mag zijn dat hij geen btw rekent. Tja wat moet je daar nou mee, hij heeft het echt niet door, hij vindt zelfs dat hij heel coulant is omdat hij toch de helft betaald. Jammer voor mijn zoon ik denk dan, hij had ook wel 40 euro per uur willen verdienen om een schutting te plaatsen, een riant betaalde klus hoor.Dan hebben we nog een buurvrouw van 2 huizen verder met afbakeningsdrang (zie dat gigantische terrein met rode randen) Ons huis (blauwe randen) stamt volgens het kadaster uit 1920 en al 100 jaar heeft onze woning een prachtig landelijk uitzicht. Ik was zo blij dat we het 2 jaar geleden kochten en vorig jaar hebben we een mooie serre laten plaatsen, paleisje compleet. Dit prille geluk wordt nu een beetje verstoord.

Waarom, vragen wij ons af, wil onze buurvrouw ineens haar enorme tuin net achter ons muurtje afbakenen? Bij navraag geeft ze aan dat ze nooit wat met die grond heeft gedaan maar er nu wel plannen mee heeft. Ze laat zich er niet precies over uit wat ze dan gaat doen, maar ik houd mijn hart vast en ben bang dat ze er een hoge schuur wil gaan neerzetten waar haar paarden trailer in past.
Toen we het huis kochten hoorden we van de vorige eigenaar dat er wat wrijvingen waren tussen sommige buren. De oude eigenaar had ook een fors meningsverschil met de groot grond bezittende buurvrouw en haar vader (die naast haar woont) omdat ze grootse bouwplannen had op het stuk grond met de groene randen wat ze gekocht hadden. De hele buurt was tegen dat plan en een vergunning werd niet verleent en dat zette kwaad bloed bij de familie. Er werden volgens horen en zeggen uitspraken gedaan door de weinig empathische familie als ik maak jullie huis onverkoopbaar en als het toch wordt verkocht zeg dan maar tegen de nieuwe eigenaren dat ik deze mensen hun landelijke uitzicht zal afnemen. Geen idee of dat allemaal echt gezegd is, maar het blijkt nu wel te gebeuren.
Deze uitspraken werden klaarblijkelijk gedaan omdat haar idee door de war werd gegooid en de oude boerderij die eerst op het stuk grond stond (zie groene randen) dus tot haar spijt niet platgegooid werd voor haar oorspronkelijke plan maar nu werd gebruikt door haar broer die op dat stuk grond een moderne riet gedekte woonboerderij liet bouwen.
Er werd wat grond gewisseld tussen broer en zus en de broer begon met het afbakenen van zijn terrein en plaatste een groene wand tussen zijn grond en die van zijn zus. Er werd tevens een hoge palen schutting pal achter de achtertuin van onze buren (grond met gele randen) gezet en weg was hun landelijke uitzicht. Nu kan ik wel begrijpen dat privacy belangrijk is wanneer het tuin terras zo’n 30 meter schuin bij elkaar vandaan ligt maar dat had prima opgelost kunnen worden met iets lagers en iets groens en was wat socialer geweest naar de andere partij.
Nu zijn wij dus de sjaak. De buurvrouw haar huis is zoals ik al zei 2 huizen verderop en we zien dat huis niet eens, zelfs als je met je hoofd om het hoekje van de muur kijkt zie je het amper liggen, daarom is het zo ontzettend selfish van haar, zeker als je weet dat zij echt een mega grote tuin heeft en alle ruimte heeft om te doen waar ze maar wat wilt.
Maarja haar grond loopt nu eenmaal zo’n 1o meter langs onze achtertuin en ze mag natuurlijk doen wat ze wil in haar eigen tuin, maar om ons nu niks van uitzicht te gunnen vind ik erg wrang.
Vorig jaar appte ze me al dat ze wilde praten over een afscheiding en ze vertelde dat ze graag een schutting wilde, wij gaven aan dat voor ons het huidige muurtje, wat een stukje hoog en een stukje laag is prima voldoet. Wij vinden het namelijk niet erg als ze ons incidenteel in onze tuin zou zien zitten, want we zien haar immers ook zelden lopen in haar tuin richting haar paardenbak, rechts achter in de verte of wanneer ze loopt naar haar broer.

We gaven aan dat een schutting ons erg verdrietig zou maken. Als ze er dan toch op stond om iets te plaatsten dan liever wat groens en het liefst niet zo hoog. Ze zou er over nadenken. Ik was erg opgelucht en had het volste vertrouwen dat dit goed zou komen want we gaan namelijk op prima voet met elkaar om. Nu kwam deze week dus de mededeling via de app waarin stond: ik plaats een schutting volgende week. Bam!
Er valt niet over te praten en we kunnen er niks aan doen helaas want ze plaatst het op haar grond, maar als iemand nu tegen me zegt beter een goede buur dan een verre vriend, zeg ik geef mij maar die verre vrienden die we hebben, die zijn ons dierbaar want van deze buren moet je het niet hebben.

Vandaag was het dan zover, 1 man die er nog geen 8 uur mee bezig is geweest en hij stond. (Werkt dus stuk sneller dan de buurjongen.) Waarom is iets lager voor haar geen optie dan houden we wat zicht? Nee hoor 2 meter hoog werd het helaas. Ach het is geen lelijke schutting maar zo jammer dit. Misschien kunnen we hem nog opleuken met wat decoratie. Mijn fantasie slaat alweer op hol want blijven kniezen zit niet in mijn aard.
Knibbel knabbel knuisje wie knabbelt er aan mijn huisje (tuintje). Ojee Eucalypta.

Tussen de middag even erop uit want 9 uur achter elkaar thuis achter de computer werken op een gewone stoel aan de eettafel is niet te doen.

Wat ben ik blij dat we 2 jaar geleden besloten hebben om in deze omgeving te gaan wonen. Je hebt hier werkelijk alles. Wat vooral fijn is is dat we in een bosrijk gebied zitten, de vogeltjes hoor je fluiten, de konijntjes zie je voorbij rennen, de schotse hooglanders en de wilde paarden zie je grazen.

Een andere keer loop je langs de bollenvelden en zie je de bollen uitkomen of al prachtig bloeien. De volgende dag loop je op het strand en heb je weer een ander schitterend uitzicht. Het prachtige witte zand met daarachter de zee. De mooie duinen, echt een wonderschoon gebied. Elke dag ga ik met mijn kinderen een wandeling maken van 3 a 4 kilometer om zo even een frisse kop te halen. Zodat ik er s’middags weer tegen aan kan achter mijn eettafel want geld moet er verdiend worden en gelukkig kan ik dat nog.